კინო და ცენზურა 1 | „გამოტოვების“ ტრადიცია

სანამ ცენზურას ვახსენებდეთ

მჯერა, რომ ყველა ადამიანის სიცოცხლეს აქვს თავისი დრამატურგია – ეპილოგით, თემის განვითარებით, „ოქროს კვეთით“ და ფინალით.

ფინალი განსაკუთრებით მიყვარს. ის ხშირად ამბობს ყველაფერს. თანაც, ფინალი – ამისაც მჯერა – ყოველთვის ღიაა, გადადის სხვა სტადიაში და არავინ იცის, რა დაიწყება თავიდან.

ასეთივე დრამატურგია აქვს ისტორიას. იდეალურია, როცა ადამიანის სიცოცხლე ისტორიის განსახიერება ხდება. უყურებ ადამიანის ბიოგრაფიას, „აჩერებ“, სადაც გინდა, უკან გადაახვევ, წინ წახვალ, მერე ფინალს გამოიკვლევ და ნელ-ნელა იაზრებ ყველაზე მთავარს – ისტორიის კანონზომიერებას.

ანდრე ბაზენს კინო „დროის მუმიფიცირების“ განსაკუთრებული უნარის გამო უყვარდა; რომანტიკოსი იყო და ოცნებობდა მილიონობით მეტრ კინოფირზე, რომელიც ადამიანის სიცოცხლეს შეინახავდა. თანაც, ყოველგვარი „მაკრატლის“, ანუ გამოტოვების გარეშე. ბაზენი ამბობდა, რომ გამოტოვება კლავს სიცოცხლეს და ისტორიას. ისტორია, რომელსაც ჩვენ გვასწავლიან, სავსეა ასეთი გამოტოვებებით, დავიწყებებით, ამოგდებებით. ჩვენ, და არა