გარემოვაჭრეობის სოციო-ურბანული ანატომია | თამუნა ქებურია

„ესეთი წვრილმანი სულ უნდათ, ბაზარს რომ მოითავებენ და ლარი ან ორი მორჩებათ. აქ ჩამოივლიან და რამეს მაინც იყიდიან, ხელს გააყოლებენ. როცა იცის, რომ აქ შეხვდება გზად, იქ შიგნით, ბაზარში, სპეციალურად არ წავა საყიდლად, აქ გააყოლებს ხელს. მეც ისე ვარ, ბევრს და ძვირიანს ვერაფერს ვყიდულობ. ესეც, რაც მიწყვია, სულ ნისიად მაქვს აქაური ოპტავშიკისგან აღებული, საღამოს მერე ჩამოივლის და ნაწილ-ნაწილ აკრეფავს, აქ ვინც ვდგავართ, გოგოებისგან ნაღდ ფულს“, – ამბობს ავტოსადგურის მიმდებარედ, ბათუმის ერთ-ერთი ბაზრის შესასვლელთან, 40-45 წლამდე გარემოვაჭრე ქალი. მისი 15 წლის გოგოც იქვე დგას, მხრებზე სალტეებით პატარა დაფა ჰკიდია, რომელიც მუცელსა და მკერდს შორის ებჯინება და ზედ სხვადასხვა ზომის რვეულები, კალმები, ფანქრები და სასკოლო ნივთები უწყვია. ყველაზე კარგად ფერადი ბლოკნოტები ეყიდება, რომელიც წინა ღამეს თვითონ დაამზადა, მიხსნის დედამისი. წინასასკოლო პერიოდია და წვრილმანი სასკოლო ნივთებისთვის აქ ყველა გარემოვაჭრეს აქვს ადგილი დახლზე, მაგრამ ასეთი ლამაზი და ფერადი, ბისერებით გაწყობილი ბლოკნოტი გასაყიდად არავი