ეს რადიო პიესა რომელიც ინდიგოსა და რადიო ჯიპას კოლაბორაციით შეიქმნა, 1964 წლის 18 თებერვლის სასამართლო პროცესზე მოგვითხრობს.
საქართველოს, როგორც პატარა ქვეყანას არაეფექტური რეგიონული განვითარების პოლიტიკით, ეფექტური ბიზნესის საწარმოებლად საკმაოდ მცირე არეალი გააჩნია.
პანდემიის დაწყების შემდეგ ექთნების შრომა კიდევ უფრო დამძიმდა. დაბალი ანაზღაურება და არასათანადო სამუშაო პირობები მოუგვარებელ პრობლემად რჩება.
ბროდსკის სასამართლოს ჩანაწერი ჩაიწერა და ხელნაწერის სახით გაავრცელა მწერალმა ფრიდა ვიგდოროვამ.
ბოლო წლებში საქართველოში ბაზარმა მრავალი ახალგაზრდა დაარეგულირა კურიერად.
აქ არასდროს წყდება მადნის მოპოვება, არასდროს ჩერდება ბურღი და ვიღაცა ყოველთვის შრომობს.
ამ ტექსტის წერის პერიოდში მანქანა დამეჯახა. მანამდე ვხვდებოდი, რომ ტექსტს რაღაც აკლდა და როგორც აღმოჩნდა, ეგ რაღაც კურიერის ბედისწერის დროულად აღწერა ყოფილა.
ადამიანები, ვისაც ჭიათურაში შევხვდით, სპეციალურად არ გვიძებნია. ყველა, ვინც გავიცანით, შემთხვევით შეგვხვდა და ზოგჯერ ერთმა მეორე გვაპოვნინა.
თუმცა, აქა-იქ, ზოგიერთი პროფკავშირები მაინც ინარჩუნებდა დამოუკიდებლობას და მათ შორის, ძირითადად, ბოლშევიკები აქტიურობდნენ.
თელავში, ხელოსნების რამდენიმე უბანი იყო. იყო ბაღებიც, სადაც ხელოსანთა ამქრები იკრიბებოდნენ – დასასვენებლად, მოსალხენად თუ ამქრული რიტუალებისთვის.
ადრე მასაც სჯეროდა, იმისთვის ვშრომობ, რომ ერთ მშვენიერ დღეს მუშაობა აღარ დამჭირდესო...
„მთელი ქალაქის დუქნები დაკეტილია, არსად წყალი, არსად პური, არაფერი მოიპოვება, ყოველივე მოსპობილია, თვით ფაიტონებიც აღარ დადის, მთელი ქალაქის მუშა და ხელოსანი ხალხი ფეხზედ სდგას“.
გავბრაზდი, როდესაც გავაცნობიერე, რომ რეალურად არალეგალური, უფლებისშემლახავი და დამამცირებელი იყო თანამშრომლების თვალთვალი.
ახლა სასამართლოშია ჩვენი სარჩელი. 2020 წლის ივნისში შევიტანეთ, მაგრამ ჯერ პირველი სხდომაც არ ჩანიშნულა.
რესპუბლიკის პერიოდში პროფესიული კავშირები ჰქონდათ აფთიაქებში, რესტორნებში, საბანკო ინსტიტუტებში, ადგილობრივ და ცენტრალურ ადმინისტრაციულ დაწესებულებებში მომუშავეებსაც.
ჩვენ ვართ პურის ჩამწყობები. სმენაში ვართ რვა ქალი. ვმუშაობთ გამომუშავებაზე. დილის ცხრიდან მეორე დილის ცხრამდე.
წინაფეოდალურ ეპოქაში საკუთრება თემის იყო, თემშივე ნაწილდებოდა შრომაც. ფეოდალური საკუთრების ნიშნები გაჩნდა მაშინ, როდესაც საზოგადოების დანაწევრება დაიწყო.
სოციალური მომსახურების სააგენტოში 9 წელი ვიმუშავე. 33 სოციალური მუშაკი რეორგანიზაციის საფუძველზე სამსახურიდან რომ დაგვითხოვეს, 25-მა დავიწყეთ სასამართლოში დავა.
შაბათი-კვირა არ არსებობდა, დღე და ღამე ერთმანეთში გვქონდა არეული. დასვენების დღე საერთოდ არ გვქონია და თუ ვითხოვდით დასვენებას, იმ დღეს შეიძლებოდა, სამუშაოდ მაინც დაეძახათ.
ეს სახლი ბაბუაჩემის დროს არის აშენებული, მაგრამ მიწისძვრამ ვერაფერი უყო, ახლა დაიხსნა კედლები.
შრომით უფლებებზე თავიდანვე მეტი ცოდნა და მგრძნობელობა რომ მქონოდა, სხვანაირად ვიმოქმედებდი – როგორც დასაქმებული და როგორც დამსაქმებელიც.
„... ჭიათურავ, ძველთაგანვე ნაქებო და სასახელო, შენ ქართული მარგანეცით ასახელე საქართველო“.
გარემოვაჭრეობის ქსელები კიდევ უფრო იხლართება, მკვეთრდება და ურთიერთდამოკიდებული ხდება. ეს კი სახელმწიფოს წინაშე ახალი ტიპის გამოწვევებს აყენებს და ახლებური პოლიტიკური ხედვის აუცილებლობას ქმნის.
ძიძებსა და მშობლებს ბავშვებთან ურთიერთობაზე რომ ვეკითხებით, ძალიან განსხვავებულ პასუხებს ვიღებთ.
ჩვენ უფრო მეტად უნდა ვეხმარებოდეთ მათ, ვინც სამსახურს კარგავს გლობალიზაციისა თუ ტექნოლოგიური პროგრესის გამო. მთავრობამ სამომავლო სტრუქტურული ცვლილებების ერთგვარი მონახაზი უნდა შექმნას.
ერთი კი ნამდვილად ის იყო, რასაც ჩვენ გლეხურ შრომას ვეძახით. მძიმე და მართალი, იმიტომ რომ მიწას ვერ მოატყუებ.
ჩემი მეზობელი ბაბოს სულ ეუბნება: ამ ბავშვს ადრე მოუწია გაზრდაო. რომ ვფიქრობ, ეგ თან კარგია, თან ცუდი.
განა არსებობს ხალხი, ვისთვისაც შრომა ორგანული მოთხოვნილებაა? ჩვენს საზოგადოებაში რომელი კლასი შრომობს შრომის სიყვარულით?
სამუშაო ძალას ყავს თავისი გამყიდველი და მყიდველი. მას ყიდის ის, ვისაც სამუშაო ძალის მეტი გასაყიდი არც არაფერი აქვს, ხოლო მას ყიდულობს ის, ვისაც აქვს წარმოების საშუალებები.
ნამდვილ, ნაყოფიერად მომუშავე მშრომელებს გამუდმებით თრგუნავენ და ექსპლუატაციას უწევენ.
სახელმწიფო პოლიტიკაში, რომელიც მეტწილად მხოლოდ „ინვესტორის ინტერესებს“ ითვალისწინებდა, ვერანაირად ვერ მოიძებნებოდა პროფკავშირების აქტიურობის, სოლიდარული გაფიცვის ადგილი.
პაციენტებს ექთანი სათანადოდ კი არა, საერთოდ რომ ვერ უვლიდა, იცოდნენ და არ ედარდებოდათ.
პროფკავშირები ჩაიფიქრეს იმისთვის, რომ ბრძოლას უკეთესი შრომითი პირობებისთვის ორგანიზებული და თანმიმდევრული სახე ჰქონოდა.
ყველაზე მასშტაბური პირველმაისობა 1901 წლის 18 აპრილისთვის დაიგეგმა. მუშების მხრიდან მთავარი ორგანიზატორები არაქელა ოქუაშვილი და ზაქარია ჩოდრიშვილი იყვნენ.
ჩვენი ასეთი კავშირი რამდენიმე წლის წინ დაიწყო.
არავინ არასოდეს არ უნდა მუშაობდეს. პროლეტარებო, ყველა ქვეყნისა... მოეშვით!
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა:
