მაგიური თეატრი - ინტერვიუ ქეთი დევდარიანთან

დღეს, ღამის ოთხი საათიდან – მხოლოდ შეშლილთათვის – მაგიური თეატრი.

შესვლის საფასური – გონება.

ყველას არ შეესვლება.

ჰერმან ჰესე, „ტრამალის მგელი“

 

 

ნინო: ქეთი, რატომ მაძლევ ინტერვიუს?

ქეთი: მაინტერესებს, საკუთარი თავის გარდა, დიალოგი სხვასთანაც მქონდეს.

ნინო: როდესაც წარმოიდგენ, როგორ აძლევ ინტერვიუს, კითხვები გესმის თუ შენი პასუხები?

ქეთი: ვცდილობ, კითხვებზე ვიფიქრო და არა პასუხებზე, მაგრამ, სამწუხაროდ, იმაზეც ვფიქრობ – ვინ წაიკითხავს, რა რეაქცია ექნება, რამდენად გულწრფელი შემიძლია ვიყო?

ნინო: გინდა ლაპარაკი, ამის მოთხოვნილება გაქვს?

ქეთი: ლაპარაკი რომ მინდა, ისედაც ნათელია. სერიალი ხომ კომუნიკაციის ფორმაა, მაყურებელთან ლაპარაკია.

ნინო: როგორი ინტერვიუთი იქნებოდი კმაყოფილი? 

ქეთი: როდესაც მიბიძგებენ, არ ვილაპარაკო ბანალური, ტრივიალური ჭეშმარიტებები. მინახავს ინტერვიუები, როდესაც სტუმარი ხმამაღლა ფიქრს იწყებს და რეფლექსიას ესწრები. ეს ყოველთვის ძალიან საინტერესო პროცესია.

ნინო: ანუ ინტერვიუს ბოლოს საკუთარი თავის რეფლექსია რომ დაინახო, კმაყოფილი იქნებოდი?

ქეთი: კი, მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება ძვირად დამიჯდეს. რამდენჯერმე დაიწერა ისეთი რამ, რაც არ მესიამოვნა, თუმცა, საბოლოო ჯამში, მაინც დამეხმარა – ადამიანს კრიზისები გჭირდება, განსაკუთრებით მაშინ, როცა წერ. სევდით დაწყებული, ტკივილით, თუნდაც შეურაცხყოფით დამთავრებული.

ნინო: როგორ იცვლები იმის მიხედვით, თუ რომელ მხარეს ხარ – ინტერვიუს იღებ თუ აძლევ? აი, ხომ გინდა, რომ შენი გადაცემა გქონდეს?

ქეთი: კი, ძალიან მინდა! მინდა, რომ იმ ადამიანების მსოფლმხედველობა გავიგოთ, ვინც ჩვენს დღის წესრიგს ქმნის. შესაძლოა გულახდილად არ თქვან, რას ფიქრობენ, მაგრამ იმას ხომ მაინც მივხვდებით, რომ გვატყუებენ? შეიძლება მათ უბრალოდ არავინ უსვამს მნიშვნელოვან კითხვებს. აი, მაგალითად, რომ იკითხო, რა სიტუაციაში გინდათ მოკვდეთ? შეიძლება აღმოაჩინო, რომ ზოგს არასოდეს უფიქრია იმაზე, რომ ოდესმე მოკვდება. მაინტერესებს, ადამიანებს, ვინც საზოგადოებრივ აზრს ქმნის, რა დამოკიდებულება აქვთ ცხოვრების, საკუთარი თავის, ჩვენ მიმართ. იქნებ დაგვცინიან?! ან იქნებ მართლაც სჯერათ იმის, რასაც აკეთებენ? მხილება არ არის ჩემი ამოცანა, უბრალოდ, მათი გაცნობა თუ ამოხსნა მინდა.

ნინო: რომ გთხოვო, შენი ცხოვრება ცალკეულ ეტაპებად წარმოიდგინო, თავში რა ამოგიტივტივდება, რას ხედავ?

ქეთი: 30 წლამდე იყო აღმართი, მერე პიკი, ახლა კვანძი შეკრულია და ჯერ კიდევ არ ვიცი, საით წავა ჩემი სიბერე, თუ წავა საერთოდ. ყველაფერი ისე მოხდა, როგორც უნდა მომხდარიყო. არ ვიცი, ჩემგან დამოუკიდებლად დალაგდა ასე, თუ მე მეყო ჭკუა, მაგრამ მგონია, რომ ყველაფერი უნდა გამომევლო, რაც გამოვიარე. კანონზომიერების, რომელსაც ზოგი ღმერთს ეძახის, მადლიერი ვარ.

ნინო: შეგიძლია არ შეაფასო რაღაცები, უბრალოდ მომიყვე, რა მნიშვნელოვანი ამბები მოხდა შენს ცხოვრებაში?

ქეთი: სულ თვითანალიზი გამოდის, არა?

ნინო: უბრალოდ გაიხსენე პირველი სამი ამბავი, ყველაზე, ყველაზე მეტად მნიშვნელოვანი, რაც თავში მოგდის.

ქეთი: ამბავი?.. ახლა ვხვდები, სცენარისტი ალბათ იმიტომ გავხდი, რომ სხვისი ამბები ზედმეტად მაინტერესებდა. აი, რაღაცას ვიხსენებ და მთავარი გმირი არსად არ ვარ მე! საკუთარ თავს სულ ვუაიერისტის პოზიციაში ვხედავ...

ალბათ ერთ-ერთი ყველაზე შთამბეჭდავი ჩემს ცხოვრებაში იყო ის დღე, როდესაც გავიგე, რომ სხვების მსგავსად, მეც უნდა მოვკვდე და ეს დაუშვებელი მეჩვენა.

ნინო: შეგიძლია მაგ მომენტის გახსენება?

ქეთი: მაშინაც აი, აქ დავდიოდი სკოლაში, დღესაც იქ ვცხოვრობ, სადაც ბავშვობაში. ახლა აქედან რომ გადავიხედო, შეიძლება ჩემი თავი დავინახო 7 წლის, ანუ ისევ იქ დავბრუნდე, წარსულში.

მოკლედ, ამ გზაზე მივდიოდით მე და ბებიაჩემი, ვიღაც მოკვდა და ვკითხე, რატომ მოკვდა-მეთქი. რაღაც მიპასუხა და დააყოლა: ყველანი მოვკვდებითო. მეც-მეთქი?! კი, შენცო... უცნაურია, მაგრამ მაშინ მივხვდი, რა არის არყოფნა და მას მერე სიკვდილზე აზრი აღარ შემცვლია. გავიაზრე, რას ნიშნავს სიცარიელეში შესვლა – სამყაროს ვეღარ დავინახავ, ყველაფერი უჩემოდ მოხდება. სიკვდილს დღემდე ასეთ ტრაგედიად აღვიქვამ.

ნინო: ბავშვობიდან რა ტრავმები მოგყვება?

ქეთი: მუდმივი წვრთნა – დაჯდები და 6 საათის განმავლობაში იმეცადინებ! დედის მხრიდან ტერორი – უნდა იმეცადინო მუსიკა, არ მაინტერესებს, გაქვს სმენა და გინდა, თუ არა. აი, ამ დისციპლინაში ყოფნა – გინდა თუ არა, მაინც რომ უნდა აკეთო, დღეს ძალიან მეხმარება. რა უნდა ხდებოდეს, რომ თუ საწერი მაქვს, მოვწყდე?! არ არსებობს ასეთი არაფერი. ეს სიბეჯითე გამოწვრთნილია ჩემში. იმან, რასაც მაშინ ჩაგვრად აღვიქვამდი, და იყო კიდევ ჩაგვრა, საბოლოო ჯამში, ჯარისკაცის სიბეჯითე გამომიმუშავა.

სხვა მხრივ, უღრუბლო ბავშვობა მქონდა, ვისურვებდი, უფრო ტრავმული ბავშვობა მქონოდა, გამომადგებოდა.

არ ვიყავი ბავშვი, რომელსაც განსაკუთრებული კომპლექსები ჰქონდა. საკუთარ თავს საერთოდ ვერ აღვიქვამდი, ვერც ლამაზად და ვერც მახინჯად. უფროსებისგან ვიცოდი, ბიჭებს იმიტომ ვუყვარდი, რომ ხუთოსანი ვიყავი. დღემდე ასე მგონია, რომ უნიჭოები არ უყვარდებათ.

კიდევ ცალმხრივი სიყვარულებით ვიტანჯებოდი, თუმცა მერე ძალიან კარგი გამოსავალი მოვძებნე. ვინც მიყვარდა, იმის ინტერესებს ვეცნობოდი. წიგნი, მუსიკა, ფეხბურთი… შედიხარ იმ ადამიანის სამყაროში, იმ ოთახის კარს აღებ, სადაც ის არის, ივსები ახალი ინფორმაციით, განვითარების ახალ ეტაპზე გადადიხარ და თავად ობიექტი გავიწყდება. ადამიანის დასავიწყებლად, აი, ასეთი პოსტმოდერნისტული მეთოდი ვიპოვე. თან ისე იწყებოდა ჩემი ინტერესი და ისე მთავრდებოდა, რომ ამის შესახებ არავინ იცოდა. დღემდე ასე ვფიქრობ – არ არის აუცილებელი, ვინც გიყვარს, იმასაც უყვარდე. 

ნინო: და სირცხვილის გრძნობა?

ქეთი: ერთხელ გასტრონომში ჩავიფსი. დედაჩემზე მაშინ ყველაზე მეტად გავბრაზდი, ვერ მივახვედრე, რომ დროზე უნდა გავსულიყავით. ამას ისიც დაემატა, რომ ბიჭი, რომელსაც ვეპრანჭებოდი, იქ იყო.

და კიდევ კლასში მრცხვენოდა, როდესაც პავლეს მაგივრად პეტრეს სჯიდნენ, მე კიდევ ვერ ვდგებოდი და მასწავლებელს სიმართლეს ვერ ვეუბნებოდი, რადგან მეშინოდა, ვყოფილიყავი ჩამშვები.

ნინო: ახლაც გაქვს ხოლმე სირცხვილის გრძნობა?

ქეთი: იმ მომენტებში, როდესაც გაბანძების მეშინია. არ ვიცი, ეს სიტყვა სხვანაირად როგორ ვთქვა. ეს ყოველთვის უკავშირდება ზედაპირულად, უნიჭოდ, ცუდად გაკეთებულ საქმეს. მე შემიძლია ჯერ არმომხდარის სრული რეკონსტრუქცია, მაქვს უნარი, შემრცხვეს მანამ, სანამ მოხდება. სიკვდილი, კრახი, აპოკალიფსი – შემიძლია ყველაფერი წინასწარ განვიცადო.

მესმის, რატომ იკლავენ თავს იაპონელები სირცხვილის, ვალდებულების ცუდად შესრულების გამო. ამიტომ, ვცდილობ, არავის არაფერს დავპირდე, მაგრამ თუ დავპირდები, მერე ამ ძველბიჭური გაგებით ვუდგები: დაპირება უნდა შესრულდეს, თორემ კატასტროფა მოხდება!

ნინო: როდის გრძნობ თავს ყველაზე დაუცველად?

ქეთი: ყველაზე უსუსური და დაუცველი საავადმყოფოში, პაციენტის ახლობლის ამპლუაში ვარ. იქ შეიძლება თავიდან გამიცნოთ – არაადეკვატური, უაზრო შეკითხვებით, ექიმებისადმი უპირობო ნდობით.

ადამიანს გული აწუხებს, მე კი ექიმს ვეკითხები – კარდიოგრამა გადაუღეთ?! ჯოჯოხეთია საავადმყოფოს დერეფნებში წინ და უკან სიარული, ლოდინი. მნიშვნელობა არ აქვს, ბრმა ნაწლავის ოპერაციას იკეთებს ვინმე თუ მომაკვდავია, დედაა, თუ – მეგობარი. სრულიად უმწეო ვარ სიტუაციებში, რომლებშიც ჩემზე აღარაფერია დამოკიდებული.

ნინო: იცი, სხვები რას ფიქრობენ შენზე?

ქეთი: არა, არ ვიცი და მაგრად მაინტერესებს ხოლმე. პირდაპირ როცა მლანძღავენ, ყურადღებას არ ვაქცევ, ამას რაღაც სხვა მოტივი აქვს. არ უყვარხარ ვიღაცას, მერე რა? ეს არ არის აზრი შენზე.

ნინო: რატომ არის უფრო მნიშვნელოვანი, რას ფიქრობენ შენზე, ვიდრე ის, თუ რას გრძნობენ შენ მიმართ?

ქეთი: იმიტომ, რომ ზიზღი და სიყვარული ირაციონალურია, შეიძლება მე არაფერი არ გავაკეთო იმისთვის, რომ გიყვარდე, შეიძლება ძეგლი ვიყო და მაინც გიყვარდე. აზრი კი იქმნება რაციონალურად, იმის შესაბამისად, თუ რას ვაკეთებ, რას ვფიქრობ, რას წარმოვადგენ.

ნინო: ცდილობ, გაიგო, რას ფიქრობენ შენზე?

ქეთი: არასდროს მიცდია. თუმცა, იმ საზოგადოებას, რომელსაც მე ვეპრანჭები, ვინც მინდა მაღიაროს, ვცდილობ, იმედები არ გავუცრუო.

ნინო: ვის ეპრანჭები?

ქეთი: ვინც მომწონს. ჭკვიან ხალხს, მათ, ვისაც ხედვის კუთხეების შეცვლა შეუძლია. აი, მათ ვეპრანჭები ზუსტად! როგორც მე მომწონს, როგორც მე ვცემ მათ პატივს, შეიძლება სულ არ მიყვარდეს, მაგრამ ძალიან მაინტერესებს მათი აზრი, მინდა, ასეთივე დამოკიდებულება ჰქონდეთ ჩემ მიმართაც. არიან ისეთებიც, რომლებსაც არც მინდა მოვწონდე. თუკი მათთვის კატეგორიულად მიუღებელი ვარ, ესე იგი, თანმიმდევრული ვრჩები.

ნინო: და როგორ ეპრანჭები?

ქეთი: ვცდილობ, ჩემი აზრები გავაცნო, არ ვაფიქრებინო, ეს რა ყეყეჩი ყოფილა, ვერ აზროვნებსო.

ნინო: ე.ი. გირჩევნია შენზე თქვან – ვაჰ, ქეთი დევდარიანი რა ჭკვიანია, ვიდრე, მაგალითად, – ვაჰ, ქეთი რა კეთილიაო.

ქეთი: სიკეთე ისეთი საკამათო რამეა, დიდ ბოროტებადაც შეიძლება იქცეს.

ნინო: ჭკვიანიც საკამათოა, არა?

ქეთი: კი, ეგეც საკამათოა. ჭკვიანი ადამიანი ჩემთვის იმას კი არ ნიშნავს, რომ წაკითხული აქვს 150 წიგნი, რომელიც სიკვდილამდე უნდა წაეკითხა, ან მათემატიკა იცის მაგრად, არა. ცხოვრებისეულ სიბრძნეს ვგულისხმობ, ისეთს, როგორიც ჰქონდა, მაგალითად, ბებიაჩემს, როგორიც აქვს ჩემს დედამთილს... ჭკუაში სამყაროს სხვისი თვალით დანახვის უნარს ვგულისხმობ. ასეთი ადამიანებია საინტერესო. მეც ვცდილობ, მასეთი ვიყო მაგრამ, შინაგანი რადიკალიზმის გამო, ხანდახან ძალიან ხისტი ვარ.

თავს დამნაშავედ ვგრძნობ ჩვენი სერიალის თანამშრომლებთან. შემიძლია ვიჩხუბო, თუ რაღაც არ გაკეთდა, არ მივიღო არგუმენტები, რომლებსაც სხვა დროს მივიღებდი. არადა, სინამდვილეში სერიალიც არ არის ისეთი მნიშვნელოვანი რამ, რომ ვიღაცას მის გამო ცხოვრება ჩაუშხამო, უნიჭო, უსაქმური, ზარმაცი ეძახო. აი, ამას ხომ ვამბობ, მაგრამ მერე წავალ და ისევ იმავეს გავაკეთებ.

ნინო: ეს შენი ვნება – მიგიჩნევდნენ ჭკვიანად, საიდან მოდის?

ქეთი: მგონი, ჩემი სტერეოტიპია, რომ მხოლოდ ასეთი ადამიანი შეიძლება იყოს მიმზიდველი. საკუთარი თავისთვისაც და სხვისთვისაც. რადგან მე თავად ასეთი ხალხი მიზიდავს, ჩემთვის სექსუალურობა ეგ არის. ბავშვობიდან ასე ვარ – აღმაფრთოვანებს ჭკუა და არა, მაგალითად, სილამაზე. არადა, სასაცილო იცი რა არის? ზოგჯერ ფიქრობ, რომ სინამდვილეში ამ ჭკუასთან ახლოსაც კი არ ჩაგივლია.  იმასაც ვაღიარებ, რომ „პო ზაკონუ პოდლოსწი“ ერთ მშვენიერ დღეს შეიძლება აღმოჩნდე ძალიან სულელი და ძალიან კმაყოფილი საკუთარი სისულელით.

ჩემი ცხოვრება რომ ფილმი ყოფილიყო, ალბათ ეგეთი ფინალი ექნებოდა – როგორი სულელი გამოდექი, როგორი სულელი შეგიყვარდა და ამ ორმა სულელმა როგორ გადაბუგეთ ქალაქი. 

ნინო: ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანები ვინ არიან შენს ცხოვრებაში? ან ვინ იყვნენ?

ქეთი: ბებია, ფაქტობრივად ფუნდამენტური პრინციპების ჩამომყალიბებელი; დედა... დედაჩემის გამო, თავს უფლებას ვაძლევ, ვიყო ადამიანი, რომელსაც ყველაფერი ჯერ კიდევ წინ აქვს. დედაჩემი ჩემთვის ცოტა თილისმასავითაა – რაზეც მეტყვის, გამოვაო – გამოდის; დამირეკავს და მეტყვის, ხვალ სერიალს კარგი რეიტინგი ექნებაო და ასეც ხდება.

ყველა კაცი, რომელიც მყვარებია, რომელთანაც ვმეგობრობ, ქალები, კაცები, ყველანი, ვისთანაც მაქვს ეგოების მეგობრობა, – ეგო-ბრობას ვეძახი ხოლმე, – ჩემზე ძალიან დიდ გავლენას ახდენენ. თან ისე, რომ ამის შესახებ არ იციან.

მაგრამ ყველაზე დიდ გავლენას მაინც წიგნები ახდენენ. მათზე კარგი გასაქცევი არ ვიცი. ბავშვობაში ხომ არის, რომ ოღონდ არ იმეცადინო და წიგნს წაიკითხავ, ჩემთვის დღემდე ასეა. თუ ფეისბუკი უკვე თავზე მაწევს, არც ტელევიზორი მინდა და აღარც მეგობრები, თუ მინდა, მარტო ვიყო და გადავრჩე, წიგნი არის დიაზეპამივით – იმწუთას მილაგებს ყველაფერს.

ნინო: ახლა რას კითხულობ?

ქეთი: მხატვრული ლიტერატურა და ონკოლოგია – ესაა ჩემი თემები. ახლა ვიყიდე „ფუკოს ქანქარა“ და ვნახოთ. არჩილ ქიქოძის წიგნს ვკითხულობ, რომელიც ძალიან მომწონს. სულ ვკითხულობ რაღაცას, მაგრამ იმდენად ცოტა დრო მაქვს, 50-100 გვერდის შემდეგ ვგრძნობ, რომ უნდა დავიძინო. სიბერე წარმომიდგენია ეგეთი – ბევრი წიგნი, დილით არსად გეჩქარება, ზიხარ, კითხულობ, სვამ ჩაის, ღვინოს... ცოტა პირადული გამოდის ეს ინტერვიუ და საინტერესოა?

ნინო: შენ როგორ ფიქრობ, რა აინტერესებთ ადამიანებს შენზე?

ქეთი: აზრზე არა ვარ, ახლა დავფიქრდი – რა შეიძლება ადამიანებს ამ ინტერვიუში აინტერესებდეთ?

ნინო: იგივე კითხვა სერიალის წერის დროს არ გიჩნდება?

ქეთი: არა.

ნინო: რა განსხვავებაა?

ქეთი: სერიალი ცხოვრებაზეა და ადამიანები იქ თავიანთ თავს ხედავენ, შენში კი რა უნდა დაინახონ? საკუთარი თავი? როდესაც შენ უბრალოდ ვიღაც ტიპი ხარ, არაფერს წარმოადგენ, მაშინ ისეთი დაუჯერებელი რამე უნდა თქვა, რომ გაოცდნენ: უყურე შენ, როგორ ყოფილა სინამდვილეში ეს ამბავიო?!

ინტერვიუს დაწყებიდან ვფიქრობ: რა ჯანდაბა მინდა?! რისთვის მინდა?! რომ თქვან, საქმეს კარგად აკეთებს, კარგი გოგოაო?! თუ სიბერეში უნდა წამოწვე და წიგნები იკითხო, რა ჩემ ფეხებად გინდა აღიარება? ეს ფინანსური სტაბილურობის გარანტიაა, ძალაუფლების ვნების დაკმაყოფილება, რომ შენს ჭკუაზე იმას მაინც გაატარებ, ვისზეც წერ, თუ რა? აი, ესაა ძალიან საინტერესო.

ნინო: გაქვს ამ კითხვებზე პასუხი?

ქეთი: არ მაქვს. არა. შეიძლება მართლაც გულწრფელად გინდა რაღაცის შეცვლა, მაგრამ რისთვის? იმისთვის, რომ უკეთესად იცხოვრო? თუ, რადგან სიკვდილის ასე გეშინია, გინდა, რომ შენზე ხსოვნა დაუტოვო ქვეყანას... დედამიწას? – თუ უფრო ამბიციური იქნები.

აი, ვუყურებ რაღაც ფილმს, შედევრს კი არა, ისეთს, შენც რომ გადაიღებდი და ვფიქრობ, მეც მაქვს შანსი, რაღაც ასეთი შევქმნა-მეთქი. ეგ მახარებს. ფილმიც ამიტომ მომეწონა. მაგრამ რისთვის გინდა ეს კინო? კინო შენ მერეც რჩება. არ ვიცი, ძალიან რთულ თემამდე მივდივართ – რისთვის ხარ? ხანდახან გინდა, სანამ ხარ, „იგულაო“, ხანდახან კიდევ გინდა, რომ თუ მოხვედი, შენი მოსვლა რაღაც გრანდიოზული იყოს.

ნინო: ხომ შეიძლება, რომ ძლიერი განცდები, ეგზისტენციალური აღმოჩენები ადამიანს გააზრებით არ მოგეცეს. ამ დროს კი, შეიძლება, ბავშვობის მეგობრის სახლს ჩაუარო და განცდების ისეთი ბუკეტი გეტაკოს – ერთდროულად იგრძნო სიხარული, სევდა, ბედნიერება, სასოწარკვეთა...

ქეთი: აი, ზუსტად ამიტომ გადმოვედი ამ კორპუსში საცხოვრებლად. მაგ განცდების გამო. ყოველი ავლა-ჩამოვლისას ჩემს თავს ვხედავ პატარას. აქ, აი, ამ ადგილას. პარალელურად, ერთი ქეთი აი, ამ სკოლაში დადის, მეორე – უკან, ბაღში, მესამე კი, აქ ცხოვრობს, ყველაფერი ერთ სიბრტყეზე დალაგდა – დრო წაიშალა. ყნოსვითი ჰალუცინაციები მაქვს ხოლმე. აქვე, ბებიაჩემის ძველ სახლთან ჩავლისას, ყოველ ჯერზე შემწვარი ბადრიჯნის სუნი მცემს. ეს წარსულის სიყვარულია იმის გამო, რომ ის აღარასოდეს განმეორდება. ერთადერთი, რაც გრჩება, შენი წარსულის სულ სხვადასხვანაირი ინტერპრეტაციაა. ამბებს ვერა, მაგრამ დამოკიდებულებებს ცვლი. ის, რაც კომედია გეგონა, ტრაგედიად იქცევა, ის, ვისაც ჩვეულებრივ ადამიანად თვლიდი, მთავარი გმირი ხდება, ამატებ დეტალებს და სხვა ამბები გამოგდის. და მომავალში რა არის? გაურკვევლობა, სიურპრიზები, სიკვდილი. ამიტომ, მომავლის მიმართ დისკომფორტს განვიცდი და წარსულის მიმართ – სენტიმენტებს. სპეციალურად დავდივარ ისეთ ადგილებში, სადაც ეს ბუკეტი მოვა – სუნების, განწყობის, ატმოსფეროსი, სევდის. ამ სევდის რაციონალიზაცია შესაძლებელია, უბრალოდ, რა საჭიროა. სევდაა, რადგან ეს დამთავრდა და იმ ფორმით, იმ სახით აღარასდროს განმეორდება.

ნინო: ხანდახან ერთსა და იმავე კითხვაზე პასუხში თითქოს თავს ეწინააღმდეგები, თუმცა, თუ დაუკვირდები, შეიძლება აღმოაჩინო, რომ…

ქეთი: რამდენიმე საკუთარ თავს ვითავსებ. მგონი, ყველა ეგრეა რაღაც დოზით, ერთ დღესაც შეიძლება აღმოაჩინო, რომ ცირკის დირექტორი გყავს თავში, რომელიც როდის ამოგიხტება, არ იცი.

ნინო: ქეთი, ვინ არის „ჩემი ცოლის დაქალების“ მაყურებელი?

ქეთი: ვფიქრობ, უფრო ჩემნაირი ადამიანები უნდა უყურებდნენ, ჩემი თაობის, ჩემნაირად მოაზროვნე. ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ ყველას ესმის ჩემი, ვინც უყურებს.

ნინო: რა დილემები აქვთ მაგ ადამიანებს, რა ადარდებთ?

ქეთი: ჩემთან ერთად იფხანენ გულს იმაზე, რაც ხდება. ბრძოლის რა მეთოდი გაქვს იმასთან, ვინც არ მოგწონს და ვერ ერევი? დასცინე! მაგრამ ვიღაცას არასდროს დავცინი, ყოველთვის დავცინი რაღაცას, რასაც ვიღაცები აკეთებენ. ვინ აკეთებს, არ ვიცი, მაგრამ ხომ ვხედავ, ჰაერში ტრიალებს სიმახინჯეები.

როდესაც სასაცილო სარკეში იყურები, შენს თავზე გეცინება – კი, ისევ ის ხარ, მაგრამ აი, თავი ოდნავ გაგიდიდდა და მორჩა. აქაც იგივეა – კარიკატურაა, გროტესკია, გეცინება და ამ სიცილის გამო შეიძლება რაღაც შეცვალო კიდეც. ხშირად მეკითხებიან, რომელი სტერეოტიპი დაანგრიე, რომელი შეცვალე, რომელს ებრძვიო. მხოლოდ საკუთარს! მხოლოდ საკუთარ სტერეოტიპებს ვებრძვი.

ნინო: არ გიტყდება პაპსას რომ აკეთებ?

ქეთი: არ ვაკეთებ პაპსას, ვაკეთებ პოპს.

ნინო: რა განსხვავებაა?

ქეთი: პოპი არ შოულობს ფულს ბნელი ინსტინქტების მოფერებითა და წახალისებით, პაპსა კი არის ძალიან ღრმად პრიმიტიულ და ბნელ მხარეებზე, ჩვენს ბრაზსა და უგემოვნობაზე თამაში. მაგალითად, ჯორჯ მაიკლი და მადონა არის პოპი, ვალერი მელაძე – პაპსა. ყველაფერი ნამდვილი ოდესმე ხდება პოპულარული. ეს სერიალი არის მასპროდუქტი. არანაირი პრეტენზია არ აქვს, რომ არის ძააალიან, ძააალიან ჭკვიანი ადამიანებისთვის ჩაკეტილ კლუბში სანახავი, მაგრამ ეს არ არის იაფფასიანი სერიალი. მარტივ სვლებს, პრიმიტიულ ხერხებს არასდროს, არასდროს მივმართავ.

ნინო: შენს იდენტობას რომ ჩამოაშორო სცენარისტი ქეთი დევდარიანი...

ქეთი: ვიცხოვრე ეგრე 33 წელი.

ნინო: რა დარჩება შენგან?

ქეთი: იცი, რა, ალბათ ყოველთვის ვიყავი სცენარისტი და ვერ ვხვდებოდი.

ადამიანებში ჩაძრომის სურვილი მაქვს, ამით საკუთარ თავს ვიგებ უკეთესად. ყოველთვის, როდესაც რაღაცას მივმხვდარვარ ჩემზე, ეს ხდებოდა ვიღაცასთან კომუნიკაციით, ვიღაცასთან დაშვებული შეცდომის, სწორი ან არასწორი ურთიერთობის ხარჯზე.

საკუთარი თავის გასაცნობად სხვა ადამიანები მჭირდება.

ნინო: შეგიძლია აღწერო, როგორ წერ დიალოგებს, შენს ტვინში ამ დროს რა ხდება?

ქეთი: კინოს ვუყურებ. რასაც ვწერ, იმას ვხედავ და ყველაზე საოცარი ისაა, რომ გიორგის [გიორგი ლიფონავა, სერიალის რეჟისორი] გადაღებული სცენები ჩემს ტვინში შექმნილ იმიჯებს ემთხვევა. წერის დროს საკუთარი თავი გამორთული მაქვს. არასდროს ჩემი ლექსიკით არ ლაპარაკობს არც ერთი გმირი, არც ერთი!

ნინო: შენ ამბობ, რომ საკუთარ თავს რთავ, მაგრამ ხომ შეიძლება, კი არ რთავ, არამედ სხვადასხვა „მე“-ზე გადართავ ხოლმე?

ქეთი: შემიძლია თუ არა, ვიყო ვარანცოველი ძველი ბიჭი ჩაქუჩა? ჰო, რა თქმა უნდა, თავისუფლად. მე მესმის მისი, და თუ ვინმესი გესმის, ცოტა ხარ კიდეც ის ადამიანი. ხშირად მიფიქრია, ნეტა რა იქნებოდა, 30-იან, 40-იან წლებში რომ დავბადებულიყავი, ვინ ვიქნებოდი – კომუნისტი თუ დისიდენტი? კომფორტს ვამჯობინებდი? დახვრეტის შიში გადამძლევდა? როგორ მოვიქცეოდი?! პასუხი არ მაქვს. აი, ვკითხულობ რაღაც მასალებს და ვფიქრობ: არააა! მე არ მოვაწერდი ხელს მიხეილ ჯავახიშვილის დახვრეტას, მაგრამ ჩემი ქმრის ან შვილის გადასახლებით რომ დამმუქრებოდნენ, მაშინ?

ან, მაგალითად, ვფიქრობ, კაცი რომ ვიყო, რას ვიზამდი, როგორი ვიქნებოდი? ვხედავ, როგორიც: დომინანტური, სექსისტი, სავარაუდოდ, არამოძალადე, იმიტომ რომ არ დამჭირდებოდა, ფსიქოლოგიური ტერორით დავჯაბნიდი ყველას… მერე ვფიქრობ, ექიმი რომ ვიყო? ეს ჩემი კიდევ ერთი ალტერ ეგოა, „ხელოვნური სუნთქვა“ ამის მცდელობა იყო, მეგობრის დახმარებით, ჩემი თავი მეცოცხლებინა, როგორც ექიმი. ეს არშემდგარი ქეთი დევდარიანია – ალტერნატიულ რეალობაში ექიმი რომ ვარ, მაგრად მომწონს. ექიმობანა, საავადმყოფოში უსუსურობასთან გამკლავების მცდელობაა.

ნინო: რაღაც თვალსაზრისით, სერიალის 75-ვე პერსონაჟი შენში არსებობს?

ქეთი: ყველა, ყველა ვყოფილვარ. ნებისმიერი მათგანივით შემიძლია მოვიქცე, თუ სათანადო სიტუაციაში ჩამაგდებ. ზოგჯერ ეს ჩემი პერსონაჟები ერთმანეთს ეჩხუბებიან, ზოგჯერ – ჰარმონიაში ცხოვრობენ. ამიტომაა ხოლმე, რომ ხან ერთს ვამბობ, ხან მეორეს. მაგრამ მე სხვა მექანიკური გასართობები არ მაქვს. წიგნს რომ ვკითხულობ – ვფიქრობ, აბა, მე რომელი გმირი ვიქნებოდი? როგორ მოვიქცეოდი? რას ვუპასუხებდი? ფილმშიც სულ შიგნით შეტენას ვცდილობ. ბავშვობაში მქონდა ეს აუტანელი, უტრაგიკულესი სურვილი, რომ რომელიმე ისტორიაში შევსულიყავი და იქ დავრჩენილიყავი, აქეთ კი ყველას დავევიწყებინე.