ნიუ იორკული SMALL TALK-ები ტრამპის ამერიკაზე | ლადო ფოჩხუა

1.

„თქვენ ვერ გვასწავლით, რა ვიგრძნოთ^[1]”

თავიდან ჟესტების თეატრს ვაკვირდები.

ხელებს – რომელთა მოძრაობა შუა გზაზე წყვეტს დიალოგს.

ხელები ეკუთვნის მას, ვინც გრძნობს, რომ ძალაუფლება მის ხელშია.

შემდეგ სახე – შავებში ჩაცმული კაცის სახე. კაცი, თითქოს წამში პატარავდება, მოუხერხებელი სავარძლის კიდეზე ჩამომჯდარი წრიალებს და ცდილობს, რაღაც თქვას, რაღაც დაამტკიცოს, შთაბეჭდილება მოახდინოს.

შემდეგ კვლავ ხელები, ოღონდ ამჯერად უკრაინის ელჩის ხელები - თავზე რომ წაივლებს სასოწარკვეთილი.

კამერები.

ჟურნალისტები.

ინტერიერიც ნაცნობია. 

ესაა პირველი დეტალები, რაც დამამახსოვრდა უკრაინის პრეზიდენტ ზელენსკის ტრამპთან სკანდალური შეხვედრის ამსახველი რეპორტაჟებიდან. სურათმა, რომელიც მთელი მსოფლიოს წინაშე დატრიალდა, რაღაც ნაცნობი მომაგონა; რაღაც, რაც, თურმე, ტვინში სამუდამოდ ჩამბეჭდვია და ამიტომ ახლაც ერთი წამი დამჭირდა მის ამოსაცნობად: 

„სკოლის დირექტორი და სასწავლო ნაწილის გამგე კედელთან მიყენებულ უხეირო მოსწავლეს ამუნათეენ…”

„ეს იყო მთელი მსოფლიოს თვალწინ გამათრახება. სამარცხვინო საქციელი”, - მეუბნება მეზობელი დაგი.

„არადა, რომ გეკითხა, მინერალებზე შეთანხმების გაფორმება სურდა და შემდგომი დახმარების შესახებ დასტურის მიღება”.

დაგი კორნელის უნივერსიტეტის პროფესორია, ასწავლის ეკონომიკას. როცა ერთმანეთს ვხვდებით (და ეს, როგორც წესი, საღამოობით ხდება), დაგი თავის უზარმაზარ ძაღლს ასეირნებს ხოლმე და კარგ ხასიათზეა. ხან წიგნებს გადავწვდებით ხოლმე შეხვედრისას, ხან - მუსიკას, ზოგჯერ უნივერსიტეტს, ამინდს, ითაკას – ყოველდღიურობის უაზრო წვრილმანებს, ერთი სიტყვით, რაზეც, როგორც წესი,  ამერიკული small talk იგება. მაგრამ ამ საღამოს ერთადერთი თემა გვაქვს – ეს არის ტრამპის პრეზიდენტობა და ის ენით აღუწერელი დომხალი, რაც ქვეყანაში ხდება. 

დაგი ხელებს შლის. ძაღლი ჩემკენ მოიწევს. ზურგზე ვეფერები. იტრუნება. აქ ჩვენი გზები იყრება. სიბნელეში მალე ვეღარც ვხედავ ცხოველსა და კაცს. მაგრამ მანამდე, უკვე ღამის ჩრდილებს შერეული დაგი, ექოსავით მაწევს ხმას:

- შემდეგ შეხვედრაზე, აი, ნახავ, კიდევ ისეთი უცნაურობა მოხდება, უმალ დაგვავიწყებს, როგორ დაამცირეს ზელენსკი თეთრ სახლში.

2.

„როგორ მივიდა ამერიკა იმ წერტილამდე, როცა ასობით ათასი გადასახადის გადამხდელთა დოლარებს ვურიცხავთ ენჯეოებს, რომლებიც მოწადინებულნი არიან ათეიზმი გაავრცელონ მთელ მსოფლიოში”.

ჯეი დი ვანსი. რელიგიური ჯგუფების შეკრებაზე 2025 წლის მარტში წარმოთქმული სიტყვა^[2].

ზამთარია.

ნაცრისფერი დილა.

ფანჯრიდან ვათვალიერებ ნაცნობ პეიზაჟს და ვფიქრობ იმაზე, რომ იქნებ ამ სამყაროში არც არაფერი შეიცვალოს, თეთრი სახლის ნარატივების გარდა. აქ სულ იდგება ძველი ხეები და ტოტიდან ტოტზე სულ იხტუნებს ციყვი, ან ამ ჩემი მეზობლის ყავისფერი სახლი სად წავა, ანდა ბზის ბუჩქი, რომელიც ჩვენი სახლის შესასვლელში დგას. 

„არა, არა, - ორიოდე წამში მე თვითონ უკუვაგდებ ამ ლირიკულ ფიქრს, - მარტო ნარატივი კი არ იცვლება, არამედ უზარმაზარი თანხების მიმართულება, იხურება სახელმწიფო სააგენტოები, ათასობით ადამიანი უსამსახუროდ რჩება. გარშემო შიშია და გაურკვევლობა…”

საღამოს ცოლი მეუბნება, რომ ისინი USAid-საც დახურავენ.

ბავშვები დასაძინებლად დავაწვინეთ და ახლა გაზეთებს ვათვალიერებთ.

- არ არსებობს, - ვეწინააღმდეგები.
- ყველაფერიც არსებობს. ყველაფერი შეიძლება მოხდეს…

USAid-ის გარეშე დღეს ცოცხალი არ ვიქნებოდი, ამ სიტყვის ყველაზე პირდაპირი გაგებით. 1993-ში აფხაზეთის ომის წაგების მერე, ცხოვრებამ წყნეთში მომისროლა. ლტოლვილთა ბანაკად გადაქცეულ სააგარაკო კომპლექსში. 

„რა თქმა უნდა, სიგიჟეა, ისურვო ხელმეორედ მოიხილო სიყმაწვილის ადგილები, რათა ორმოცი წლისამ შეეცადო გააცოცხლო ის, რაც ოცი წლისამ ესოდენ ძალუმად განიცადე. ასეთი სიგიჟე მუდამ ისჯება. საკუთარი გამოცდილებით ვიცი. ერთხელ უკვე დავბრუნდი ტიპაზაში, ომის შემდეგ, ჩემი ახალგაზრდობის დასასრულს. ვიმედოვნებდი, რომ სწორედ იქ მოვიხელთებდი თავისუფლებას, რომლის დავიწყება არა და არ შემეძლო” (გიორგი ეკიზაშვილის თარგმანი), - ალბერ კამიუს ეს ფრაზა „ტიპასაში დაბრუნებიდან” ჩემთვის ყველაზე კარგად წარმოაჩენს გრძნობას, რომელიც მეუფლება, როგორც კი წყნეთის ცხოვრება მახსენდება. 

მაშინ, წყნეთში, ნივთებს ეცვლებოდა სტატუსი. ყოველდღიური ყოფის საგნები იმოსებოდნენ საკრალური მნიშვნელობით. არადა, უმწირესი იყო აუცილებელი ნივთების სია. ტანსაცმელი – ბათინკები, სვიტერი, ქურთუკი ან პალტო. ოთახისთვის – ელექტროგამაცხელებელი, „ბურჟუიკა” ღუმელი, კერასინის ლამფა. სამზარეულოსთვის – ვედრო წყლის შესანახად, თეფშები, კოვზები, ჩანგლები, ტაფები, ქვაბები, დანა. აბაზანისთვის - წყლის ბაკი, ისევ ვედრო, ჩამჩა. ეს ყველაფერი – თავის გასატანად. მაშინდელ წყნეთში იფიქრებდი, რომ სიკვდილი უფრო ადვილია, ვიდრე – სიცოცხლე აქ და ახლა.

დევნილობის პირველ ზამთრს გაუთავებლად ვაგროვებდი ბოთლებს. ფერადებს და სხვადასხვა ფორმისებს. ვერმუთის, ჯინის, არყის, ვისკის, ეგზოტიკური ღვინის ბოთლებს – როგორც ანასხლეტებს წყნეთის აგარაკებზე წარსულს ჩაბარებული ტკბილი ცხოვრების. მალე კოლექცია გამიჩნდა - ღრმა და ელვარე ლურჯი, ყავისფერი, ზურმუხტისფერი მწვანე, სულ მთლად გამჭვირვალე, გამოზნექილი, მრგვალი, კვადრატული, ოვალური, გლუვი. ფანჯრის რაფაზე ვამწკრივებდი.

ყინავდა ოთახში. შეშა არ გვქონდა. თოვლი ფარავდა მთელ დასახლებას. კიდიდან კიდემდე ჩანდა მხოლოდ სიჩუმეში ჩაძირული სითეთრე. თვალსაწიერი დახშული იყო – მეზობლის სახლის კედლებამდე საზღვრავდა ყველაფერს თოვლი, ოდნავ იკვეთებოდა ხეთა გრაფიკული კონტური და ვერც კი მიხვდებოდი, რომ იქ სადმე გზაა.

სიცივე და მოშიება – გვქონდა მხოლოდ ეს. და, თუ თავს უფლებას მივცემდით, სასოწარკვეთაც. 

ოთხი კვერცხი. მუჭა ბრინჯი და ზეითუნის ზეთის ხუთლიტრიანი ქილა.

აი, ვსხედვართ და დედა მამშვიდებს: 

ზეთი ჩვენი ჰუმანიტარული დახმარებაა. რკინის ქილას წითელი ასოებით აწერია - US Aid.

იმ დღეების მოსაგონრად ფოტო დამრჩა. ახლა ეგ კადრიღაა მაშინ განცდილის მოწმე. გოგონა დგას ქართულ ნაციონალურ კოსტიუმში. ეკა ჰქვია. როცა ფირი გავამჟღავნე და კადრი ჯერ კონტაქტურ ფირფიტაზე შევათვალიერე, გუნება წამიხდა. დავასკვენი, რა ტრაგიკული შეუსაბამობაა ქართული ცეკვების შემსრულებელი გოგოს საზეიმო კოსტიუმსა და ჩვენი მაშინდელი გარემოს სიღატაკეს, უბადრუკობას შორის-მეთქი. განსაკუთრებით კი, იმ ჟანგიანი ქილის გამო, ზეითუნის ზეთის ქილის, ზედ რომ აწერია US Aid… დღეს კი მგონია, რომ წყნეთის ცხოვრებას ზუსტად ეს ფოტო ასახავს ყველაზე რეალისტურად. ეს ფოტო მაშინდელი ცხოვრების თავისებური სიმბოლოც კია – დღეების, როცა დიადი იმედები გვენგრეოდა ყოველდღიური, ყოფითი პრობლემების დაძლევაში. 

20 იანვარს ტრამპმა 90 დღით შეაჩერა USAid-ის საქმიანობა.

3.

„პიჟამო? ღარიბებს პიჟამო არ აცვიათ. ჩვენ საცვლებში ჩაგვეძინება ხოლმე, ან ზოგჯერ ჯინსის გახდას ვერ ვასწრებთ. დღესაც მგონია, რომ პიჟამო ელიტური და ფუფუნების უსარგებლო საგანია, როგორც ხიზილალა ანდა ყინულის კუბების დამამზადებელი ელექტროდანადგარი”.

ჯეი დი ვანსი, ციტატა წიგნიდან „ჰილიბილის ელეგია^[3]”, 2016 წ.

საჭეზე ჩამოდებულ ხელებს ვასვენებ. აგვისტოს პეიზაჟის აღქმაში კაშკაშა მზე მიშლის ხელს. კალათბურთის ვარჯიშზე მიმყავს ჩემი შვილი. მთელი ზაფხული ასე დავდივართ ამ მიდამოებში მანქანით და გზაში აუდიოწიგნებს ვუსმენთ. ჩვენი ზაფხულის ბოლო წიგნია ჯეი დი ვანსის „ჰილბილის ელეგია”. ეს მომენტი ასე მახსოვს: აშშ-ს მომავალი ვიცე-პრეზიდენტის ხმა გაზავებულია აგვისტოს სიცხეში. ის თავისი ცხოვრების პირველ წლებზე წერს. წიგნს დრამატული დასაწყისი აქვს. ვანსი თავის წარმომავლობას აღწერს.

„მე თავს თეთრ ამერიკელად მივიჩნევ. ირლანდიური და შოტლანდიური სისხლით, მუშათა კლასიდან. ასეთი ადამიანებისთვის სიღარიბე ოჯახური ტრადიციაა. მათი წინაპრები მონათმფლობელ სამხრეთში დღიური მუშები არიან, შემდეგ – მოიჯარე, უფრო გვიან კი, უფრო ჩვენი დროისკენ – მეშახტე, მემანქანე ან დურგალი. ამერიკელები ასეთებს ეძახიან “ჰილბილის”, სოფლელს ანდა “თეთრ ვირს”. ჩემთვის კი ეგეთები მშობლიური ხალხია, მეზობლები და მეგობრები…” 

ამ წიგნში ამერიკული სოციალური იერარქიის სულ ქვედა საფეხურზე მცხოვრები ადამიანები მთავარი გმირები ხდებიან.

„მორიგი სიმთვრალის მერე დედამ ქმარს გამოუცხადა, სმას თუ არ დაანებებ თავს, მოგკლავო. ერთი კვირის თავზე კიდევ გამომტყვრალი დაბრუნდა და დივანზე მიეგდო დასაძინებლად. დედაჩემი სიტყვის ქალი იყო. წყნარად გავიდა და გარაჟიდან ბენზინის კონტეინერი შემოიტანა, მამაჩემს თავიდან ფეხებამდე გადაავლო, ასანთს გაკრა და მკერდზე დააგდო. წამში აალდა მამა. საბედნიეროდ, მათმა 11 წლის გოგონამ მოისაზრა ცეცხლის ჩაქრობა. რაღაც სასწაულის ძალით, მამა არა მხოლოდ გადარჩა, არამედ არც სერიოზული დამწვრობა მიუღია”.

ჩემი შვილი თეოდორი გაოგნებული უსმენს ისტორიას. 

ბიჭი ჩუმდება და ფანჯრიდან გზას გაჰყურებს.

მანქანაში კვლავ ისმის ჯეი დი ვანსის ხმა და ჩვენც დატყვევებულებივით ვუსმენთ ისტორიას, თუ „როგორ ძერწავს ადამიანი საკუთარ თავს”. 

„რომც გაგიმართლოს და აიხდინო ამერიკული ოცნება, წარსულის ღრუბლები მაინც არ მოგასვენებს”.

4.

„თვითონ ელონს უთქვამს, რომ რაღაცას ზოგჯერ გააკეთებ, დაუშვებ შეცდომას და მერე შეცვლი. მე შეცდომებს ვიღებ”, - ჯეი დი ვანსი NBC-ისთვის მიცემულ ინტერვიუში^[4], 2025 წლის მარტი.

ხელი სწრაფად მოსწყდება მკერდს და თავს ზემოთ გაიშლება. ის ყველას ახსენებს ჟესტს, რომელიც არც ერთ შემთხვევაში არაა დასაშვები ამერიკის საჯარო სივრცეში.

„პლანეტის უმდიდრესი ადამიანი ვარჯიშობს, მაგრამ რაში, ფაშიზმში?” - კითხვას ვსვამ და ერთმნიშვნელოვან პასუხს ვერასდროს ვიღებ. დაბნეული ნაცნობები მხრებს იჩეჩენ. ილონ მასკი წამში იქცა საჯარო ფიგურად და ახლა მასკის ისტორია ნელ-ნელა გვახსენებს რომაელი მხედართმთავრის, კორიოლანოსის ამბავს, რომელიც ჯერ შექსპერმა გადმოსცა თავის პიესაში, ხოლო ჩვენს დროში – რობერტ გრინმა „ძალაუფლების 48 კანონში”. 

მასკი (ისე, როგორც კორიოლანოსი თავის დროს) სულ ცოტა ხნის წინ იყო აღიარებული ლეგენდარულ პიროვნებად – მას შორიდან იცნობდა ყველა, მაგრამ ახლოს – არავინ. კორიოლანოსს გამარჯვება გამარჯვებაზე მოჰქონდა რომისთვის, იპყრობდა ახალ მიწებს და რომაელთა გულებს. მასკი – მდიდრდებოდა და მდიდრდებოდა, კოსმოსში უშვებდა რაკეტებს, აწარმოებდა ელექტრომანქანებს, ისეთებს, როგორიც ფართო საზოგადოებას მანამდე თვალით არ ენახა, მსოფლიოს ამაგარებდა ინტერნეტით ანუ სხვა სიტყვებით – ყალიბდებოდა ჩვენი დროის გმირად.

გრინი წერს: „პოლიტიკაში წასვლამდე, კორიოლანოსი იხვეჭდა სახელს. სამხედრო ღვაწლი მეტყველებდა მის არნახულ გაბედულებაზე. სანამ მოქალაქეებმა მის შესახებ ბევრი არაფერი იცოდნენ, კორიოლანოსს ათასგვარ ლეგენდას უთხზავდნენ. თუმცა, წარსდგა თუ არა რომაელთა შორის თავისი ნაფიქრის გასაზიარებლად, დიდება და იდუმალება თვალსა და ხელს შუა გაქრა. მატრაკვეცობდა და იბრიქებოდა უბრალო ჯარისკაცივით. ბილწსიტყვაობდა და აგდებით მოიხსენიებდა ხალხს, როგორც თავის თავში დაურწმუნებელ ადამიანს ემართება ხოლმე, როცა თავის გამხნევებას  ცდილობს”. 

მასკის საავტომობილო ბიზნესის (და რეპუტაციის) დაცემაზე ჟურნალისტი კამილა დომონოსკე წერს: “იყო დრო, თუ მძღოლს “ტესლა” ჰყავდა, ნიშნავდა, რომ ის ტექნოლოგიებში ერკვევა, ეკოლოგიაზე ზრუნავს ანდა უბრალოდ მდიდარია. დღეს კი ეს სულ სხვა რამეზე მიუთითებს: ილონ მასკის პოლიტიკის მხარდამჭერობაზე. „ტესლას” ავტოსალონებში მასობრივი პროტესტებია. მეპატრონეები ყიდვას ნანობენ და ბამპერებზე დაკრული სტიკერებით ბოდიშს იხდიან. ხალხი მასკის მანქანებს ეძახის Swasticar-ს. არის ავტომობილების დაზიანების, ვანდალიზმის, „ტესლას” ვიტრინებზე თავდასხმის შემთხვევები”.

რა ელოდება მასკს?

არც ვიცი და არც განჭვრეტა შემიძლია.

მე მხოლოდ დღეთა დინებას აღვწერ.

5.

„ნახეთ: შეიძლება ერთმანეთს არ დავეთანხმოთ, შეიძლება ვეკამათოთ კიდეც ერთმანეთს, მაგრამ არ შეიძლება, ვუთხრათ ამერიკელ ხალხს, რომ ერთი კანდიდატი ფაშისტია და მისი გამარჯვება დემოკრატიას დაასრულებს ამერიკაში”, - ჯეი დი ვანსი, სიტყვა^[5] წარმოთქმული ჯორჯიას შტატში, კოალიცია „რწმენა და მშვიდობის” ვახშამზე.

27 ივნისს, ტრამპი-ბაიდენის პირველი დებატების შემდეგ, ნათელი გახდა, რომ დემოკრატიულ პარტიას დიდი პრობლემები აქვს. დებატებზე, რომელსაც თითქმის 48 მილიონი ადამიანი (მომავალი ამომრჩეველი) ადევნებდა თვალს, გამოჩნდა, რომ ბაიდენი მოხუცია, აღარ შესწევს ლოგიკური აზროვნების უნარი და გაცოცხლებულ გვამს ჰგავს.

მეორე დღეს, ამერიკისთვის საბედისერო დებატების შემდეგ, ისევ მეზობლებს ვესაუბრები. მხატვარი ცოლ-ქმარია, ჩემზე ოდნავ უფროსები, ითაკაში ნიუ იორკიდან გადმოსახლებული დემოკრატები.

და უცებ ვხედავ, როგორ ევსებათ ჩემს მეზობელბს მზერა დამზაფვრელი შიშით. ვხვდები, რომ ახლა იმის გამოცნობას ცდილობენ, შემთხვევით, რესპუბლიკელი ხომ არ ვარ.

ვხვდები, რომ გადავამლაშე, როცა დემოკრატიული პარტიის სიმართლე ეჭვქვეშ დავაყენე. 

სადაც მე ვცხოვრობ, დემოკრატიული ანკლავია, კორნელის უნივერსიტეტის პროფესურა მყავს სამეზობლოში. ასე აეწყო – ინტელექტუალები, ამ ქვეყნის მოაზროვნე ნაწილი, თითქმის ყოველთვის არიან დემოკრატები. თუმცა, ითაკას გარშემო, ფერმებსა და პატარა დასახლებებში უბრალო ხალხს ტრამპის არჩევისკენ მიუწევს გული. 

ოქტომბერში, მეზობლების გაზონებზე მრავლდება სარეკლამო პლაკატები – მოწოდებებით, ხმა მივცეთ კამალა ჰარისს.

და რაც შემდეგ ხდება, უკვე ისტორიაა.

კამალას გაუბედაობა და არათანმიმდევრულობა.

ტიმ უოლსის ღიმილი – კანდიდატის, რომელიც ცდილობდა, ყველას მოსწონებოდა.

ტრამპზე თავდასხმა.

ვენსის სახე – კაცისა, რომელსაც ნებისმიერ საკითხზე მზად აქვს პასუხად დემაგოგია.

ხელის ჩამორთმევა. მიტინგები. დროშები. პრესა.

ქვეყნის პოლიტიკური ცხოვრების „ამერიკული მთები”, რომელსაც ძრწოლით აკვირდება მთელი პლანეტა.

„დემოკრატიული ხელისუფლების კრიზისი სინამდვილეში გახლავთ პროგრესული მმართველობის კრიზისი. ეტყობა, ხალხი გრძნობს, რომ ათწლეულებია, ახდევინებენ გადასახადებს, არეგულირებენ, მართავენ და აშინებენ მემარცხენე-ცენტრისტული პოლიტიკოსები, მაგრამ შედეგები ცუდია და კიდევ უფრო უარესდება”, - ფარედ ზაქარიას ეს სიტყვები ქვეყანაში მიმდინარე ამბების აღსაწერად ყველაზე ზედგამოჭრილი მგონია.

6.

„ორ აზრს შორის ვმერყეობ – ტრამპი ცინიკოსი ნაძირალაა, როგორც ნიქსონი იყო, რომელიც ასე ცუდიც არ ყოფილა (და შეიძლება სასარგებლოც გამომდგარიყო), თუ ის არის ამერიკის ჰიტლერი”, - ჯეი დი ვანსი, ფეისბუკზე გამოქვეყნებული წერილი კოლეგას, 2016 წ.^[6]

მოზაიკურ სკულპტურებზე ვმუშაობ. ახალი ნამუშევრებია. მოულოდნელი. თან ჩემი ბავშვობის სიღრმეებში გადავდივარ – იქ, სადაც გარშემო უამრავი მოზაიკა მქონდა – უძველესი და თანამედროვე, გაჩერებებზე, ფასადებზე და მუზეუმში.

სოხუმში.

თუ

ბიჭვინთაში.

ჩემთვის ეს მუშაობა წარსულის წყლებში ხელახლა შეცურვას ჰგავს. ხელი ნელი მოძრაობით არჩევს სმალტას. ფერებია – ლურჯი, ლალისფერი, წითელი. მოზაიკა მოითხოვს მოთმინებას. მედიტაციასაც კი ჰგავს – მდგომარეობას, რომლიდანაც მჭახე ზარს მოულოდნელად გამოვყავარ. 

სახელოსნოდან პირველ სართულზე ავდივარ.

ნაცნობი დგას. ის ნაცნობი ინტელექტუალია. ჩინური ენის მცოდნე. პროფესორი. ოჯახის მამა.

სტუმარი დივანზე ჯდება. ხელები უკანკალებს. თვალებს მარიდებს.

მერე გადავდივართ ჩვენს საყვარელ გიტარისტებზე. ბილი ფრიზელის, ლეო კოტკეს, მარკ რიბოს ალბომებს ვუხსენებ. ფირსაკრავზე ვდებ „შუაღამის ლურჯს” – ჯაზის გენიის, კენი ბარელის ალბომს. მერე გამახსენდება ორი პოსტმოდერნული რომანი, რომლებიც ლექსიკონივითაა დაწერილი. ერთია „ხაზარული ლექსიკონი” – მილორად პავიჩის და მეორე „მაკაოს ლექსიონი” – ჩინელი ავტორის, ჰან შიოგონის.

ვამჩნევ, რომ სტუმარი დამშვიდდა და ახლა მთელი არსებით ჩართულია ჩემთან საუბარში. გვირილის ჩაით სავსე ფინჯანს წინ ვუდგამ.

მართლა მივდივართ სუპერმარკეტში. ვყიდულობთ პროდუქტს. უკანა გზაზე რას აღარ ვახსენებთ – ძველ და ახალ ფილმებს, ისევ ალბომებს ჩვენი საყვარელი ჯგუფების, ჯაზს და პოეზიას. საღამოს შეტყობინებას მიგზავნის: „მადლობა. დღეს ძალიან დამეხმარე. ცხოვრებაში ასეთი პოლიტიკური ქაოსი არასდროს გადამიტანია. არ ვიცი ამიტომ, რა ვქნა. რა მოხდება, სამსახურს თუ დავკარგავ?”

ერთხელ უკვე გამოვაქვეყნე ესსე ტრამპზე. ტრამპმა 2016-ში ჩემი ქალიშვილი უნას დაბადების დღის მეორე დღეს გაიმარჯვა. ამ ფაქტმა შეგვაძრწუნა მეც და ჩემი მეუღლეც. მაშინ, იმ ესსეში, აღვწერე ბრუკლინში გამეფებული მდგომარეობა:

„გათენდა და დავრწმუნდი, რომ ქვეყნიერების დასასრული ჯერ არ დამდგარა. კარგად ვისაუზმე და ყვავილების საყიდლად გავეშურე. ჩემი ცოლი და ქალიშვილი შინ ბრუნდებიან, ეს ამბავი უნდა აღვნიშნო.

ერთხელაც არ მახსოვს, რომ ჩვენი უბანი, ბრუკლინის ეს მხარე, ასე დადუმებულიყო. მგლოვიარეს ჰგავს ახლა. ტროტუარებზე ქარი გაზეთებსა და ნაგავს მოაფრიალებს, შუქნიშანზე ხან მწვანე, ხან წითელი ინთება, მაგრამ არც მანქანებია, არც ხალხი. კაფე „მადელაინში“, ჩვენი სახლიდან არც ისე შორს, მობილურებში ცხვირჩარგული ჰიპსტერები სხედან და ვერაფრით იგებენ, რა მოხდა ამერიკაში 8-9 ნოემბრის გასაყარზე. ქუჩაში ყვავილების გამყიდველს თვალი ვერ მოვკარი და ამიტომ მეზობელ უბანში გადავედი.

- არ მეგონა, რომ დღეს ვინმე შემოიხედავდა ყვავილების შესაძენად, - ღიმილით მითხრა გამყიდველმა.
- თითქოს ომი წავაგეთ, არა?... - ვუპასუხე, - მე კი გუშინ გოგონა შემეძინა.

მაშინ ყველა შეაძრწუნა ტრამპის ტყუილმა. მაშინ ეპიგრაფად ტრამპის სიტყვები ავარჩიე:

დაიმახსოვრეთ: უნდა იყო ძალიან ჭკვიანი, რომ შეძლო თავის სულელად წარმოჩენა.

დღეს ტრამპის ტყუილს უკვე შეგუებულები ვართ. ახლა გვაძრწუნებს ქაოსი. ქაოსი, რომელიც გვმართავს.

2025 წლის მარტი.

ითაკა, ნიო იორკის შტატი

პ.ს. თითოეული თავის წინ გამოტანილი ფრაზა ეკუთვნის ჯეი დი ვანსს.

____________________________________________________________

^[1] “Don’t tell us what we’re going to feel”

^[2] “How did America get to the point where we’re sending hundreds of thousands of taxpayer dollars abroad to NGOs that are dedicated to spreading atheism all over the globe”.

^[3] “Pajamas? Poor people don’t wear pajamas. We fall asleep in our underwear or blue jeans. To this day, I find the very notion of pajamas an unnecessary elite indulgence, like caviar or electric ice cube makers.”

^[4] “Elon himself has said that sometimes you do something, you make a mistake, and then you undo the mistake. I’m accepting of mistakes”.

^[5] “Look, we can disagree with one another, we can debate one another, but we cannot tell the American people that one candidate is a fascist and if he’s elected it is going to be the end of American democracy.”

^[6] “I go back and forth between thinking Trump is a cynical asshole like Nixon who wouldn't be that bad (and might even prove useful) or that he's America's Hitler”

ფოტოები: ლადო ფოჩხუა
რუსულიდან თარგმნა თამარ ბაბუაძემ