გახსენით მობილურ აპლიკაციაში

ახალი დრო, იდეები, ადამიანები.
EN
რამ დააბრუნა პოლიტიკა ქუჩაში დისკუსია ეარში რუსული კანონი აქცია ქართული ოცნება პროტესტი

რამ დააბრუნა პოლიტიკა ქუჩაში | დისკუსია ეარში

დისკუსია ეარში. ჩაწერილია 26 დეკემბერს, 2024 

ვლაპარაკობთ იმაზე, რაზეც უკვე თვეებია, ვფიქრობთ - რამ დააბრუნა პოლიტიკა ქუჩაში და რა შეცვალა და რა ძალა აქვს ადამიანთა ჯგუფების დაუგეგმავ, სპონტანურ მოქმედებას? ვისია პოლიტიკური დღის წესრიგი? 

...

დათო, 23 წლის: მე მგონია, რომ დღეს ხდება ის, რაც არასდროს მომხდარა საქართველოში და მგონია, რომ რაც არ უნდა მოხდეს ამ დიდი გამოსვლების შემდეგ, პოლიტიკა მაინც დარჩება ქუჩაში. ხალხი ვერ დაკმაყოფილდება ვადამდელი არჩევნებით. ამით ყველაფერი მხოლოდ დაიწყება. საზოგადოება ითხოვს, იყოს ჩართული იმ საკითხებში, რასაც პოლიტიკური ჯგუფები წყვეტენ.

ამიტომ მგონია, რომ ეს სულ სხვაგვარი პროცესია. 

გიორგი ღვინჯილია: მეც მგონია, რომ რუსული კანონის შემდეგ ბევრად უფრო პოლიტიზებული გახდა ხალხი, მეტი კითხვა და ინტერესი გაჩნდა. მოსწონს ხალხს მარშებზე სიარულიც და ეს პატარ-პატარა ერთობებიც. მეც მგონია, რომ ეს უკვალოდ ვერ ჩაივლის. თუმცა, კრიტიკული აზრის დახვედრებაც შეიძლება. რამდენად არიან კიდევ უფრო ფართო მასები ჩართულები პროცესში? და დაიბადება თუ არა ახალი იდეა ამ პროტესტის განმავლობაში?

ეს ახალი იდეა შეიძლება იყოს კარგად დავიწყებული და განდევნილი - ქართული დემოკრატიული სოციალიზმის იდეაც.

ალესანდრა აროშვილი: ათწლეულებია საჯარო სივრცეებიდან გამქრალია ადამიანი, გამქრალია კოლექტიურად რაღაცის კეთების გამოცდილება. ადამიანები იკრიბებიან და ქმნიან კოლექტივებს მხოლოდ საგანგებო სიტუაციებში, როგორიც გვაქვს ახლა. მარშების ციკლიც უეცრად გაჩენილი გაერთიანებებია - ადამიანებს სჭირდებათ მიკუთვნებულობის განცდა იმ ჯგუფებისადმი, რაც არ არის მათი სამსახური, მათი განათლების ადგილი, ეს უფრო ფართო ჯგუფთან მიკუთვნების სურვილია.

ესეც საგანგებო სიტუაციამ მოიტანა. მაგრამ თან მგონია, რომ სკეპტიკურებიც უნდა ვიყოთ წარსული გამოცდილებების ანალიზში. განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც რაღაც აღგვაფრთოვანებს, როდესაც დავინახავთ უფრო დიდი ორგანიზების, ან ახალი პრაქტიკების გაჩენის ნიშნებს, მინდა გვახსოვდეს კითხვა:

როდესაც ეს საგანგებო სიტუაცია დასრულდება, ეს პრაქტიკა მხოლოდ გამოცდილებად დაგვრჩება, თუ შეძლებს იქცეს პროცესად, ახალ დასაწყისად?  

ამას იმიტომ ვამბობ, რომ, როგორც წესი, როდესაც მსგავსი სიტუაციები სრულდება ხოლმე, პოლიტიკაში ჩართული კი რჩება ისევ ის ხალხი, ვინც იქამდეც აქტიური იყო. ანუ ერთად დგომის კოლექტიური მეხსიერება, ჩვენთან შექმნილი დღის წესრიგის ქვეშ, ძალიან მოკლეა. შეიძლება ფაქტად დავიმახსოვროთ, მაგრამ ყოველდღიურობაში, სადაც არ გვაქვს საჯარო სივრცეები და შესაბამისი ინსტიტუციური გამოცდილება, სადაც პოლიტიკური პროცესიც ინდივიდუალურ ძალისხმევაზე და ხშირად პირად, სპონტანურ გადაწყვეტილებებზე დგას, პოზიტიური პრაქტიკები ხშირად გვავიწყდება. ამიტომ ამაზე ახლავე უნდა დავფიქრდეთ:

დავრჩებით თუ არა პოლიტიკაში ისევ ჩართულები, როცა ყველაფერი დამთავრდება?  

დათო: ადამიანების გაერთიანება უკვე მოხდა, სხვადასხვა თემაზეც დავიწყეთ ლაპარაკი. ეს მნიშვნელოვანი მგონია. ამის საპირისპიროდ, რეჟიმი ცდილობს, ეს ძალადობა გაიტანოს სახელმწიფო ინსტიტუციების მიღმა და გვეუბნება, რომ ეს სახელმწიფო კი არაა, რომელიც ძალადობს თავის მოქალაქეებზე, არამედ ეს რაღაც ჯგუფებია, ჩვენ არ ვიცით, ვინ არიან ისინი - მათზე პასუხისმგებლობის აღება არ უნდა. შემდეგ არბიტრის როლში გვევლინება და გვპირდება, რომ გამოიძიებს ამ შემთხვევებს.

ახლა ვართ ისევ იმ საბაზისო პრინციპთან, რომ განსხვავებული შეხედულების ადამიანს  არ უნდა დაარტყა. ამაზე საყოველთაო შეთანხმებაა ახლა მთავარი გამოწვევა. თუ ამას ვერ მოვაგვარებთ, მაშინ შეუძლებელი იქნება სხვა პრობლემებზე ლაპარაკი.

პრობლემის სათავე ისაა, რომ სახელმწიფომ დაკარგა ფუნქცია. ძალადობაც კი, რომელსაც ვხედავთ, გადის სახელმწიფოს ფარგლებიდან, არაფორმალურია, არაოფიციალურია და ქაოსამდე, სრულიად უმართავ პროცესამდე მივყავართ.

გიორგი ღვინჯილია: 7 ნოემბრის მერე, ახლა რომ ვერ წარმოგვიდგენია, ისეთი ნიჰილიზმი იყო. მაშინ გავხდი შალვა რამიშვილის მაყურებელი. უდაბნო იყო საინფორმაციო სივრცეში, რამიშვილს კი ჰყავდა ერთი ოპერატორი და აკეთებდა იმას, რასაც ვერავინ ბედავდა.

იმის თქმა მინდა, რომ 7 ნოემბრის მონაწილე დღესაც 7 ნოემბრის მონაწილეა. ეს ჩვენი იდენტობის ნაწილად იქცა. რაღაც ხდომილებები არსებობს, რაც შენი იდენტობის ნაწილი ხდება.  

ეს დღეები და კვირებიც თბილისელი ახალგაზრდობის უდიდესი ნაწილის იდენტობის ნაწილად გადაიქცევა. მეორე მხრივ, მნიშვნელოვანია რომ პოლიტიკით დაინტერესება არ უნდა ვაკმაროთ ამ ხალხს. უნდა ვეცადოთ, რომ რაღაც ახალი ტიპის ორგანიზაციების ნაწილი გახდნენ, ახალი პარტიები გაჩნდეს, რომელთან კომუნიკაციაც მიმზიდველი იქნება.

ჩვენს ქვეყანას ამის გამოცდილება აქვს, რეგიონშიც ეს გამოარჩევდა - გამოხატვის თავისუფლება, დემოკრატია, საკუთარი ღირსებისა და უფლებებისთვის ბრძოლა. მე მგონია, რომ ეს ყველა შემთხვევაში დარჩება, მაგრამ რად გარდაისახება, რა ტიპის პოლიტიკურ ჩართულობად, დამოკიდებულია ვიწრო ჯგუფებზე, ვინც უფრო განსწავლულია პოლიტიკურად, ვინც უფრო მონდომებულია, რას შესთავაზებენ ამ ახალგაზრდებს.

დარწმუნებული ვარ, რომ „ქართული ოცნების“ ამომრჩევლების დიდ ნაწილსაც არ მოსწონს ეს ხელკეტით ცემა, ეს სიგიჟე მედიაპროპაგანდა, ერთი ძალაუფლების ცენტრის ირგვლივ კონცენტრირება. უბრალოდ, ამ ხალხს სჭირდება რაღაცა, რასაც ჩაეჭიდებიან და იტყვიან, რომ აი, ასეთი პოლიტიკა გვინდა.

დათო: საზოგადოებაში არის მოსთხოვნა, რომ ახალი პოლიტიკური პარტია შეიქმნას - ამაზეა ახლა სამუშაო.

უბრალოდ, ეს უნდობლობაცაა და შიში, რომ ვინმესთან არ გაგაიგივონ, ნაცი არ დაგიძახონ. პოლიტიკოსები ხვდებიან, რომ არ არიან ამ დემონსტრაციების ნაწილი, არავინ ელოდება მათ, მაგრამ მათაც უნდა დაძლიონ ეს შიში და უნდა გამოვიდნენ რაღაც დიალოგზე. სხვანაირად, არ ვიცი, შეუძლებელია.

გიორგი ღვინჯილია: ჩემი აზრით, აქ მთავარი კითხვაა, ეს მორალურია თუ არა. რატომ უნდა დავუჭირო მხარი ადამიანს, ვინც ყოველ თვე რაღაცას მატყუებს და ამორალურად იქცევა. ამიტომ არ მგონია, რომ ჩვენი ენერგია აუცილებლად არსებული პოლიტიკოსების მხარდაჭერაში უნდა გადავიდეს. ვფიქრობ, ახალი ჯგუფები უნდა ჩაერთონ პოლიტიკაში, ვინც დაივლის და დაუპირისპირდება მათ, ვინც ამ რეგიონებს აპარტახებენ. ეს სცენარი ასე წარმომიდგენია. 

ალესანდრა აროშვილი: რამდენიმე სხვადასხვა საკითხზეა სამსჯელო: რა ხდება ახლა, რა მოხდება, როცა ეს საგანგებო მდგომარეობა დასრულდება და რა შეიძლება ჩვენ გავაკეთოთ შემდეგ.

ვთქვით, რომ საზოგადოება უფრო პოლიტიკურია დღეს. ვთქვით, რომ გაერთიანების, კოლექტიურად რაღაცის კეთების სურვილი არსებობს საზოგადოებაში. მაგრამ ეს მხოლოდ პრაქტიკის აღწერაა. შინაარსობრივად, რის გარშემოა ხალხი გაერთიანებული, ეს კიდევ სხვა კითხვაა.

თან ვეთანხმები გიორგის - ეს, როგორც გამოცდილება, რჩება. ბევრი ადამიანი ამას გაიხსენებს, როგორც მნიშვნელოვან პროცესს, რომლის ნაწილიც იყო. მაგრამ ის, რომ ამან შეიძლება ვერ წარმოქმნას რაღაც ახალი, უფრო ცოცხალი პროცესი, მგონი ამისთვისაც მზად უნდა ვიყოთ და არ უნდა შეგვეშინდეს ამ ფიქრის. პირიქით, ამ დროს უნდა დავსვათ კითხვა: რა შეგვიძლია გავაკეთოთ იმისთვის, რომ ეს ასე არ მოხდეს. ვიფიქროთ იმაზე, ვინ არის ეს „ჩვენ“, ვინ უნდა შესთავაზოს ახალი რეალობა ადამიანებს და რა საშუალებებით უნდა შესთავაზოს, ვისთან უნდა დამყარდეს კავშირები, როგორ გაფართოვდეს სივრცე, ამაზე ბევრი მსჯელობა შეიძლება.

ისიც, რომ ეს პროცესი აუცილებლად დაბადებს ახალ პოლიტიკურ პარტიებს, ნაჩქარევი ვარაუდი მგონია. მიუხედავად იმისა, რომ ასეთ პარტიად ჩამოყალიბება შეიძლება რაოდენობრივ ლეგიტიმაციას სულაც არ გულისხმობდეს და ეს იყოს სწორედ ხალხის გამაერთიანებელი იდეების გარშემო, იმ შიმშილზე საპასუხოდ შექმნილი ერთობა, რაზეც დღეს დიდი მოთხოვნაა. იყოს თავიდან ძალიან ვიწრო, მაგრამ სახალხო იყოს თავისი შინაარსით და არა რაოდენობით. ამის დაბადებასაც სჭირდება დრო, რაც, ჩემი აზრით, სწორედ იმის შემდეგ უნდა გამოინახოს, რაც ეს საგანგებო მდგომარეობა დამთავრდება.

აქ მოდის ისევ ის კითხვა: რას გავაკეთებთ ჩვენ, თითოეული ჩვენგანი, დავბრუნდებით თუ არა იმ ძველ დღის წესრიგში, სადაც ვისაც რა გვაინტერესებს, მხოლოდ იმ თემებზე ვიმუშავებთ, თუ ახალ რეალობას მივიღებთ გამოწვევად, რომ სხვა ტიპის სამუშაოა საჭირო? როცა ჩაქრება მუხტი, როცა მინელდება ენთუზიაზმი, შევძლებთ თუ არა კოლექტიურად მუშაობას, ეს მგონია ყველაზე მნიშვნელოვანი კითხვა.

რომ არ დამთავრდეს ეს პროცესი - ლამაზი ბანერით, ხალხის ლამაზი სურათებით - ვინ რას გავაკეთებთ ამისთვის?

ნიკოლოზ ჩხიკვიშვილი: ქართულ პოლიტიკაში არ იქმნება ახალი შინაარსები, რადგან არ არსებობს შიდაპარტიული დემოკრატია. ვერ დამისახელებთ ვერც ერთ პარტიას, რომელშიც შიდაპარტიული დემოკრატიით წყდება საკითხები.

იმიტომ გადმოდის ეს პროცესი ქუჩაში. ადამიანების საჭიროებებს და მოთხოვნილებებს არ პასუხობს ქართული პოლიტიკა. მაგიდაზე დევს მხოლოდ აფექტური პოლარიზაცია. მე ვფიქრობ, რომ ახალი შინაარსები ახალმა თაობამ უნდა დაძრას და შეიქმნას არსებულის საპირწონე მესამე ალტერნატივა, რომელიც გაითვალისწინებს გეოპოლიტიკურ გამოწვევებსაც და ადგილობრივ საჭიროებებსაც.

მე ოპტიმისტურად ვარ განწყობილი, რადგან შეუძლებელია უკან წარსულში დაბრუნება. ეს ევოლუციური პროცესია. ახლა პროგრესული იდეები უნდა დაიყაროს მაგიდაზე, მერე დისკუსიაში გაიფილტროს... 

ალექსანდრა აროშვილი: შიდა დემოკრატია არ არსებობს არა მხოლოდ პარტიებში არამედ - პროფკავშირებში და არასამთავრობოებშიც, ნებისმიერ ორგანიზაციაში, და ოჯახებში. ეს კიდევ უფრო ფუნდამენტური საკითხია, ვიდრე - დემოკრატია ინსტიტუტებში. საქართველოში ურთიერთობები არაფორმალურ კავშირებზე დგას და, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ცალსახად ნეგატიურია, ამის თავისებურებად მიღება და ახალ ფორმებზე ფიქრია საჭირო. ძალაუფლების უხილავი და ძალიან მყარი იერარქიები ისეთი გამჯდარია საზოგადოებაში, რომ ქირურგიულად და რეფორმებით ამას ვერ გააქრობ, სამწუხაროდ.

დათო: სტუდენტი რომ ჩადის საკუთარ ქალაქში და მშობლებს ელაპარაკება, და მერე ისევ უკან ბრუნდება, ეს ბევრს ვერაფერს შეცვლის. და შენ რომ სადღაც მუშაობ და შეიძლება, 10 წელი იმუშაო და არავინ დაგაწინაუროს, მეორე დღეს კი ვიღაცის ნათესავს, ან იმას, ვინც „დაალაგებს“ დაგინიშნავენ და მერე ის გიკარნახებს რა როგორ გააკეთო. და ეს უსამართლობაა. ამიტომ ამ ადამიანებში ბრაზიც უნდა გამოვიწვიოთ, სხვანაირად არ შეიცვლება. ხალხმა უნდა იცოდეს, რას ებრძვის.

რა გვირჩევნია, სამართლიან სახელმწიფოში ვიცხოვროთ, სადაც ჩვენი შრომა დაფასდება, თუ სახელმწიფოში, სადაც სახეში შეგაფურთხებენ და ვერავინ დაგვიცავს?

ჩემთვის შეიძლება მესამე და მეოთხე რიგის პრობლემაა ევროკავშირში შესვლა. ახლა სხვა ეგზისტენციალური პრობლემები მიდგას წინ, რომელსაც მხოლოდ ევროკავშირში შესვლა ვერ გადამიჭრის. განსხვავებული აზრის მქონე ადამიანებთანაა სალაპარაკო, თანაც ისე, როგორც მათ ესმით - ხალხისთვის პრობლემაა, როდესაც შვილს განათლებას ვერ აძლევს, ან საჭმლის ფული არ აქვს. ეს უფრო მუშაობს, ვიდრე აბსტრაქტულ იდეალებზე ლაპარაკი.

თორემ ადამიანები ხედავენ რეალობას, რომელშიც ერთ ჯგუფს უნდა მეორისგან მხოლოდ ძალაუფლების ხელში ჩაგდება და არავითარი ხედვა, გეგმა, საქმე ამ სურვილის უკან არ დგას.

ია ბერია: ჩემი დაკვირვებით, ისეთი პასიური პოლიტიკური ძალა, როგორც ქართულ ოცნებას ჰყავს, არც ერთ ძალას არ ჰყოლია. სრულიად პასიურები და გარიყულები არიან ამ პროცესებიდან. მიშას დროსაც კი მეტი დინამიკა იყო პოლიტიკურ მხარეებს შორის.ამიტომ საინტერესოა თქვენი აზრი, თითქოს ანკესის გადაგდებას რომ ცდილობთ, იქნებ წამოაგოთ და წამოიყვანოთ. როგორ შეიძლება დიალოგის, თუ საერთო საკომუნიკაციო სივრცეში ამ ხალხის შემოყვანა და მათთან ლაპარაკი, თუნდაც ქართულ კულტურაზე, გეოპოლიტიკაზე, ჩემთვის წარმოუდგენელია. 

ნინო კვარაცხელია: არც ერთ პოლიტიკურ ჯგუფს არა აქვს კონკრეტული გეგმა და ხედვა. არავინ გველაპარაკება რეალურ პრობლემებზე. ამიტომ არ აქვთ ნდობა საზოგადოებისგან. შეიძლება წინასაარჩევნოდ იყო შანსი, რომელიმე პარტია გამოსულიყო ამ თამაშიდან, მაგრამ - ვერა. ჩვენ ახლა მხოლოდ ბრაზზე ვდგავართ და ამის შენარჩუნებით თუ მივიღებთ რამე ცვლილებას. 

ალექსანდრა აროშვილი: მე კატეგორიულად არ ვეთანხმები მტრის არსებობით პოლიტიკის კეთებას. შეიძლება შალვა რამიშვილთან და ირაკლი კობახიძესთან საუბარს აზრი არ ჰქონდეს, მაგრამ ნებისმიერ ანტიდიალოგურობას ვეწინააღმდეგები.

და თუკი წარმატების რაიმე პოტენციალი აქვს ამ წინააღმდეგობის მოძრაობას, მხოლოდ „ქართული ოცნების“ მომხრეებთან დიალოგშია ეს პოტენციალი. მით უფრო, როდესაც ვაღიარებთ, რომ არსებობს მანიპულაცია, ყველა ანგაჟირებული ხომ ვერ იქნება.

ნებისმიერ სიტუაციაში, თუ ჩვენ მტრებად მოვნიშნავთ ადამიანთა ჯგუფებს, ეს განწირულია დამარცხებისთვის.

ჩვენი მტერი შეიძლება იყოს შინაარსები და საქმეები, ჩვენი მტრები ვერ იქნებიან ჯგუფები და ადამიანები. თუ ჩვენი მტერია შინაარსები და საქმეები, შენმა ჭეშმარიტმა ქმედებამ ეს მტერი, როგორც შინაარსი, როგორც ქმედება, როგორც საქმე უნდა გააუვნებელყოს. რადგან შინაარსი ყოველთვის გულისხმობს არგუმენტებით საუბარს. პიროვნული მტრობა გულისხმობს პიროვნულ დაპირისპირებას.

და თუ ჩვენ მეტოქესთან ამ დიალოგში მართლები ვართ, დიალოგში შემოსვლა მეორე მხარისთვის ნიშნავს, უბრალოდ, დიალოგში დამარცხებას და არა - პიროვნულ განადგურებას.

დღეს ვერ ვხედავ დიალოგში შესვლის სურვილს ვერც აქეთა მხარეს. არადა, ეს „შავი სამუშაოა“, რომელიც გადის სწორედ იმ ადამიანებთან საუბარზე, ვისაც ეშინია ომის, ვისაც უნდა, რომ დახუჭოს თვალი ძალადობაზე, ავტორიტარიზმზე, ჰომოფობიაზე. ჩვენ კი არ უნდა უარვყოთ ეს მდგომარეობები, არამედ უნდა შევიდეთ ამ ლოგიკაში და წარმოვიდგინოთ საკუთარი თავი მათ ადგილას. მაშინ გახდება რეალური რაღაც მდგომარეობების გადალახვა.

ანა ბერია: მინდა შემოვიტანოთ ერთი ჩარჩო სამსჯელოდ: შეგვიძლია ვიფიქროთ პოლიტიკაზე, როგორც განსხვავებების, განსხვავებულობისთვის თავისუფალი სივრცეების გაჩენაზე, ან პირიქით - ერთნაირობის პოლიტიკის წარმოებაზე. მაგალითად, პოსტსაბჭოთა სივრცეში პოლიტიკა დღემდე იწარმოება ერთნაირობის აღმნიშვნელებით. ჩვენ ერთნი, ერთნაირები ვართ - ამ იდეაზე ვაგებთ საზოგადოებას და არა იმ იდეაზე, რომ განსხვავებულები, მრავალფეროვნები ვართ.

თუმცა, სინამდვილეში, ერთმანეთის განსხვავების მიღება და ამასთან მუშაობა გაცილებით უფრო მარტივია საზოგადოებისთვის. ხალხს ყოველთვის სურს პოლიტიკის ჰორიზონტალურ ველში ჩამოტანა, რაც ერთმანეთის განსხვავებებთან მუშაობასაც გულისხმობს.

პოლიტიკური პროცესი ჰორიზონტალურ სიბრტყეზე უნდა გადავიდეს. ამის გარეშე პოლიტიკის გაგების შეცვლა შეუძლებელი იქნება.

მეცხრამეტე საუკუნეში, ილია ჭავჭავაძეს უზარმაზარი საზოგადოებრივი წნეხის, მრავალი წინააღმდეგობის გადალახვა მოუწია წერა-კითხვის საზოგადოების შესაქმნელად. ესეც პოლიტიკის ჰორიზონტალურ სიბრტყეზე ჩამოტანის მცდელობა იყო.  

ახლაც არის ეს დაკვეთა მოქალაქეებისგან, რომ შეიქმნას ახალი პოლიტიკური კლასი. და მე ახალგაზრდებში კვალიფიკაციას და შესაბამის ცოდნას ვხედავ. და მგონია, როდესაც ეს საგანგებო მდგომარეობა გადაივლის, ამ მოთხოვნას აუცილებლად უპასუხებენ.

ეს უნდა მოხდეს. იქამდე კი, შეიძლება ვთქვათ, რომ დღეს ჰორიზონტალურობა არის ქუჩა.  

ნიკოლოზ ხიკვიშვილი: ქუჩის პროცესს იმიტომ ვუყურებ იმედის თვალით, რომ უკვე გამოკვეთილია მოქალაქეების დაკვეთა, რომ შეიქნას ახალი პოლიტიკური კლასი. დღეს ქუჩაში იბადება იდეა, თუ როგორ უნდა კეთდებოდეს პოლიტიკა. მე 50 წლის ვარ და ცა და დედამიწაა ჩემს თაობასა და ახალ თაობას შორის თუნდაც გამოხატვის თვალსაზრისით, რისაც მე მერიდებოდა, ვერ ვბედავდი, ეს თაობა თავისუფლად გამოთქვამს.

გიორგი ღვინჯილია:  მნიშვნელოვანია ისიც, რომ „ქართულ ოცნებაზე“ არანაირი გავლენა არ აქვს საკუთარ ამომრჩეველს. მათ არ შეუძლიათ მოსთხოვონ, რომ გაზარდონ ხელფასები, არ აწამონ ადამიანები. აზრი არა აქვს. არის, უბრალოდ, რაღაც ტიპის აფირმაცია, რომ ნაცები არ მობრუნდნენ.

თუმცა, ჩვენც უნდა გვახსოვდეს, რომ არ ვართ სრულყოფილები და ერთმანეთთან დისკუსიაში შეგვიძლია უკეთესები გავხდეთ. ამასთან, თანამონაწილე გავხდეთ იმ გლობალური აზრის, რომ უნდა არსებობდნენ ლიბერალებიც და კონსერვატორებიც. მე მართლა არ მინდა ისეთი სამყარო, სადაც მარტო  ფერადი ლიბერალები იქნებიან. მაგრამ ოპონირება და არა მტრობა  - არგუმენტებით და არა ხელკეტებით.   

ნინო ხვადაგიანი: „ქართული ოცნების“ ამომრჩევლები რამდენიმე კატეგორიად შეიძლება დავყოთ: პირველი - არიან ისეთები, რომლებსაც საკუთარი სარგებლისა და ინტერესებიდან გამომდინარე სურთ იყვნენ „ქართული ოცნების“ მხარეს, მეორე - „ქართული ოცნება“ წინასაარჩევნოდ ისეთ ეგზისტენციალურ პრობლემას შეეხო, როგორიც არის ომი და ამიტომ არიან ადამიანები, ვინც ასე აზროვნებენ: ევროპას მირჩევნია, ცოცხალი გადავრჩე, ომში არ აღმოვჩნდე; და მესამე -  არიან კონსერვატორები, რომლებისთვისაც  ლგბტ თემი ძალიან დიდი პრობლემაა. მათ არგუმენტად აქვთ „შვიდი ნოემბერი“,  „სისხლიანი  9 წელი“ და ასე შემდეგ, მაგრამ  ამ დარბევებმა აჩვენა, რომ უარესების გაკეთებაც შეუძლია ქართულ ოცნებას. აჩვენა, რომ ის უქმნის საფრთხეს არამხოლოდ ადამიანების თავისუფლებას, არამედ - სიცოცხლესაც და, შესაბამისად, ვხედავთ, რომ ბევრი, ვინც წელს „41“ გააფერადა, ახლა ჩვენთან ერთად დგას. 

ასევე, ვერ დაგეთანხმებით, რომ თუნდაც ჩვენ არ გვაქვს სურვილი, დიალოგში შევიდეთ მათთან. პირიქით, ეს სურვილი გვაქვს, რადგან ოპოზიციური ფლანგი სუსტი გვყავს და მათ იმედად არასდროს ვყოფილვართ. ამის  დასტურია ისიც, რომ ძალიან ბევრი ახალგაზრდა წავიდა დამკვირვებლად და თავადაც ატარებდნენ ტრენინგებს, ამზადებდნენ მოხალისეებს. ჩვენ პასუხისმგებლები ვიყავით, რომ, პირველ რიგში, ჩვენს ოჯახებში,  ნათესავებში თუნდაც სააღდგომო სუფრებზე შეკრებისას ამ თემაზე გველაპარაკა.  

მეორე მხარეს არა თუ არგუმენტები არ აქვთ, არამედ მსჯელობაც არ შეუძლიათ. იმ ადამიანებს კი, რომლებიც თავისი კეთილდღეობისთვის ემხრობიან ქართულ ოცნებას, პატივს არ ვცემ ისევ მათი დაუსაბუთებელი იდეების გამო.  

ალექსანდრა აროშვილი: არა, მე დარწმუნებული ვარ, რომ უამრავი ადამიანი ცდილობს დიალოგში შესვლასაც და ძალისხმევას არ იშურებს. ასევე, ჩვენ გვავიწყდება ხშირად, რომ „ქართული ოცნება“ სხვა პარტია იყო 2022 წლამდე და სხვა პარტია გახდა 2022 წლის შემდეგ. თუ 2022 წლამდე ვამბობდით, რომ ქართულ ოცნებას არ გააჩნია იდეა, გარდა იმისა, რომ ფორმალურად გვთავაზობდა ლიბერალურ დემოკრატიას, რომელიც ევროკავშირისკენ სვლის ნელი პროცესი იყო;  დღესაც ვამბობთ, რომ „ქართული ოცნება“ არ არის იდეოლოგიური პარტია და ვგულისხმობთ იმას, რომ ისინი გულწრფელად არ არიან იდეოლოგიურები, მაგრამ 2022 წლის შემდეგ მათ გადაწყვიტეს,  თავისთვის იდეოლოგია შეექმნათ და ეს მათ ავტონომიურად კი არ გადაწყვიტეს, არამედ რაღაც ტიპის გლობალური პროცესების გავლენით. რუსეთი უკრაინაში შეიჭრა - ამან და სხვა გლობალურმა პროცესებმა გააჩინა გარკვეული ტიპის ახალი ულტრამემარჯვენე მოძრაობა. ამან და  ლიბერალურ-დემოკრატების აღმასვლამ გააძლიერა რესურსებისა და ენერგოპოლიტიკა.  შექმნა სატრანზიტო მნიშვნელობა, საქართველო გაიზარდა  გეოპოლიტიკურად და მმართველ ძალას უბრალოდ მიეცა იმის ზურგი, რომ ივაჭროს სხვა გლობალურ ძალებთან და იმეტყველოს დამოუკიდებელი სუბიექტის სახელით. ეს სტრატეგია გამართლდა იმ მხრივ, რომ ოცნებამ 2022 წლის შემდეგ შეიძინა ახალი ამომრჩეველი, რომელიც იქამდე 2020 თუ 2016 წლის საპარლამენტო არჩევნებში არ აძლევდა ქართულ ოცნებას ხმას და ირჩევდა, მაგალითად, პატრიოტთა ალიანსს, ან უყურებდა „ალტინფოს„ უფრო გვიან წლებში.

ანუ ბოლო პერიოდში „ქართულმა ოცნებამ“ საზოგადოების ის ნაწილი გადაიბირა, რომლებსაც კონსერვატორებად ვახსენებთ. რეალურად, ამ ხალხს აქვს სოციალური, კულტურული და უამრავი სხვა ტიპის უკმაყოფილება, რომელიც აბსოლუტურად ლეგიტიმურია.  მაგრამ, სწორი შინაარსების არარსებობის გამო, ხშირად მათი სათქმელი ითარგმნება მხოლოდ ამ კონსერვატიულ უკმაყოფილებაში. ეფუძნება მხოლოდ იმ წარმოდგენას, რომ არსებობენ რაღაც ზეპარტიული, გლობალური ძალები, რომლებიც მიგვითითებენ, როგორები ვიყოთ. როცა ვერ ახერხებ, უპოვო პასუხი იმ  უკმაყოფილებებს, რაც რეალურად გაწუხებს, ამ აბსტრაქტული, გლობალური ძალების დაჯერება რაღაცების ასახსნელად ძალიან კარგი ანკესია. 

და ამგვარ ვითარებაში მარტივია მტრის ხატის შექმნა. მარტივია, მთელი საზოგადოების უბედურება დააბრალო ლიბერალურ ძალებს, ენჯეოებს. შესაძლოა ამათ თავისი პასუხისმგებლობა აქვთ ამ პროცესში, მაგრამ მთავარი ის არის, რომ ქართულმა ოცნებამ გადაწყვიტა, რომ თავისი უიდეობის, უიდეოლოგიობის დასასრულს მიემხრო საზოგადოების ის ნაწილი, რომელიც ყველაზე კრიტიკული იყო პოლიტიკისადმი. ეს გადასვლა ჩვენ რაღაცნაირად გამოგვრჩა. 

ხელისუფლების ქმედებები ბევრს, რომელმაც შემოხაზა „ქართული ოცნება“, ურყევს იმედს.

არიან „ქართული ოცნების“ ისეთი ამომრჩევლებიც, რომლებსაც პირადი სარგებელი არ აქვთ, მაგრამ მაინც რჩებიან მხარდაჭერებად, თანაც ისე, თითქოს იციან, რომ არ არიან მართლები. ამიტომ, ჩემი აზრით, ყველაზე დიდი სისასტიკე „ქართულმა ოცნებამ“ საკუთარი ამომრჩევლების მიმართ გამოიჩინა, რომელთაც მიაწოდა რაღაც ტიპის ნახევარსიმართლეები, ან - შიშველი სიყალბე, რადგან საკუთარ ამომრჩეველს ისიც აჩვენა, რომ სულაც არ არის იმ იდეების ერთგული, რაზეც ლაპარაკობს, ის, უბრალოდ იმ მომენტში სჭირდება.

გამოდის, „ქართულმა ოცნებამ“ ამომრჩეველს უთხრა: ხმა უნდა მომცე მხოლოდ იმიტომ, რომ გეზიზღება მეორე მხარე, მხოლოდ ამიტომ გაწყობს, იყო ჩემი მოკავშირე, თორემ საერთო სხვა არაფერი გვაქვს.

ჩემი აზრით, სწორედ ეს არის ის წერტილი, საიდანაც დიალოგის დაწყებაა შესაძლებელი. და ეს ძალიან საჭიროა.

დათო: მე მაინც ვფიქრობ, რომ „ქართული ოცნება“ მოსვლის დღიდანვე ცდილობს პატრონ-ყმური მდგომარეობის შექმნას. ოცნებაში, ფაქტობრივად, ბიძინა ივანიშვილს ვგულისხმობ.

2022 წლის მერე ქართულმა ოცნებამ იდეოლოგია კი არ შეიძინა, არამედ მათ რესურსი ვეღარ დაინახეს ძველ ამომრჩევლებში, ამიტომ შეჭამეს „ალტინფო“ და აითვისეს ჰომოფობიური დისკურსი, რომ კონსერვატები მიემხროთ.

ამასთან ერთად, ისიც ფაქტია, რომ რუსეთი საქართველოში დივერსიის მოწყობას ცდილობს. რუსეთი მუდმივად აძლიერებს თავის გავლენას „ქართული ოცნების“ გავლით საქართველოზე. მე არც იმის გარანტია მაქვს, რომ ივანიშვილი ქართველების წინააღმდეგ არ გამოიყენებს რუსეთის სამხედრო რესურსს. 

ფოტო: 69lobster

loader
შენი დახმარებით კიდევ უფრო მეტი მაღალი ხარისხის მასალის შექმნას შევძლებთ გამოწერა