გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
სიფხიზლეში არასოდეს მინახავს ისეთი ლამაზი ცა და ღრუბლები, როგორიც სიზმრებში.
რა არის პორტრეტი? ჩემთვის ეს ადამიანის გამოსახულებაა გარემოში. ვუყურებ სრულიად უცნობ ადამიანებს სივრცეში და ხანდახან ეს სივრცე თავად მეტყველებს მათზე.
მინდოდა ჩემს ფირზე აღმებეჭდა ამ ხმაურიანი კავშირგაბმულობის ძველი და დადუმებული ნაწილი- თუ როგორ იცავენ დაქსელილ ლიანდაგებზე დროში გაჩერებული ვაგონები სიჩუმეს, მგზავრების ძველ ფიქრებსა და გრძნობებს.
გესმის რაიმე ტალღებისა და ქარის გარდა?
დავით აფაქიძემ კინტოების გამოსახულებები ხელოვნურ ინტელექტს შეაქმნევინა. მათი იმიჯის ხელახლა გენერირება მეცხრამეტესა და მეოცე საუკუნის დასაწყისის თბილისის ქუჩებში, სავაჭრო დუქნებში სცადა.
უყურებ და იძირები, იძირები სადღაც შორს, თითქოს შენს რეალობაში, შენს სამყაროში...
არის თუ არა ურბანული ყოფა ყოველთვის მძიმე, ერთმნიშვნელოვანი პასუხის გაცემა ძნელია, - ცხოვრება ბუკოლიკურ რეალობაშიც ეგზისტენციალური სიმძიმის იყო.
„არის სამყაროს ერთი ნაწილი, რომელიც სულ მიზიდავდა. ის სხვისთვის თუ ჩვეულებრივი იყო, ჩემთვის მიუწვდომლად რჩებოდა - ვერც ვათვალიერებდი, ვერც ვეხებოდი და ვერც სხვა რამ“.
ახლა რომ შემეძლოს მასთან დალაპარაკება და მისი ისე გაშვება იმიერში, ვეტყოდი, ჩვენთან სოფელში, თავის გაკეთებულ ფანჩატურში, მზის სხივად მოსულიყო.
ჩემი მოტაცებაც უნდოდათ 15 წლის რო ვიყავი, მარა დედაჩემი აფხაზი როა და მამაჩემსაც ბევრი იცნობს, მაგის გამო გადავრჩი.
ეს არ იყო პირველი შემთხვევაში, როცა საქართველოში „უცხოპლანეტელები” გამოჩნდნენ: 1980-იანი წლების მეორე ნახევრიდან ამოები მთელი საბჭოთა კავშირის მასშტაბით გააქტიურდნენ.
„არაპოლიტიკური ხელოვნება და მოდა ვერ იქნება; ყველაფერი პოლიტიკურია, რასაც აკეთებ. შენი სხეულიც უკვე პოლიტიკურია.“
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა:
