გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
ფრანკფურტის მერიის ისტორიულ დარბაზში ლიტერატურული პრემია “საბას” დაჯილდოების მეთექვსმეტე ცერემონია გაიმართა
ნაწილს სიშორის ტყავში გაახვევს, დაარქმევს „სხვას“. ნაწილს სიახლოვის კანს გადააკრავს, გაშლის გრძნობების კარავს, არავის ერთის მეტს შიგ არ შეუშვებს, თუ ჯანმრთელობამ არ უღალატა, გიჟით გაჟღენთილი არ გახდა პალატა.
უნდა გჯეროდეს, რომ ფრენა შეგიძლია.
ზარმაცებმა დაიწყეს ლექსების წერა. წამოწვებიან დივანზე, ამთქნარებენ, მუცელს იფხანენ, არ იციან, რა აკეთონ და ზუსტად ამ დროს თავპირისმტვრევით მოფრინავს მუზა.
სამყარო კანის ფესტივალია, გონების კანის და არა კინო. ცოტა ყოფილა, ეს თუ ვალია, რომელსაც გადებს ყოფნა სამყოფი. განა ვალია, უმეცრება უებარი სასთუმალია: არდაჯერება, არდანახვა, არდაფიქრება.
თუ წერ, ეს იმას ნიშნავს, რომ მთლად კარგად არ მიდის შენი ცხოვრება.
მწერლობა არსებითად განსხვავდება ჟურნალისტიკისაგან. ჟურნალისტი სიტყვის ბატონია, მწერალი კი – მონა.
ხშირად ყველაფერს ვხედავთ ქვეყნის ცენტრიდან, საიდანაც შორი და რთულად გასარჩევია პერიფერიაში არსებული პრობლემა. მე მოვინდომე, ხედვის ეს კუთხე შემეცვალა.
სცენარისტ ქეთი დევდარიანის საუბარი მწერალ ლაშა ბუღაძესთან მის ბოლო რომანზე „პატარა ქვეყანა“.
ჯერ კიდევ ბავშვობიდან მნუსხავდა განადგურება – ხილვა იმისა, როგორ ანადგურებდა რამეს ბუნება.
შენ ერთი უქმე დღის მოწყობაზეც კი უარს ამბობ. დაე, ეს თავისით მოხდეს. უარს ამბობ მათთვის დღესასწაულის გამართვაზე.
„ომს არ აქვს ქალის სახე“ შავ-თეთრი წიგნია წითელი ლაქებით.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა:
