Revolution will not be televised | თამარ ჟღენტის პოეზია

სირინი

ჩემი მეგობარი ალეპოელი არაბია,
სამოქალაქო ომის დროს
საუდიში გაქცეული
და იქ ამერიკულ კომპაუნდში გაზრდილი. 

ახლა ლონდონში, ფინსბერიზე,
საკუთარ მისაღებში
ალეპოს გეგმა აქვს გამოკრული.
უცბად აბსტრაქციონიზმის რეპლიკა გეგონება
რუხ ფონზე ფერადი ტალღების თამაში.
ვისი ნამუშევარია-მეთქი და
ჩაეცინა: 

“აქ ყველამ იმუშავა.

ყვითელი ლაქები ნანგრევებიღაა,

წითლების ადგილზე - ნანგრევებიც არ არის.

მიწასთან გაასწორეს,
მიწასთან გავასწორეთ.
მიწასთან გაგვასწორეს.
გავსწორდით.” 

ბომბები ცვიოდა და ჭრელი სარეცხი ფრიალებდა,
ბანიან სახურავებზე ბავშვები დახტოდნენ…
ახლა
ზეთისხილის რტოსფერი ალეპო
ვიქტორიანული სახლის დეკორია. 

ეს შეძლო ჩემმა მეგობარმა:
კედელზე დაიკიდა დაბომბილი სამშობლო -
ყოველ ცისმარე დღეს თვალწინ უნდა ჰქონდეს
და როცა ვინმე ესტუმრება, შეახედოს: 

რაც რვა ათასი წელი იყო,
ნანგრევებიღაა -
ყვითელი ლაქები;
წითლების ადგილზე -
ნანგრევებიც არ არის.

Revolution will not be televised 

თუ ნელ-ნელა ანდერგრაუნდი გადაიქცა
პრივილეგირებულ გვამთა ელიტად,
და დაიწყო კარის მიხურვა
ჯურღმულიდან გამომძვრალისთვის,
(ვის დამსკდარ მუჭშიც იბადება,
და ვის ცახცახა ბეჭებზეც დგას
წინააღმდეგობა), 

იმის ნაცვლად, საჭირო დროს
ისტებლიშმენტის მოსანგრევად
პროტესტის ტალღამ
იატაკქვეშა მდუღარებით ამოხეთქოს
და არა მხოლოდ ეკრანებზე,
შეაღწიოს სინამდვილეშიც,
ქმედების ლავად აიტყორცნოს,
გადაბუგოს კომფორტის ზონა,
ჩამოაქციოს მოთმინების გოდოლები,
მოასწოროს ცვლილებების გზა - 

იმის ნაცვლად, ამოიფრქვეს ვულკანივით,
მთელი პროტესტი
ერთ ნაფაზად ამოხრჩოლდება,
გრძელ, ღრმად დარტყმულ, მსუყე ნაფაზად,
რომელსაც ორი ათეული პირი აბოლებს. 

დიდი-დიდი სქელი კვამლით
ირგვლივ მყოფნი ერთხანს გაბრუვდნენ
და რამდენიმე მიუჩვეველს წამოახველოს.

ხან უფრო მეტ და ხან უფრო ნაკლებ
ქაღალდებს გახვეტს ქუჩის ქარი
კარგად ნაცადი ოდენობის
ვაზნების გვერდით,

ძვრა არ ექნება ისტებლიშმენტს.

თუ ანდერგრაუნდს გამოაცლი ჯურღმულების ხმას,
თუ ანდერგრაუნდს სნობურ ელიტად გადააქცევ.
დადგება დიდი თვითკმარობა,
ბოლით ზეიმი,
გაიშვირება ბევრი ხელი ბევრი მხარისკენ,
ცეცხლის მაგივრად პროჟექტორები აინთება,
და სწორედ ამას იმედოვნებს
ისტებლიშმენტიც. 

ლიდერი

ჭერამს ვჭამდით და მეზობლის ქალმა
- ასფალტზე ნუ იფურთხებით,
ეგ კურკები მიწაში ჩაფლეთ,
გაისად ახალს მოიწევთო.

მოგვეწონა, წამოვიხიკეთ.
ავტოსადგომად გადაქცეულ პატარა ეზოს
ორ კვადრატულ მოკავებულში
ჩვენ დავიწყეთ მიწის ჩიჩქვნა,
მეზობელმა - კმაყოფილი თავის კანტური.

მზე ცალ მუჭში მიწის ნაფჩხვენს
მილიცლიცებდა,
ცალში - კურკებს ვაჩხრიალებდი,
მშვენივრად იყო ყველაფერი.

მაგრამ ნეტა რანაირად იქნებოდა,
შუქნიშნიდან ათიოდ მეტრში,
ჟანგიან მესერს ტოტგაყრილი ჭერმის გვერდით
ერთი წლის მერე ახალი ხე ამოსულიყო.

- სისულელეა,
ეს რაღაცას გვატყუებს-მეთქი,
ჩავიბუზღუნე. 

- ო, მერე ჩვენ რა?
ჩვენი მაინც რა მიდის, ერთი! -
შემომბღვირა ცოტა უფროსმა.

და მეც გავჩუმდი,
განვაგრძე ჩემთვის
ჯოხით მიწის გაფხვიერება:

რაც არ უნდა ყოფილიყო,
გაისამდე
ხეს ამოსვლა ხომ არ უწევდა?
და თუ მართლა მოვიწევდით -
გადასარევი.

Ad Hoc

თუ ფიქრობ, რომ შენი ფურთხი
საუკეთესოდ ატენიანებს
და დილა-საღამოს სახეზე უნდა ისვან, -
კენჭი იყარე.

თუ გჯერა, რომ შენი პანღური
უებარი მასაჟია,
და თუ სურთ, ტანი დაიყენონ,
რეგულარულად უნდა მოხვდეთ, -
კენჭი იყარე,

თუ გეჩვენება, რომ შენს ნარწყევს
აქვს მათი უბადრუკი სიბინძურის
მორეცხვის ძალა -
კენჭი იყარე.

თუ გწამს, რომ შენი განავალი
ჯანსაღი კვების ნაწილია
და მზად ხარ, ულუფებად დაარიგო -
კენჭი იყარე.

აუცილებლად აგირჩევენ
რაღაცის პრეზიდენტად.

მოთმინება

როცა არავინ აღარ ელის, მაშინ ეცემა.
როცა შენი მწარე ხმაური
უსაფრთხო ბუყბუყს ემსგავსება,
უძირო ქვევრად გაფორმებენ,
და ჰგონიათ,
შიგ რამდენიც არ უნდა გასხან,
არაფერი გადმოიღვრება, -
მაშინ ეცემა ბოლო წვეთი და პირქვავდები,
შენი დიდი, მეწამული რისხვა იქცევა.
ისე იქცევა,
სავსე სუფრას შემომსხდარებს
ადგილზე ახრჩობ,
მოსეირეებს გადატბორავ,
კარიბჭეებს აატივტივებ.

უკან ამოგაქვს, ყველაფერი, რაც ჩაგიძახეს -
წლობით დაგროვილ ბალღამს
ყველას ერთად აბრუნებ,
და იმოდენა ნიაღვრად გდის ეგ ბრაზდიდობა
ჩანს, იმად იქეც, რაც ეგონეთ -
უძირო ქვევრად,
ოღონდაც პირქვე გადმოემხე,
რომ თავს დაესხე

ყველას
ვინც ჯერ გსვა, გამოგცალა,
და ცარიელს
შიგნით განერწყვა,
ვინც გაჰყვიროდა
შიგ, ზედაშე ნუ გგონიათ, ძმარი ესხაო;
გამომთვრალებს, დუჟმორეულებს,
ყველას წალეკავ,
ყველას, ყველას!
იმათიანად
ვინც, შორიახლო გიდგას ხოლმე,
უბრალოდ სხვების მოშორება მონდომებია
და გამალებით ელოდება
აბა როდის დაეცემა ის ერთი, ბოლო,
ყაყაჩოს წვეთი,
შენ რომ გადაგატრიალებს,
ფიალავ.