„ბექა კრიმინალი არ არის“ და თეთრი ხმაურის მოძრაობა ნარკოპოლიტიკის წინააღმდეგ

გიორგი მაისურაძე, ბექა წიქარიშვილი, ნინო ლომაძე

ნინო: სულ თავიდან როგორ ჩაიფიქრეთ – რა სახე უნდა ჰქონოდა „თეთრი ხმაურის მოძრაობას“? აცნობიერებდით, რა შედეგი მოჰყვებოდა აქტივიზმს, თუ მაინც ინერციას მიჰყვებოდით? 

ბექა: ძალიან თავისთავადი იყო მთელი ეს პროცესი. განსაკუთრებით იმ ეტაპამდე, სანამ „თეთრი ხმაურის მოძრაობაში“ გადაიზრდებოდა. ინტუიციაზე უფრო იყო აწყობილი, ცხდომილებებზე. 

ნინო: აქციებიც სპონტანური რეაქციები იყო? 

ბექა: საზოგადოების რეაქცია გვკარნახობდა, აქციისთვის რა ფორმა მიგვეცა. შემდეგ უკვე გაჩნდა ფეისბუკის გვერდი, მცირე კამპანიები რაღაც ფოტოებით და ასე ნელ-ნელა აეწყო. თვითონ ის საკონსტიტუციო სარჩელიც, რომელმაც საბოლოო ჯამში მიშველა, მთელი ამ პროცესივით სპონტანური და დაუგეგმავი იყო. მარტო იმიტომ, რომ გაგვეწელა ჩემი თავისუფლებაზე ყოფნის დღეები, დავწერეთ საკონსტიტუციო სარჩელი და საბოლოოდ მივედით ჩვენთვის სრულიად მოულოდნელ გადაწყვეტილებამდე. ამ საქმემ სულ ბეწვის ხიდზე იარა, მაგრამ ეს მოხდა იმიტომ, რომ გარკვეული მზაობა იყო. საკონსტიტუციო სასამართლოც იმ მომენტში აღმოჩნდა ერთადერთი ინსტიტუტი, რომელიც ყველაზე ადეკვატურად უყურებდა ამ საკითხს. მნიშვნელოვანი იყო პოლიტიკური ფაქტორიც – საკონსტიტუციო სასამართლოს ძლიერი სახელისუფლებო გავლენები ჯერ კიდევ არ ეტყობოდა. 

ნინო: როგორ გაფართოვდა მოძრაობა?

ბექა: ხალხი თვითონ მოდიოდა. გვიკავშირდებოდნენ, გვწერდნენ ფეისბუკ-გვერდზე. მედიამაც აიტაცა ეს თემა, გადაცემებსა და სიუჟეტებს ამზადებდნენ. მოდიოდა უამრავი ადამიანი, ვისაც ნარკოკანონმდებლობამ ცხოვრება დაუნგრია. და ნელ-ნელა დავიწყეთ ერთმანეთის გამხნევება, ვწერდით მხარდაჭერის წერილებს, ვთხოვდით, არ გაჩერდეთ, ვიბრძოლოთ ერთად, ბოლომდე. ეს კვებავდა საპროტესტო მუხტს, უფრო თავდაჯერებულები გავხდით, უფრო უკომპრომისოები. მერე დავიწყეთ ურთიერთობა სხვადასხვა სოციალურ ჯგუფთან, დაგვიკავშირდნენ „ლაბორატორია 1918“-ის წევრები, შემდეგ უკვე „აუდიტორია 115“, რაღაც მომენტში ამ პრობლემის ირგვლივ ყველამ მოიყარა თავი. 

გიორგი: შეიძლება ითქვას, რომ გარკვეული ტიპის, ახალი პოლიტიკური სპექტრი გაჩნდა და ეს იყო არა მხოლოდ ნარკოპოლიტიკის წინააღმდეგ, არამედ ბევრი სოციალური პრობლემის წინააღმდეგ შეკრული გაერთიანება; მოძრაობა, რომელიც არც მმართველ ძალასთან და არც ერთ ოპოზიციურ პარტიასთან არ იყო კავშირში. ფიქრობ, რომ ამ გამოცდილებამ ახალი პოლიტიკური მოძრაობის კონტური გამოკვეთა? 

ბექა: შეიძლება. თუმცა, აქამდე ვერ მივიდა საქმე და დარჩა ისევ სამოქალაქო მოძრაობად. 

გიორგი: თქვენს აქტიურ მხარდამჭერებს, ყველას ერთი პოლიტიკური და იდეოლოგიური პლატფორმა აერთიანებდათ?

ბექა: ჩვენ თავიდანვე შევეცადეთ „ბექას“ განზოგადებას, რაც სისტემის რეპრესიულობის წინააღმდეგ ბრძოლას გულისხმობდა. და თავისთავად გაჩნდა დისკურსიც, რომელიც მანამდე არ არსებობდა.

გიორგი: ჩემი აზრით, ეს ძალიან დიდი პოლიტიკური აქცია იყო. ამ მუხტმა სხვადასხვა ფენა მოიცვა და ადამიანები ერთი ხილვადობის ორბიტაზე გადმოიყვანა. დავინახეთ, რომ სისტემას ადამიანების ფიზიკურ განადგურებამდე, თვითგანადგურებამდე მიყვანა შეუძლია. ლევან აბზიანიძის და დემურ სტურუას ტრაგედიები სწორედ იმ პერიოდში მოხდა. და წარმოდგენა, რომ ახალი ხელისუფლება რადიკალურად ცვლის ჩაგვრის პოლიტიკას, კითხვის ნიშნის ქვეშ დადგა. მოკლედ, სოციალური განზომილება შემოვიდა და ამით გარკვეული პოლიტიკური და იდეოლოგიური წახნაგებიც გამოიკვეთა. მაშინვე დაგიპირისპირდათ პოლიტიკური ორგანიზაცია „გირჩი“.

ბექა: მათი პოზიცია რადიკალურად სხვა იყო. ჩვენ სისტემის რეპრესიულ აპარატზე, სოციალურ განზომილებაზე ვლაპარაკობდით, ისინი რჩებოდნენ „მომხმარებლის“ დისკურსში. 

გიორგი: მოძრაობის მასობრივად ქცევის მნიშვნელოვანი ფაქტორი იყო კლუბ „ბასიანის“ პროცესში ჩართვა. „თეთრი ხმაურის მოძრაობას“ ახალი სივრცეები და ახალი მხარდამჭერები გაუჩნდა და ამან თვითონ „ბასიანზეც“ იქონია გავლენა – გართობის ადგილი პოლიტიკურ სცენად გადაიქცა.

ბექა: ეს უკვე 2015 წლიდან, როცა გადავწყვიტეთ, რომ მოკავშირეების ძებნას ვიწყებთ. 

როცა საკონსტიტუციო სასამართლოს გადაწყვეტილებამ გვიბიძგა, გავცდენოდით მარიხუანას და ნარკოპოლიტიკა მთლიანად მოგვეცვა. მომზადდა სხვა სარჩელებიც. ამ გადაწყვეტილებამ ბევრი სივრცე გახსნა პროტესტისთვის. 

იმ პერიოდიდან მოყოლებული, ჩემთვის უიკენდები არ ყოფილა გართობის ღამეები, არამედ აგორას ტიპის თამაშს ჰგავდა. ჩემი კლუბში ყოფნა იყო მუდმივი საუბარი და კომუნიკაცია ათეულობით და ასეულობით ადამიანთან. ხშირად დენსფლორზე მისვლასაც ვერ ვახერხებდი. და ამან, რა თქმა უნდა, ხელი შეუწყო გაფართოებას.

„ბასიანი“ და „მტკვარზე“ იყო ის ორი კლუბი, რომლებიც აქტიურად შემოვიდა ჩვენს საპროტესტო ტალღაში და აქ უკვე იწყება ერთობლივი მუშაობა რაღაც ხმაურის, თეთრი ხმაურის სხეულზე, ფორმაზე. ყოველდღიური დისკუსიები, ჩნდება ბევრი სხვადასხვა ხედვის ადამიანი და საერთოს პოვნა აღარ არის მარტივი ამბავი. საბოლოო ჯამში, რაღაცნაირად შეიკრა „თეთრი ხმაურის“ ბირთვი, ოც ადამიანამდე, ვინც ძირითად საკითხებზე მუშაობდა, მაგრამ თვითონ პროცესი ყველასთვის გახსნილი დარჩა. 

უკანასკნელ სამ წელს თუ გადავავლებთ თვალს, ეს იყო ყოველდღიური, დილიდან ღამემდე სატელეფონო ზარები ციხიდან, დღეში ოცი, ორმოცი, სამოცი ზარი და მუდმივი კომუნიკაცია ახალდაჭერილებთან, ყოფილ დაჭერილებთან, სირბილი ნარკოლოგიურში ვიღაცების გადასარჩენად და გამოსატაცად.   

ნინო: ელოდით ამას? თუ იმაზე მასშტაბური გახდა პროცესი, ვიდრე წარმოიდგენდით? 

ბექა: მასშტაბები მოულოდნელი იყო. არ ველოდით, რომ ამდენ დროს წაიღებდა. 24/7-ზე მხოლოდ ხალხთან ვურთიერთობდით, სხვა ჩვენს ცხოვრებაში არაფერი ხდებოდა. ვათენებდით ღამეებს და ნარკოლოგიურიდან ნარკოლოგიურში დავრბოდით. 

გიორგი: და ამ დროს იწყება ზუსტად „თეთრი ხმაურის მოძრაობის“ გაიგივება კლუბში მოსიარულე ახალგაზრდებთან, რომლებსაც გართობასთან ერთად ნარკოტიკის მიღება უყვართ და მოითხოვენ, რომ უფრო კომფორტული გართობის პირობები შევუქმნათ. ასეთი იყო თქვენ წინააღმდეგ პროპაგანდის მთავარი გზავნილი – „თეთრი ხმაური“ გაიგივდა გართობასა და ჰედონიზმთან – მე მხოლოდ ჩემი სიამოვნებისთვის მინდა ყველაფერი ვაკეთო და არაფერი სხვა არ მაინტერესებს, სრული ეგოიზმი და ჰედონიზმი – „ჩემი პირადი“ უფლება, „ჩემი სხეული მე მეკუთვნის“ და „რასაც მინდა, იმას ვუზამ საკუთარ თავს“. ეს იდეოლოგიურად საწინააღმდეგო კონცეფციაა, რომელიც ისე უხეშად შემოიჭრა, რომ ფაქტობრივად მთელი სივრცე დაიკავა, როდის გააცნობიერეთ ეს და რატომ მოხდა ასე?

ბექა: რაღაც მომენტიდან დავიწყეთ გაცნობიერება, ბოლომდე დღემდე ვერ ჩავავლე, ზუსტად როდიდან. ღიაობის საკითხი ყოველთვის იდგა მოძრაობის შიგნით, როგორც პრობლემა. მე უფრო რადიკალური ვიყავი, თუმცა ბოლოს შევთანხმდით და სხვებთან რადიკალურ დაპირისპირებას დიპლომატია ვამჯობინეთ, მოტივით, რომ იქნებ სადღაც გადაკვეთის წერტილებიც გვეპოვა. მეორე მხრივ, კლუბებთან თანამშრომლობა იყო რაღაც სახის ნაღმი, რომელიც ადრე თუ გვიან აფეთქდებოდა. მოძრაობამ თავისი სივრცე სხვა ჯგუფებისთვისაც გახსნა და ჩვენ შიგნით გაჩნდნენ ადამიანები, რომლებიც რეალურად არ ეკუთვნოდნენ ამ დისკურსს. თუმცა, ჩვენს რიტორიკაში მათი გზავნილი არასდროს შემოსულა. ახლაც მიჭირს ამ ყველაფრის ანალიზი, მაგრამ ასეა – აშკარად დაირღვა ბალანსი ორ დისკურსს შორის. 

ნინო: და წამოვიდა აგრესიული კრიტიკაც, მოძრაობის ელიტურობის გამო. რა უპასუხეთ ამ კრიტიკას? 

ბექა:

ჩვენზე მომართული კრიტიკა სამართლიანია. რაღაც მომენტში მოძრაობა ზედმეტად დაეყრდნო ქლაბინგს და თავისი საცეცები არ განავრცო უფრო ფართო მასებზე. ეს იყო შეცდომა. მაშინ შეწყდა კომუნიკაცია, როცა ჩაგრული ჯგუფები ვერ შეიყვანა, ვეღარ დაიტია თავის სივრცეში და გაჩნდა წყვეტა, რომელიც საბოლოო ჯამში ულტრამემარჯვენე ნაციონალისტურმა ჯგუფებმა შეავსეს.

მათ ნარატივზე მარტივია, წამოეგო, მით უმეტეს, საზოგადოების მზარდი უკმაყოფილების ფონზე. მათი ნარატივი სწორედ ამ უკმაყოფილებას ეფუძნება, ეხმიანება შიშს და მეტყველებს ისე, როგორც ამ ენისთვისაა მისაღები. ჩვენ ვერ მოვახერხეთ ჩაგრულთა უკმაყოფილების არტიკულირება, ამიტომ ეს სივრცე სხვა ინტერესჯგუფებმა შეავსეს. მაშინაც და ახლაც ვფიქრობ, რომ ეს ჯგუფები ბოლომდე თვითორგანიზებული გაერთიანებები არ იყვნენ. მათ შორის ბევრს სისტემა მართავდა, მაგრამ აშკარად მოახერხეს და იმ ადამიანების უკმაყოფილებაც დაიტიეს, ვინც სინამდვილეში ჩვენ გვერდით უნდა მდგარიყო. 

გიორგი: ინაშვილმაც და „ქართულმა მარშმაც“ ამას მიაღწიეს – შინაარსით და არსით მემარცხენე ამომრჩეველი, სოციალური უკმაყოფილებისგან, ჩაგვრისგან გამწარებული ხალხი მიითვისეს. ჩვენთან რეალური რევოლუცია, კლასობრივი რევოლუცია ჯერ არ მომხდარა. ამ დროს ალტერნატივა რა არის? „გირჩი“ – ფორმის და არსის რადიკალური შეუსაბამობა. როგორ შეიძლება ულტრამემარჯვენე, ულტრანეოლიბერალური პარტია იზიდავდეს, თუნდაც გარეგნულად სუბვერსიულ, მეამბოხე ელემენტებს? მაშინ ეს გარეგნობაც არაა იდენტობის ნაწილი, ის სულ ტყუილია – რაღაც მომენტში პირსინგებსაც ამოიძრობენ, ჩაიცვამენ კოსტიუმს და დედას გიტირებენ, როგორც კი ძალაუფლებას ჩაიგდებენ ხელში. უბრალოდ, დღეს ამ გარეგნული, ტყუილი ნიშნებით ხიბლავენ და აცდენენ უკმაყოფილო ახალგაზრდების ამ კატეგორიას. 

ბექა:

ჩვენ ვერ ვუპასუხეთ ამ პროცესს, დავკარგეთ ისინი, როცა გაჩნდა დისკურსი – ჩვენ პროგრესულები ვართ, დანარჩენები კი – ბნელები. ამაზე ძალიან მკაფიო პასუხი რომ გვქონოდა, ეს იქნებოდა წინაპირობა იმისა, რომ მაისში კონტრაქცია აღარ იქნებოდა. 

გიორგი: როგორ შეიძლება, მართო პროცესი, გააჩერო კაცი, რომელიც გამოდის აქციაზე და ამბობს: ესენი არიან ბნელები!

ბექა: არ ვიცი. მაგრამ ვიცი, რომ ეს უნდა მოგვეხერხებინა. მიჯნა არა ადამიანებს, არამედ იდეებს, ხედვებს შორის უნდა გაგვევლო: რომ არ არსებობს არანაირი პროგრესული და ბნელი, არამედ ყველანი ერთი საზოგადოების წევრები ვართ, საერთო ტკივილით, საერთო ჩაგრული გამოცდილებით. ეს რომ ვერ მოხერხდა, ამიტომაც გაჩნდა კორდონით გაყოფილი აქცია, როცა მართლა მზად იყო ერთი ჯგუფი, გადაევლო მეორეზე. 12 მაისის აქციაზე, და მერეც, უკვე 13 მაისს, მართლა ისეთი განცდა მქონდა, რომ ორ ფაშიზმს შორის აღმოვჩნდი – კორდონს იქით ხალხს თუ ბნელ ფაშიზმს ეძახდნენ აქედან, განცდა მქონდა, რომ აქ ფერადი ფაშიზმი იყო. ძალიან აშკარა იყო ზიზღი ჯგუფებს შორის. ეს ყველაფერი ხელახლა გასააზრებელი გვაქვს. უნდა დავფიქრდეთ იმაზეც, რომ კლუბებმა, ცოტა არ იყოს, ტოტალობის სიმულაცია შექმნა. 

გიორგი: და გულში შეხედე. ეს უკვე ჩამოყალიბებული სოციალური კლასია – ლიბერალური საშუალო ფენა თავისი კლასობრივი ინტერესებით. 

ბექა: და რაც დრო გადის, თანდათან უფრო მკაფიო ხდება კლასობრივი დანაწევრება. კიდევ უფრო ხილვადი, ვიდრე აქამდე იყო.

გიორგი: მოსახლეობის 89 პროცენტი დაბალშემოსავლიანია – ასეთია შარშანდელი სტატისტიკა. და უცნაური ისაა, რომ საშუალო ფენა 5 პროცენტია, მაღალი კი ერთი პროცენტით მეტი, 6. ამ 11 პროცენტის შემდეგ უცებ უფსკრული იწყება.

ბექა: კიდევ რაღაცები არ უნდა გამოვტოვოთ. დაახლოებით ერთი წელი ჩვენ აქტიურად „ვთანამშრომლობთ“ უკვე ხელისუფლებასთან – რეფორმაზე ვმუშაობთ. ხელისუფლება წამოვიდა კომუნიკაციაზე და თითქოს გაჩნდა მზაობა საკანონმდებლო ბაზის რადიკალურად შესაცვლელად. ამ პერიოდში, მეჩვენება, რომ დიდი წყვეტა მოხდა საზოგადოებასთანაც, ადამიანების მოთხოვნებთან. მთელი აქცენტი გადავიდა საკანონმდებლო პროცესზე, რამაც ბევრი რამე ჩაყლაპა – მოძრაობას ძალა გამოაცალა. რა თქმა უნდა, მნიშვნელოვანი იყო, მაგრამ სამოქალაქო აქტივისტურმა ნაწილმა მეორე პლანზე გადაინაცვლა. საბოლოო ჯამში, ეს დიდი შეცდომა იყო, რადგან იქ მხოლოდ ხელისუფლება წყვეტდა, დაიწყებდა თუ არა რეფორმას. და გადაწყვიტა, რომ არა, რეფორმას არ ატარებს. შემდეგ კი ჩვენი დისკრიმინაციაც დაიწყო. მახსოვს, „აუდიტორია 115“-მა გაგვაკრიტიკა და მაშინ ვერ მივხვდი, რატომ, რადგან მართლა გვჯეროდა, რომ წინ წავედით, რომ პორტუგალიური რეფორმა გაგვაქვს საქართველოში. რეალურად კი ხალხისგან გავუცხოვდით.

გიორგი: ანუ ელიტარულები გახდით.

ბექა: რა აბსურდია, მაგრამ კი, შეგვიძლია ასეც ვთქვათ.

გიორგი: გამახსენდა, მონღოლებმა რუსები რომ დაიპყრეს, თვითონ გარუსდნენ. ესაა ასიმილაციის საწინააღმდეგო პროცესი, როდესაც აფართოებ არეალს, მაგრამ ბოლოს ძალა არ გყოფნის და ის, რასაც იპყრობ, თვითონ გინელებს და გშთანთქავს. 

ბექა: ცოტანი ვიყავით. მეორე მხრივ, ამ მოძრაობას მყარი ერთობა არ ჰქონია. 

საზოგადოებისგანაც ისმოდა კრიტიკა – გვადანაშაულებდნენ, რომ საპარლამენტო განხილვებშიც არ ვიყავით ისეთი რადიკალურები, როგორებიც უნდა ვყოფილიყავით. ამ დროს, გვჯეროდა ამ პროცესის. დავდიოდით კომიტეტიდან კომიტეტში, სინამდვილეში კი –  სულ ტყუილი და ყალბი ყოფილა ყველაფერი. დღეს იქნება, ხვალ იქნება, ზეგ იქნება – ამ პროცესმა  ბოლო მოგვიღო და მაისამდე მიგვიყვანა.

გიორგი: ვისი ინტერესების დამცველიც იყავით, ისინი დაგიპირისპირდნენ, არა? 

ახალგაზრდები, ვინც ყოველდღიურად განიცდიან წნეხს პოლიციური სისტემისგან და უცებ თქვენში ხედავენ კლასობრივ მტერს და იმ სისტემის ნაწილს, ვინც მათ ჩაგრავს.

ბექა: სისტემამ ძალიან კარგად იმუშავა, მაგრამ ვერაფერს გახდებოდა, მიზეზი ჩვენ თვითონვე რომ არ მიგვეცა. იანვრიდან საქმეში ჩაერთო საპატრიარქოც. ამ დროს უკვე ვიცოდით, რომ საკანონმდებლო პროცესი ჩავარდნილია. იანვრიდანვე ფეისბუკზე გამოქვეყნდა დასპონსორებული პოსტები მოძრაობის დისკრედიტაციისთვის. გუნდში აღარ არის სიმყარე. დავიწყეთ დისკუსია იმაზე, რომ ხომ არ ჯობია, „თეთრმა ხმაურმა“ გარკვეული დროით შეწყვიტოს აქტივობა და გადახედოს ყველაფერს, რაც უკეთებია. მერე, მაისში, როცა უკვე აბსოლუტურად რესურსგამოცლილები ვიყავით, მოხდა ყველაზე დიდი მოვლენა. ძალით გაგვაცოცხლა ამ შემთხვევამ, ისევ შეგვკრა, ოღონდ ეს უკვე აღარ იყო მხოლოდ „თეთრი ხმაურის მოძრაობის“ აქცია, მიუხედავად იმისა, რომ ყველაზე ხშირად მე ვჩანდი. იქვე, ტრიბუნაზე ვგრძნობდი, რომ სხვის ომში ვიყავი; ეს არ იყო აქცია, რომელიც დაიგეგმა. თითქოს, ეს აქცია სხვებს სჭირდებოდათ. იანვარში პირველად ვთქვი, რომ პროცესი ჩავარდნილია. გული ეტკინათ, ასე რატო ამბობო? იმიტომ, რომ სინამდვილეს თვალი გავუსწორე.

ნინო: და რა იყო ეს სინამდვილე, რომ არ უნდა ითანამშრომლო? მოითხოვო და არ ითანამშრომლო?

ბექა: არ ვიცი. რთული სათქმელია. თუკი სისტემისგან მზაობა არის, რა თქმა უნდა, უნდა ითანამშრომლო, მაგრამ უნდა მიხვდე – არის თუ არა მზაობა.

[[{"fid":"5218","view_mode":"default","fields":{"format":"default","field_file_image_alt_text[und][0][value]":false,"field_file_image_title_text[und][0][value]":false,"field_description[und][0][value]":"","field_description[und][0][format]":"filtered_html"},"type":"media","field_deltas":{"5":{"format":"default","field_file_image_alt_text[und][0][value]":false,"field_file_image_title_text[und][0][value]":false,"field_description[und][0][value]":"","field_description[und][0][format]":"filtered_html"}},"attributes":{"class":"media-element file-default","data-delta":"5"}}]]

ნინო: და თქვენ იცოდით, რომ იყო?

ბექა: არა, გვეგონა ასე. ახლა რომ ვუყურებ, ცოტა ცივი გონებით, მეტი გამოცდილება რომ გვქონოდა, მივხვდებოდით კიდეც და მალევე გავწყვეტდით კომუნიკაციას. მაგრამ ეს ჩვენც გვინდოდა – გვინდოდა, დაგვეჯერებინა.  

ნინო: თუმცა „თეთრი ხმაურის მოძრაობას“ აქვს მონაპოვარიც და როგორ ხედავ დღეს ამ მონაპოვარს? თუნდაც ამ გამოცდილების შემდეგ, ხედავ?

ბექა: ყველაზე დიდ პრობლემად მაინც ის მიმაჩნია, რომ ვერ მოვახერხეთ მყარი ჯგუფის შექმნა, და ამას ვურჩევდი ყველა შემდგომ მოძრაობას და „თეთრ ხმაურშიც“, თუ ის გაგრძელდება, ეს იქნება მთავარი – არა სიტუაციური ერთობა, არამედ უფრო მყარი და ყოველდღიური კავშირი. 

გიორგი: სტრუქტურული ერთობა.

ბექა: ხო, აი, ამის ძალიან დიდი პოტენციალი გვქონდა და ვერ მოვახერხეთ. ჩვენი კომუნიკაცია უფრო თერაპიულ ხასიათს ატარებდა.

ნინო: სად წაიღეთ ის კაპიტალი და ნდობა, რაც მოიპოვეთ? რას გეგმავთ?  

ბექა: ეს არის მთავარი კითხვა, რაც საკუთარ თავთან მაქვს – იფანტება ეს ყველაფერი თუ შეიძლება ტრანსფორმირდეს რაღაც ახალში? ეს არის ის, რაც ყველაზე მეტად მაწუხებს ბოლო 6 თვეა. მაგრამ შესაძლებლობებსაც ვხედავ. ეს ყველაფერი, ჩემი აზრით, უფრო გაკვეთილები იყო, ვიდრე დამარცხება.

გიორგი: გენერალური რეპეტიცია.

ბექა: ალბათ. იცი, როგორ ჯობს ამ პროცესის ოდნავ შორიდან აღწერა? რომ ეს იყო პირველი მასშტაბური საპროტესტო მოძრაობის ჩანასახოვანი ფორმა. მან ბევრი რამ სცადა და ბევრი გაკვეთილიც შექმნა. დღევანდელი მოცემულობა ყველასთვის საერთოა – ყველა, მთელი ქვეყანა, ვფიქრობთ, როგორ მოვიქცეთ ხვალ. სტატიკურ მდგომარეობაში ვართ, ჯერ ვერ ვხედავთ გამოსავალს, ამიტომ ვაგრძელებთ ძიებას.