გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
იმ დროს სიკვდილს ვნატრობდი. პირდაპირი მნიშვნელობით, თავის მოკვლის სურვილი მქონდა თუნდაც უთოთი, გავარვარებული ორთქლის უთოთი.
არ ვიცი, ამდენი წლის შემდეგ თავად თუ მიცნო. მე მაინც წამსვე ვიცანი, – ყაჯარული ფერწერის შედევრების წინ მდგარი.
რო გადავიდა, კლასის ჯგუფში დაწერა, ყველა მეზიზღებითო.
ბავშვთა სახლში ყველას „მას“-ს ვეძახდით. თავიდან აქაც სულ „მას, მას“ ვიძახდით. მერე გადავეჩვიე და დედა დავუძახე.
ემი მასწავლებელი კიდე მოდის და მეფერება ხოლმე. რო გავჩერდე. ჩემ კლასელთან რო მივიდა მოსაფერებლად ‒ ხელი გაწიე ‒ ეგრე უთხრა. მე მრცხვენია ეგრე თქმა.
ამ პასუხისმგებლობამ დამამძიმა. ძალიან გამიჭირდა.
თუ რამე მაოცებს ამქვეყნად, ერთ-ერთი ისიცაა, როგორ გვყოფნიდა სითავხედე იმ 90-იანებში, ოჯახებიც შეგვექმნა და ბავშვებიც გაგვეჩინა
ხანდახან ისე მეშლება ნერვები, რო ხმას არ ვიღებ, გინებაზე რო არ გადავიდე. ან, ცოტას წავეკამათები ხოლმე,
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: