გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
იმ დროს სიკვდილს ვნატრობდი. პირდაპირი მნიშვნელობით, თავის მოკვლის სურვილი მქონდა თუნდაც უთოთი, გავარვარებული ორთქლის უთოთი.
არ ვიცი, ამდენი წლის შემდეგ თავად თუ მიცნო. მე მაინც წამსვე ვიცანი, – ყაჯარული ფერწერის შედევრების წინ მდგარი.
რო გადავიდა, კლასის ჯგუფში დაწერა, ყველა მეზიზღებითო.
ბავშვთა სახლში ყველას „მას“-ს ვეძახდით. თავიდან აქაც სულ „მას, მას“ ვიძახდით. მერე გადავეჩვიე და დედა დავუძახე.
ემი მასწავლებელი კიდე მოდის და მეფერება ხოლმე. რო გავჩერდე. ჩემ კლასელთან რო მივიდა მოსაფერებლად ‒ ხელი გაწიე ‒ ეგრე უთხრა. მე მრცხვენია ეგრე თქმა.
ამ პასუხისმგებლობამ დამამძიმა. ძალიან გამიჭირდა.
თუ რამე მაოცებს ამქვეყნად, ერთ-ერთი ისიცაა, როგორ გვყოფნიდა სითავხედე იმ 90-იანებში, ოჯახებიც შეგვექმნა და ბავშვებიც გაგვეჩინა
ხანდახან ისე მეშლება ნერვები, რო ხმას არ ვიღებ, გინებაზე რო არ გადავიდე. ან, ცოტას წავეკამათები ხოლმე,
კორეაში მინდა ყველაზე მეტად წასვლა. ალბათ იმდენად უნდა გავძლიერდე იმ პროფესიაში, რომ იქ წავიდე.
მე თვითონ ვინ ვარ, ეს ჯერ არ ვიცი. სულ მაგის ფიქრში ვარ, ალბათ, გავიგებ მალე.
თუ დასცინიან ვინმეს, მასწავლებელი ხედავს და არაფერს აკეთებს ‒ ეს ჩვეულებრივი რამეა
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: