გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
Seek for Un-Google-able Pleasures!
...რატომ არ ავყვეთ იმ სიმღერას, რატომ არა ვთქვათ, რომ ვითვლით წამებს.
პირველი, რაც თვალში მოგხვდებათ თბილისის კლუბებზე დისკუსიებში, არის მსჯელობა ერთგვარ აღმზრდელობით ფუნქციაზე, რომელსაც ეს სცენა ასრულებს.
პროტესტი სპონტანურად დაიწყო. ათასობით სტუდენტი 115-ე ოთახში ერთდროულად ბევრმა მიზეზმა შეგვკრიბა.
ერთ თვეში დაგვიხოცეს შვილები. მარტო ტელევიზიებიდან გვესაუბრებიან.
ვინც იცვამენ „ნაგავს“ და ამას ელეგანტურად აკეთებენ...
სულ რაღაც ოცდათხუთმეტი-ორმოცი წლის წინ, როდესაც გუდაურში ჯერ არც ერთი და შემდეგ მხოლოდ ერთი ძველი საბაგირო გზა იყო, თვითნაკეთი, ნაჭერ ან ტყავგადაკრული, სათხილამურო ტურისთვის მორგებული (ski touring) თხილამურებით ავდიოდით საძელეს მთის წვერში და ექვს საათს ვანდომებდით ამას.
მეოცნებეები სინამდვილეში ყველაზე პრაგმატული ადამიანები არიან. ოცნება არის ცხოვრების დაგეგმარების ნაირსახეობა.
სულ მინდოდა მეთქვა, რომ ბავშვობიდან მძულს ბორში. ტოლმაც. და ვარენიკებიც.
ამ ყავისფერ გრაგნილს ყავაში ან შავ ჩაიში თუ ჩაალბობთ, წამსვე იმედით აღივსებით, ადამიანებზეც მოგიბრუნდებათ გული და თუ რამ სინდისის ქენჯნა გაწუხებთ, მოგეხსნებათ – საკუთარ თავს ხელახლა შეიყვარებთ.
ამ თავსატეხის ცალკე ნაწილებად დალაგებულ ამბებში, ისე როგორც კარის ჭუჭრუტანაში, იმდროინდელი ქვეყნის ყოველდღიურობის დანახვაც შეიძლება
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: