დაკარგული მთის ძიებაში

„გადამალვა“ დედის რძესავით წიგნია, მისი ყოველი ეპიზოდი გერგება.

წლების წინ შემთხვევით ერთი უმაგრესი მოთხრობა შემხვდა ქართულ ლიტერატურულ პერიოდიკაში მოულოდნელად გრძელი სათაურით – „პასუხები ერთ-ერთი მცირეტირაჟიანი ჟურნალისთვის“. მაშინ აღმოვაჩინე ჩემთვის უცნობი და დღემდე სრულიად დაუფასებელი ავტორი ალეკო შუღლაძე. მას შემდეგ ხშირად ვახსენებდი ამ მოთხრობასაც და მის ავტორსაც ინტერვიუებსა თუ პირად საუბრებში, თითქმის ყველას ვურჩევდი, წაიკითხეთ „პასუხები“, ნამდვილი შედევრია-მეთქი. ეგაა, ერთი-ორი ბეჯითი მკითხველის გარდა, ყურიც არავინ შეიბერტყა. ამას ისიც დაემატა, რომ თვითონ ალეკოც დიდი ხნით აორთქლდა ლიტერატურული ასპარეზიდან.

დღევანდელ პოსტმოდერნულ ეპოქაში უმაღლესი ღირებულებები ჩამოიშალა და ყველაფერი შეფარდებითი გახდა. დღეს თავისუფლად შეიძლება ერთ სიბრტყეში განვიხილოთ „ვეფხისტყაოსანი“ და გლდანის შაურმა. ჰოდა, ამ გაშუალებული რეალობიდან კიდევ უფრო ეგზოტიკურად ამომხტარია „გადამალვა“. თითქმის ასეთივე კონტრასტს შექმნიდა ვენახში ამოსული პალმა. ეს წიგნი არანაირ ქართულ