პასტრამი | ეთგარ კერეთი

გამოქვეყნებულია 2012 წლის ნოემბერს, "ნიუ იორკერში"

საჰაერო განგაშის სიგნალმა გზატკეცილზე გასვლისას მოგვისწრო. ბაბუა იონათანთან მივდივართ, თელ-ავივიდან ჩრდილოეთით, რამდენიმე კილომეტრში. შირა მანქანას გზის პირას აჩერებს, გადმოვდივართ, უკანა სავარძელზე ვტოვებთ ბადმინტონის ჩოგნებსა და ბუმბულებიან ბურთს. ლევი ხელს ხელზე მიჭერს და მეუბნება: ‒ ცოტა ვნერვიულობ, მა. შვიდი წლის არის. შვიდი წელი ის ასაკია, როცა სიტყვა „შიშს“ უფრო იყენებენ, ეს კი, ნაცვლად შიშისა, ამბობს „ვნერვიულობო“. ინსტრუქციას ვემორჩილებით და შირა გზის პირას წვება. ლევის ვეუბნები, შენც უნდა დაწვე-მეთქი, მაგრამ არ ინძრევა, თან თავისი ციცქნა, გაოფლილი ხელით ისევ ღონივრად მებღაუჭება.

‒ ჰა, დაწექი ახლა! ‒ შირა ხმას უწევს, სიგნალი რომ გადაფაროს.

‒ გინდა პასტრამობანა ვითამაშოთ? ‒ ვეუბნები ლევის.

‒ ეგ რა არის? ‒ მეკითხება ისე, რომ ხელს არ მიშვებს.

‒ დედა და მე პურის ნაჭრები ვართ, ‒ ვუხსნი, ‒ შენ კი