გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
თარგმნა თამარ ბაბუაძემ
რადიკალური სამოქალაქო მორჩილება, ანუ პროტესტი აფხაზურად
ვაწვალებ მეხსიერებას და ვკრეფ აფხაზეთის ყველა ხსენებას.
ანუ სიმონიდეს მეხსიერების სასახლეები
ტექსტი ეფუძნება დიანა ჩაჩუას ოჯახის აფხაზეთიდან წამოსვლის ისტორიას
რეცენზია ელენე მიქაბერიძის დოკუმენტურ ფილმზე „ლურჯი მოცვი“
ისრაელის სასარგებლოდ არა მხოლოდ პალესტინელი ხალხის, არამედ მთელი არაბული სამყაროს დემონიზებას ცდილობენ და ისე წარმოაჩენენ საკითხს, თითქოს, პალესტინაა თეოკრატიული და მჩაგვრელი სისტემის ერთადერთი სახე.
ექსპოზიცია აერთიანებს ასობით ადამიანის გამოცდილებებს, ხედვებს, ფიქრებსა და ემოციებს - ეს სივრცე კონფლიქტით გაყოფილი ორი საზოგადოების ვირტუალური შეხვედრის ადგილია.
54 წლის ქალი, სოფელი ბესლეთიდან
თემური, 63 წლის, მეომარი სოხუმიდან
როგორც და-ძმანი ისე ვიყავით ჩვენ და აფხაზები.
არ ვარსებობ აფხაზეთის გარეშე.
დიანა დავლიანიძე, 42 წლის, ოჩამჩირედან, დღეს ცხოვრობს თბილისში
26 წლის გოგო, აფხაზეთიდან. ამჟამად ცხოვრობს თბილისში
მთარგმნელი შოთა იათაშვილი
ბალიდა ანსიანი, 74 წლის, აფხაზეთიდან, ცხოვრობს თბილისში, თბილისის ზღვასთან, დევნილთა კომპაქტურ დასახლებაში
ჩემი მოტაცებაც უნდოდათ 15 წლის რო ვიყავი, მარა დედაჩემი აფხაზი როა და მამაჩემსაც ბევრი იცნობს, მაგის გამო გადავრჩი.
ელემენტარული, ბიჭი რო მაინც არ შეგეხოს, ეგ ხო მაინც შეიძლება.
ჰამიდა გიასბაილისა და ჰერმინე ვირაბიანის დიალოგი
სახელები რესპოდენტების თხოვნით შეცვლილია.
დასავლეთის მორალური დილემა
აფხაზეთში გადმოსახლება უფრო პოლიტიკური მიზნით მოხდა.
შენ სასწაულით გადარჩი და ისევ იბრძოდი, ვერ იჯერებდი, რომ ცოცხალი ხარ.
ომი რომ დაიწყო, გუდაუთაში ვიყავი, ჩემი მშობლების სახლში. მამა გარდამეცვალა. 14 აგვისტოს ომი დაიწყო, 15-ში შიშის ქვეშ გადავიხადეთ ორმოცი. 23 წლის გოგო ვიყავი.
ერთი აკარდეონი მქონდა ნაყიდი ბავშვისთვის და გზაში ისიც მომპარეს. თუ ვინმეს რამე მოჰქონდა, ყველაფერი იცოდნენ. მარტო სურათები წამოვიღე, მამაჩემისა და ჩემი ძმის.
კი იყო ომამდე საუბრები, მაგრამ არ გვჯეროდა, რომ სოხუმს აიღებდნენ და ომი დაიწყებოდა.
სულ იქ არის ჩემი ახალგაზრდობა. ადგილი იყო იმისთანა, რა უნდა თქვა, რას უნდა შეადარო. იქაური სიცოცხლე სუ სხვა სიცოცხლე იყო.
მე ბავშვობიდან მახსოვს სამშობლოს სიყვარული და ამიტომ წავედი ომში. მაგრამ საიდუმლო უნდა გითხრა, გულში ღმერთს ვთხოვდი კაცი არ მომაკვლევინო...
ჩინეთ-საქართველოს „სტრატეგიული პარტნიორობის“ ხელშეკრულების შესახებ
მარიუპოლის საკრებულოს წევრი, ოლგა პიკულა
აგვისტოს ომგამოვლილი ადამიანების ფოტოამბავი
„წყალს შეუძლია ის, რაც ადამიანებს არ შეგვიძლია.”
გიორგი შენგელიას ფოტოები სატვირთო გემიდან Drujba
"არასერიოზულად ნუ მოვეკიდებით რეალპოლიტიკას, რომელშიც ახლა ვართ. საქართველოს, ნებისმიერი სხვა ქვეყნის მსგავსად, სერიოზული სამხედრო ძალა სჭირდება თავდასაცავად".
მისამღერისას, როდესაც ისმის „you are a ghost“, ყველა მსახიობი გარბის კულისებისკენ, გამოაქვთ პოლიეთილენის თეთრი პარკები, რიგრიგობით გამორბიან და საქართველოს ტანზე ახვევენ.
1992 წლის ნოემბერს, გაზეთ საქართველოს რესპუბლიკამ გამოაქვეყნა ცნობა მოღალატის დახვრეტის შესახებ. მოგვიანებით, იგივე გადაიცა ტელევიზიით. ბრალდებული 28 წლის თბილისელი ბიჭი, გია ხაჩირაშვილი იყო.
ხვალ რომ პუტინი აღარ იყოს, ეს სტრუქტურული პრობლემები ქვეყანაში მაინც დარჩება. დარჩება ტოტალიტარული სისტემაც, ვინაიდან ის მილიონობით ადამიანისგან შედგება.
რუსეთს დასავლეთ ევროპა არასდროს აღიქვამდა საკუთარ ნაწილად, ამიტომ ის მუდამ რჩებოდა რასობრივ იმპერიად, რომელიც დასავლეთ ევროპის წინაშე თავს კოლონიად მიიჩნევს და ეყრდნობა დაწევა-გასწრების ლოგიკას.
ჩემზე დიდ გავლენას ახდენს თბილისი, ქართული კულტურული სივრცე და რუსეთის მიმართ არსებული ადგილობრივი დისკუსიები.
საუბრები უკრაინის მოქალაქეებთან ჩაწერილია 2022 წლის აპრილსა და მაისში.
მსოფლიოს აღარ სჭირდება დარწმუნება, რომ უკრაინაში ნამდვილად ომია... რომ საკუთარი სახლებიდან აყრილი შეშინებული ოჯახები თითო გასაშლელ საწოლზეც ეტევიან, ზოგჯერ მთელი ბარგითაც კი, რომელიც გამოიყოლეს.
როსტოვი გახდა ნაცრისფერი, ნისლიანი, სუპერკრიმინალური ქალაქი ‒ ნული პერსპექტივით. მახსოვს, როგორ მორიგეობდნენ ჩემი მშობლები ღამღამობით ‒ სამ საათზე დგებოდნენ და სახლის გარშემო პატრულირებდნენ.
ეს უკანასკნელი ომი მასობრივი განადგურებისაკენ მიმართული ომია, ისეთივე, როგორიც გროზნოში, საქართველოში, შემდეგ ალეპოში.
კონფლიქტოლოგი პაატა ზაქარეიშვილი ინტერვიუში გვიყვება, როგორ შეცვალა რუსეთ-უკრაინის ომმა რუსული იმპერიალიზმის ისტორია და რა გავლენა ექნება ამ ომს კავკასიის რეგიონზე.
მაროდიორობას კიდევ ერთი თვისება გააჩნია. ხშირ შემთხვევაში ის ყოველგვარი საღი აზრისგან არის დაცლილი - მიაქვთ ძველი ტელეფონები, ქალის მეორადი ტანსაცმელი, ტაფები, ქვაბები, უნიტაზებიც კი.
N-ს და მის ქმარს და ოთხი სხვადასხვა ბინის მეპატრონემ უთხრა უარი - ყველაფერი კარგად მიდიოდა, სანამ რუსული პასპორტი არ დაინახეს - რუსები თბილისში
„თბილისი პიტერს გავს - ამბობს N., - მთელი ეს მილევადი სილამაზე, მჩქეფარე კულტურული ცხოვრება, რომელიც გვერდით ჩაგივლის და მოსკოველები დიდად არ უყვართ” - რუსები თბილისში
ლინორ გორალიკის ჩანაწერები თბილისში მყოფი თუ მერე ჩამოსული რუსების მოყოლილ ამბებს ასახავს.
"ომის დაწყების შესახებ ინფორმაცია ჩემამდე ხმოვანი შეტყობინებით მოვიდა. პირველად იყო ხმა, ვიზუალიზაცია მოგვიანებით მოხდა".
ქართველი ავსულები ქალაქებში განსხვავებულობის თანამედროვე აჩრდილები არიან. ისინი ურბანული დასახლებების მუდმივი მკვიდრნი ხდებიან"...
ახლა იმდენად დიდი მნიშვნელობის რამ ხდება, რომ თითოეული ქვეყანა უნდა იყოს მზად, გაიღოს მსხვერპლი.
რუსი ხელოვანი ალისა იოფფე მარტის დასაწყისში გამოიქცა მოსკოვიდან.
რომან პოდენეჟნი კიევიდან რუსეთ-უკრაინის ომამდე თბილისში რამდენიმე დღით ადრე ჩამოვიდა. უკან დაბრუნება ვეღარ შეძლო. მისი ოჯახი კიევშია.
ადგილობრივი მკვლევრები ბოლო შვიდი თვის მანძილზე სწავლობდნენ რა არის ყოველდღიური მშვიდობა.
"უკრაინის ტერიტორიაზე, იუნესკო გამოდის მოწოდებით დაიცვან მსოფლიო მემკვიდრეობის ძეგლები"...
ეს შენობა დღეს განადგურდა. არიან დაღუპულები, დაჭრილები, განსაკუთრებით აუტანელია დაღუპულთა შესახებ ამბები.
ინტერვიუ დევიდ კრამერთან, აშშ-ის სახელმწიფო მდივნის ყოფილ თანაშემწესთან დემოკრატიის, ადამიანის უფლებებისა და შრომის საკითხებში
დიალოგში მონაწილეობენ: თორნიკე მეტრეველი და ულრიხ შმიდი - შვეიცარიის სტ. გალენის უნივერსიტეტის პროფესორი.
ჩემი ქალაქი ახლა ასე გამოიყურება. ჩემი საყვარელი, ლამაზი, მწვანე და აყვავებული ხარკოვი.
დილის 5 საათისკენ გვეღვიძება. ტელეგრამით გვირეკავს მეგობარი: დაიწყო!
"მე რასაც ვაკვირდები, ჩვენ დიალოგისთვის არ ვართ ჯერ მზად და ამ ეტაპზე შიდასაზოგადოებრივი დისკუსია გვჭირდება".
ომის დროს საკვები თან თავის მოტყუებაა, რომ იმ რამდენიმე წამის მანძილზე, სანამ ცხელ წვნიანს ვხვრეპ, ჭურვი არ ჩამოვარდება.
ზელენსკის და უკრაინული საზოგადოების პოზიციები ემთხვეოდა. ხალხს არ უნდოდა ომი, ხალხი არ იყო მზად ომისთვის, ხალხს ომზე ფიქრიც კი არ უნდოდა.
გამყოფ ხაზთან, სოფლებში, არის განცდა, რომ ფარები არიან სხვებისთვის. თუმცა, ამას ეს „სხვები“ ვერასდროს ხედავენ.
როჯერ მაკ გინტი - ყოველდღიური მშვიდობის ინდიკატორების მეთოდოლოგიის თანაავტორი
Хъуыды йæ кæнын, 6-æм августы æз бадтæн кафе «Фарн»-ы, горæты центры. Чи йæ зыдта, дыууæ боны фæстæ уыцы кафейыл авиабомба æрхаудзæн?
Мæ царды фыццаг хатт тас бавзæрстон, фондз азы мыл куы цыд, уæд. Уый уыд 1989 азы 23 ноябры изæры. Уыцы бон Хуссар Ирыстоны æппæт цæрджытæн ссис мысынады бон.
პალესტინა-ისრაელის დაუსრულებელ კონფლიქტზე
"სიტყვა ომის დაწყება ნახსენები არ არის აქაც, მაგრამ აღწერილია სურათი ქართული მხარის მიერ საარტილერიო ცეცხლის გახსნის შემდეგ, ამას პასუხობს რუსეთი".
მე სოფელი ოტრევიდან ვარ. 90-იანების დასაწყისში უკვე ცხინვალში ვცხოვრობდი.
ბავშვობა სულ ომში და ფრონტში გავიარეთ.
მე საბჭოთა კავშირის დაშლის წინააღმდეგი ვიყავი. საშიში იყო. ის, რაც 1920 წელს მოხდა, ჯერ კიდევ ახსოვდა ხალხს.
ჩვენთან ომი 23 ნოემბერს დაიწყო, 1989 წელს. აქ მიტინგის ჩატარება უნდოდათ, სოფლებში იმდენი ხალხი ჩამოვიდა, ბევრი იყო სვანეთიდან. მე მაშინ ქურთაში ვიყავი.
ქალაქში დაიწყო შეიარაღებული შეტაკებები. იყო მკვლელობები. ცხინვალში კომენდანტის საათი გამოაცხადეს. მაგრამ ეს კომენდანტის საათი მარტო ქალაქში მოქმედებდა.
არეულობა რომ დაიწყო, დეიდაჩემი ადგა, შვილიშვილები, პატარები ყველანი წაიყვანა და ვლადიკავკაზში გაიქცა.
ეხლა გული მიწუხდება ხოლმე ჩემი ქმარი რო მოჰყვება, ვუყვირი, იმ დროს ნუ მახსენებ-მეთქი. რად მინდა.
ომი რომ დაიწყო, პირველად 5 აგვისტოს გავაცნობიერე. მეგობართან, ეზოში ვიდექით.
რამდენჯერმე გამოგვიყვანეს, ვითომ სადღაც მივყავდით. მე სულ ვფიქრობდი, ალბათ სიკვდილით გვსჯიან-მეთქი.
ჩვენ არავის ვერჩით, ოსებთან დავიბადეთ, ოსებთან გავიზარდეთო, ვამბობდით და მართალიც იყო, მანამდე ძაან კარგად ვიყავით ერთმანეთთან.
დილას, 8 აგვისტოს, მთელი ღამის სროლის მერე, მეზობლებთან გავიქეცი, რომ მენახა როგორ არიან.
სახელმწიფოს მხრიდან გაბედული ნაბიჯები არის საჭირო - ინტერვიუ ნინო კალანდარიშვილთან
108-ე დღეა ახალგორში გზა ჩაიკეტა ყველასთვის, ვინც 2008 წლის ომის შემდეგ იქ დარჩა საცხოვრებლად.
რა არის ჩვენთვის ოკუპირებული ტერიტორია? ვინ არიან საოკუპაციო ხაზს მიღმა დარჩენილი ადამიანები?
სექტარიანული დაპირისპირება სულ უფრო და უფრო ემსგავსება თითიდან გამოწოვილ, გარე ძალებისგან შეთითხნილ არარას, რომელსაც დასასრული არ უჩანს.
საჰაერო განგაშის სიგნალმა გზატკეცილზე გასვლისას მოგვისწრო.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: