გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
თქვენ წარმოიდგინეთ, დამოუკიდებლობა ცხადდება და არც ერთს, ვინც პოლიტიკას სათავეში უდგას, პოლიტიკური გამოცდილება არა აქვს. აი, მაგის ბრალი იყო.
რა დაემართა ომის შემდეგ ამ პატარა გერმანიას?
25 თებერვალს მე ვიგრძენი, თუ როგორ შემოვიდა ტანში მჭრელი მახვილი, რომელიც მას აქეთ დღითი-დღე უფრო ღრმად მერჭობა.
არ არსებობენ უნივერსალური გმირები. გმირობას კონტექსტურობა და მომენტალურობა ახასიათებს.
ახლა ვნახოთ, როგორი გმირი იზიდავს ხალხს, მის რა ქმედებებს სცემს დასტურს და რას მოელის მისგან?
„საინტერესოა, რატომ ეშინია ამდენ ადამიანს არაფრობის. მაგრამ, ალბათ, კიდევ უფრო საინტერესოა, რატომ არ ეშინია ამ მდგომარეობის ზოგიერთ მათგანს”.
"მამაჩემს დიდ პატივს ვცემდი, მაგრამ სულ ვკამათობდით სტალინზე, მეთქი, გადაყევი ამ კომუნისტურ რაღაცებს".
ჩვენ უკვე სიტყვასაც „გმირი“ იშვიათად ვიყენებთ. ვინმე რომ იტყოდა ჩემზე, გმირიაო, უცნაური განცდა მქონდა, რომ რატო, გმირი სხვანაირია.
მერე მდუმარე კადრი იყო. ჩუმად იდგა პატრიარქი და ჩუმად იდგნენ ლიდერებიც. „გვესვრიან, მამაო?“ – ჩუმად იკითხა ზვიადმა. „შესაძლოა“, – უპასუხა პატრიარქმა.
რაც ჩაიფიქრა სამყარომ შენზე, როგორი კეთილი და დიადი თვისებებიც შენში ჩადო, ეს არის ზუსტად შენი „უმაღლესი მე“.
მგონი, რო ქარიზმატული გმირებიდან გადავედით მსხვერპლ გმირებზე. მეჩვენება, რომ ასე გავამრავალფეროვნეთ გმირის იდეა.
რამ გამოიწვია ამხელა ტრანსფორმაცია ჰეროიკულიდან პოსტჰეროიკულამდე? ამის გასაგებად თავად გმირობის, როგორც ცხოვრების იდეალის საფუძვლებსა და პირობებზე ვიფიქროთ.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: