ომის გაკვეთილები | თემურ კოკოითი, ცხინვალი
ცხოვრებაში პირველად შემეშინდა, როცა ხუთი წლის ვიყავი. 23 ნოემბერი იყო, 1989 წელი.
ნივა | ნუნუ ტრაპაიძე-ბეგიაშვილი, ცხინვალიდან
გარჩევა ოსი-ქართველი, მაშინ არ იყო და მერე რა მოხდა, არ ვიცი.
პაციენტი #66
Ამბის მოსაყოლად დისტანცია მჭირდებოდა, რაც დრომ და ფოტოგრაფიამ მომიტანა
საქორწილო კაბა | ელინა გაბარაევა, ცხინვალი
7 აგვისტოს, თორმეტის ნახევრისთვის დაიწყო დაცხრილვა. წამოვხტით, დედა ვერც მიხვდა რა ხდებოდა.
ომის დღიურები | ბესო დოიაშვილი |1991 წელი, ცხინვალი
ყველაფერი ჩაწერილი მაქვს. რო ჩავდიოდით ვიღაცეები იწერდნენ, ხოდა ერთ ჩასვლაზე მეც დავიწყე ჩაწერა,
სარდაფი | ზაირა სლანოვა, ცხინვალი
სიზმრები | ალიკა, ცხინვალი
ყველაზე მწარედ მაინც ის ლოზუნგი დამამახსოვრდა: დაწყევლილი იყოს ქალი, ვინც ოსს მუცლით ატარებსო
გრუზავიკი | ირინა, ვლადიკავკაზი
ერთ დიდ მოსახვევში უცბად სროლა დაიწყო. ხალხმა დაყვირებაც ვერ მოასწრო, გაქცევაზე ზედმეტია ლაპარაკი.
პირობა | მარინა, თბილისი
გვარებს რო იკეთებდნენ და მერე გიმტკიცებდნენ, ოსი არა ვარო, სულ გული მტკიოდა
ყვავილები | ვერა ხაბელოვა, 68 წლის
მთელი სოფელი გარბოდა. ყველაფერი დატოვეს, ცარიელი ტანსაცმლით წავიდნენ.
