მე არა ვარ საკმარისი | კეი ოკამოტო

კეი ოკამოტო დაიბადა 1983 წელს. ცხოვრობს და მუშაობს ტოკიოში. ლექსების წერა გვიან, ოცდაათს მიტანებულმა დაიწყო და პირველი პოეტური კრებული “გრაფიტი” 2014 წელს, აშშ-ში ცხოვრების დროს გამოაქვეყნა. ამ კრებულმა ავტორს პრემიები Nakahara Chuya Prize და Mr. H Prize მოუტანა. 2017 წელს კეის მეორე პოეტურმა კრებულმა “ზეკეის ჩანაწერი” (რომელიც სამხრეთ-დასავლეთ აზიაში მისი მოგზაურობის ქრონიკაა) იაპონიის ყველაზე პრესტიჟული პოეტური პრემია Hagiwara Sakutaro Award დაიმსახურა. მისი ბოლო პოეტური კრებული უძველეს იაპონურ დედაქალაქს, კიოტო ნარას ეხება.

სილუეტი

ჩნდება თუ არა მაშინვე ქრება
ისე როგორც სიტყვა ან სუნთქვა

ფოთლები რომლებიც თან ირხევიან და
თანაც თრთიან
ყურებია მელიისა
მკვეთრად მოძრავი
სუბტიტრებივით
და გვატყობინებს მელიაობას

მე არა ვარ საკმარისი
ჩამომჭკნარი პომიდვრისთვისაც კი არა ვარ საკმარისი
მოლიცლიცე შუქისთვისაც კი არა ვარ საკმარისი
მკენკავი ციცქნა ჩიტისთვისაც კი არა ვარ საკმარისი
ობობის ფომფლო და წებოვანი ქსელისთვისაც კი

ყველაფერში არის რაღაც
რაც საკმარისია

დამჭკნარი პომიდვრის
წითელ ნაყოფში
და მის კლდეში
გამჯდარ ფესვებში
თავისთავად იმ სამყაროში
სულ რომ გვაძრწუნებს

ერთი მარცვალი - ჯერაც უკმარი და საკმარისზე მეტი მაინც -
გავწმინდე და მოვიქციე
ნაზად კბილებში
უჰ მაგარია!

და მჟავე თანაც.

გამგზავნი უცნობია

„სამხრეთ პოლუსზე უზარმაზარ აისბერგს
120 მილიანი ბზარი გაუჩნდა.“

წაიკითხე
ლარსენის შელფური მყინვარის შესახებ?
რამდენი ყინული?
ყინულის კუბების ლანგარს შეანჯღრევ და იკითხავ შენ.
სანამ ჩვილია ადამიანი
დღესა და ღამეს ერთმანეთისგან ვერ არჩევს.
დაბადების შემდეგ ბოლოს და ბოლოს იწყება დრეიფი.
მანამდე უსარგებლო ხარ, როგორც ნატეხი.
ისეთი უსარგებლო, როგორც
ერთი ტრილიონი ტონა წონის აისბერგი -
არაფრით განსხვავდები მისგან.
ქარი არ სცემს შენს ლოყებს,
სინათლე ვერ აღწევს შენს ქუთუთოებში.
თითქოს საფოსტო ყუთში
ხარ ჩაგდებული.
გამგზავნი კი უცნობია.
ალბათ ჩააღწიე უკვე კიდეც მითითებულ მისამართზე.
იმ კონვერტში
უზარმაზარი ფურცელია ჩაკეცილი, მაგრამ
არაფერი წერია ზედ.

სკამი

მტვერსასრუტი ზუზუნებს
სამლოცველოში,
ხის საზურგეები პრიალებენ, თუმცა დასაჯდომზე
ყველა სკამს
ამძვრალი აქვს ლაკი.
დამლაგებელი, როგორც ჩანს, ორშაბათობით მოდის.
მთელ მაისურზე ზურგის ქონი უთანთალებს,
მე ყურადღებას არ მაქცევს,
ქვითინზე უფრო უხეში აქვს მტვერსასრუტის თრევის მანერა,
ცივია, მაგრამ სისხლი
ხომ მაინც უდუღს.
ფეხსაცმელებში თითები მრგვალად უწყვია
და მშვიდია.
ამ თვალშისაცემად ღრმა შეუსაბამობამ მომხიბლა,
მაგრამ
უხეში ხმის გარდა
ისმოდა კი სხვა რამ აქ?

კეი,
შენ თუ იცი, ლოცვა რა არის?
ეს სტარბაქსის
გვერდიგვერდ ჩამწკრივებული ქაღალდის ჭიქებივითაა,
რომლებიც ხელში უჭირავთ ადამიანებს და დადიან ასე,
კისერგაშეშებულები, რომ არ დაეღვაროთ ერთი წვეთიც კი.
განშორების მოგონება,
გაუგებარი, აუხსნელი.
ერთი ცალი მავთული,
ენაზე მიწებებული თმის ღერივით.
ვცდილობ ლოყის უკან გაჩხერილი ამ მავთულის
გადმოფურთხებას
და მას ჩამოცვენილი ფოთლების გემო აქვს.
უეცრად მოტეხილი ტოტივით არ მყოფნის ძალა
და ფილტვებიც დამეხევა,
ვიცი,
ამიტომ მინდა კონტურები
გამოვკვეთო და ისე ვილაპარაკო.
ზლაზვნით სავსე დილა,
რომელსაც ვერავის მზერა ვერ სწვდება -
ის მარტო დგას და ალაგებს.
წინ ჩამწკრივებულ, ძველ სკამებზე
ვიღაც იჯდა,
მერე ადგა და ხის ტენიანობა თან წაიყოლა.

ირგვლივ მიმოფანტულ ფეხსაცმლების ტალახს,
ერთი კვირის მტვერს,
შემოდგომის გამხმარ ფოთლებზე
მიკრულ მწერებს და
დაცვენილ თმასაც
მტვერსასრუტის ყოველი ზუსტი შესუნთქვა წყვდიადისკენ
თრთოლვით მიაქანებს,
წამებში იწოვს,
ისე არხევს, როგორც სამგზავრო თვითმფრინავს
აფრენისას,
დოლის ფორმის მტვერსასრუტი და
ერთი ცალი თხილი გდია ძირს.
ნუთუ ეს ნიშნავს, რომ უშიშრად უსმენდი ხოლმე
ასეთ უწყვეტ ხმებს?

წამი

ჭექა-ქუხილივით მოღრიალე თვალები,
გასროლით მკვდარი,
ხუთი ნახვრეტით უცებ დამშრალი სიცოცხლე -
შავით თეთრზე დაბეჭდილიდან გავიგე.
მანგის* გვერდზე, ერთ კუთხეში,
რამდენიმეხაზიანი ნიუსი.

ეს სახელიც ბოლოს
ალბათ დაიფლითება, გაგვშორდება,
მაგრამ საღამოს, რომელმაც მასში წამით გაიარა,
ისე ვერ შევცვლით, როგორც
მთავარი გამზირის სახელს
ვცვლით ხოლმე ზოგჯერ.

მცოცავი მთები და მდინარეები
მთრთოლავ ატმოსფეროში,
მარტომ გაიარა სუნთქვაშეკრულმა,
იმ გზის ცივ ზედაპირს
კარგად ვიცნობ,
მე აქ ყოფნა არ მიჭირს,
სხეულზე სიყვარული მაცვია.

ვეღარ ვუძლებ იმ ბნელ საიდუმლოებს,
რომელთაც შესახებაც წერილებში ვწერ,
მიწისქვეშ, ბნელ გასასვლელებში

არ ვიცოდი, თუ იქნებოდა
სიკვდილის ზღურბლზე დაწყებული
დღევანდელი დღე აი, ასეთი აბსურდული
სევდიანი და თან მბრწყინავი.

ოორტის ღრუბელი

მივხვდი,
მეორედ ვერ მოვიწმინდავ
მიკრულ, სველ ტალახს,
ქარი უბერავს,
ხარახურა მოაქვს შორიდან,
სათხილამურო ტრასაზე ზაფხულში ჩრდილები გაქრნენ,
გულგადახსნილი მწვანე ველის თავზემოთ კი
საბაგირო გაშეშებულა,
მე კი ვგორავ და მწერების ცარიელი კალათივით
დავიწყებული ნივთი ვხდები,
ვიღვენთები შეუფერებელ ადგილას და
მოცალეობით შეპყრობილი ბალახის ფოთლებს ვწყვეტ ღერა-ღერა,
სანამ პამპასის ბალახი არ გამჭვირვალდება,
მამაჩემის ის მშვიდი ფიგურაც,
თოვლში, გვიან ჩამატებულში, ცოტა-ცოტა სივდება და
მძიმე თოვლის კაცივით ხდება,
ბოლოს კი ისევ უჩინარდება.
დავამრგვალე ფურცელი და შიგ გავიხედე.
ო, ასოებიც აღარაა უკვე საჭირო,
სადაც არ უნდა ვიყო, სადამდეც გინდა მივიდე,
მაინც სამყაროს დასასრულია.
უბრალოდ, მართლა მხოლოდ წამისთვის ვიყავი აქ მე?
ბალიშად იქცევა სიტყვები და მე სადგურის შენობაში მძინავს უეცრად,
მწერების ცარიელ კალათად ქცეული ჩემი ტანიდან
დაჭერილ ბოლო სახებას რომ გარეთ გავუშვებ,
მაშინ ვიკითხავ: „ვიცი ნეტა, თუ რას ვუყურებ?“
მქროლავი  და მბრწყინავი ცხენი დღისით და ღამით
უსწრაფესად მიჰქრის, ზურგზე კი ერთი ჩემი მეგობარი შემოუსვამს და
თვალის გუგებში ისე ჩანს, რომ ისევ და ისევ ჰორიზონტისკენ
წინ-წინ მიიწევს.   
როგორც შარვალს ეკვრის ტალახი,
ისე მეკვრის ქუთუთოებზეც,
უამრავ უცხო ნივთს, კვამლად ქცეულს,
ქარი მოათრევს,
დახამხამება თვალის, ტკივილი.  
მკერდში მიბერავს ქარი, კარი არ იხურება,
ტალახი, მშობლიურ  ენას არაფრით რომ არ შორდება,
და ჩამდგარ პულსში, საოცარია,
რაღაც ხმა მესმის.
ასეთ უაზრო რამეებზე 
უმისამართოდ ლაპარაკი
შემიძლია თურმე მე მართლა.
ჩემი სუნთქვა კი გაოგნებული არის, საერთოდ რომ დაიბადა.

მუსიკა

ხმა პირდაპირ არ მოდის, თუმცა
გარკვევით მესმის.
კომეტამ გვერდით ჩამიქროლა,
შეშინებული ვყუჩდები და, მინდა, რომ ეს შეგატყობინოთ,
მაგრამ პირიდან ერთი ბგერაც კი არ ამომდის.
ის თორმეტი რიცხვი, რომელმაც მთელი ცხოვრება განმისაზღვრა,
წუთისა და წამის ისრებიც -
სადღაც გაფრინდნენ,
სხვადასხვა ფერის დიდი და პატარა სფეროები
წაღმა-უკუღმა ბრუნავენ და
ტრიალებენ თავს ზემოთ, ნელა,
კარგად ვიცი, რომ წარმოსახვას ყოველთვის აქვს თავის საზღვარი,
მაგრამ სად ხარ, ძალზედ მინდა მაინც ვიცოდე.
მათზე რომ ვფიქრობ, ვისაც სიკვდილი შეეხო უკვე,
აღარ მაქვს განცდა,
რომ სადღაც შორს მათ შევეხები.
იმ ტყის პირას, ყველაფერი სადაც იწყება,
სიცოცხლის ისარი მოფრინავს, რომ
ფერადი კოდალას ნისკარტად იქცეს,
და მის მიერ მითითებულ მხარეს დავადგე.
ხმაურია, მე მივიწევ
ამ დიდი შანსისკენ დედამიწაზე.
ხმა პირდაპირ არ მოდის, მაგრამ
ამ სამყაროში სუყველაზე გაურკვეველად მოსმენილი ხმა
რატომღაც ძალზედ გარკვევით მესმის.
 

იაპონურიდან თარგმნეს თათია მემარნიშვილმა და შოთა იათაშვილმა