გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
ზარმაცებმა დაიწყეს ლექსების წერა. წამოწვებიან დივანზე, ამთქნარებენ, მუცელს იფხანენ, არ იციან, რა აკეთონ და ზუსტად ამ დროს თავპირისმტვრევით მოფრინავს მუზა.
სამყარო კანის ფესტივალია, გონების კანის და არა კინო. ცოტა ყოფილა, ეს თუ ვალია, რომელსაც გადებს ყოფნა სამყოფი. განა ვალია, უმეცრება უებარი სასთუმალია: არდაჯერება, არდანახვა, არდაფიქრება.
თავდავიწყება, ეგზალტაცია, სიმარტივისკენ სწრაფვა.
„ცირკოპოლისის“ ატმოსფეროში შესვლა გათავისუფლებას, იმედის ფრთებით ქროლვას ნიშნავს.
ესაა ერთი ქართული ოჯახის პერსპექტივიდან დანახული ამბავი, ოჯახისა, რომელიც ისტორიის ხაფანგშია მოხვედრილი, რადგან მის ბედს ქარტეხილებით სავსე მეოცე საუკუნის მოტანილი ტოტალიტარიზმი, საზოგადოებრივი რყევები და მათ მიერ გამოწვეული ტრაგედიები განსაზღვრავს.
ირან-ერაყის სასაზღვრო ომი, რომელიც 1980 წელს დაიწყო, 1988 წელს უამრავი მსხვერპლითა და ფაქტობრივად უშედეგოდ დასრულდა. ირანისა და დანგრეული ბიოგრაფიის ადამიანების პოზიცია ძალიან კარგადაა გამოხატული მასუმე აბადის დოკუმენტურ რომანში „მე ცოცხალი ვარ“.
თუ წერ, ეს იმას ნიშნავს, რომ მთლად კარგად არ მიდის შენი ცხოვრება.
რა ხდება მაშინ, როდესაც ხელისუფლება ტოტალურ კონტროლს ამყარებს და ცდილობს, ჩანასახშივე ჩაკლას თავისუფალი გამოხატვის ნებისმიერი მცდელობა?
მწერლობა არსებითად განსხვავდება ჟურნალისტიკისაგან. ჟურნალისტი სიტყვის ბატონია, მწერალი კი – მონა.
ხშირად ყველაფერს ვხედავთ ქვეყნის ცენტრიდან, საიდანაც შორი და რთულად გასარჩევია პერიფერიაში არსებული პრობლემა. მე მოვინდომე, ხედვის ეს კუთხე შემეცვალა.
სცენარისტ ქეთი დევდარიანის საუბარი მწერალ ლაშა ბუღაძესთან მის ბოლო რომანზე „პატარა ქვეყანა“.
დრამა/ერთი მსახიობის წარმოდგენა
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა:
