გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
ბოლო ომი რო იყო, ჩემი შვილი წამოვიდა ავტობუსით. გზაზე გააჩერეს. ამოვიდნენ ქართველები ავტომატებით და დაძარცვეს ეს გამოქცეული ხალხი. ოქრო თუ ფული, სუ წაართვეს. საქართველოს უჭირსო, ასე უთქვიათ.
ომი რომ დაიწყო, გუდაუთაში ვიყავი, ჩემი მშობლების სახლში. მამა გარდამეცვალა. 14 აგვისტოს ომი დაიწყო, 15-ში შიშის ქვეშ გადავიხადეთ ორმოცი. 23 წლის გოგო ვიყავი.
ერთი აკარდეონი მქონდა ნაყიდი ბავშვისთვის და გზაში ისიც მომპარეს. თუ ვინმეს რამე მოჰქონდა, ყველაფერი იცოდნენ. მარტო სურათები წამოვიღე, მამაჩემისა და ჩემი ძმის.
კი იყო ომამდე საუბრები, მაგრამ არ გვჯეროდა, რომ სოხუმს აიღებდნენ და ომი დაიწყებოდა.
სულ იქ არის ჩემი ახალგაზრდობა. ადგილი იყო იმისთანა, რა უნდა თქვა, რას უნდა შეადარო. იქაური სიცოცხლე სუ სხვა სიცოცხლე იყო.
მე ბავშვობიდან მახსოვს სამშობლოს სიყვარული და ამიტომ წავედი ომში. მაგრამ საიდუმლო უნდა გითხრა, გულში ღმერთს ვთხოვდი კაცი არ მომაკვლევინო...
ისტორიკოსი გაბრიელ ჩუბუნიძე საბჭოთა და პოსტსაბჭოთა თბილისში ანტისანიტარიის შესახებ
საქართველოს ისტორიაში დისტანციურად მართვადი ბომბის გამოყენებით მომხდარი პირველი ტერორისტული აქტის შესახებ
სპორტული კომენტატორი, ნიკოლოზ ტაბატაძე პეპ გვარდიოლას შესახებ
საქართველოში 1990-იან წლებში, განცდილი პოლიტიკური და ეკონომიკური კატასტროფა ადამიანთა ცხოვრების ყველა ასპექტში აისახა. ყველაფერთან ერთად, საჯარო ტრანსპორტის მუშაობაც მოიშალა.
არ მოიძებნება სახელმწიფო, რომელშიც ბოლო სართულის მაცხოვრებელს შეუძლია სახურავის პრივატიზაცია, თანაც დაშენების „პერსპექტივით“.
ზოგადად, როდესაც არეალში მოსახლეობის მატებას სარეკრეაციო სივრცეების პროპორციული ზრდა არ მოსდევს, იკლებს ერთ მოსახლეზე გამწვანების მაჩვენებელი.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: