გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
„ჩეჩნები თავიანთი დღე და მოსწრება ყაჩაღობასა და მეზობლების ძარცვაში არიან, რომელთაც ესენი მძვინვარე ბუნების გამო სძულთ... ამ ბოროტ ხალხთან მოპყრობის ერთადერთი გზა იქნება მათი გაჟუჟვა ბოლო ჩეჩნამდე“.
1972 წელს, როცა შევარდნაძე გამოჩნდა პოლიტიკურ ასპარეზზე, ახალი შესაძლებლობები გაიხსნა. ქართული ნაციონალობისა და სახელმწიფოებრიობის მშენებლობა უკვე ოფიციალურად წახალისდა საბჭოთა ინსტიტუციებისგან.
"არასერიოზულად ნუ მოვეკიდებით რეალპოლიტიკას, რომელშიც ახლა ვართ. საქართველოს, ნებისმიერი სხვა ქვეყნის მსგავსად, სერიოზული სამხედრო ძალა სჭირდება თავდასაცავად".
მისამღერისას, როდესაც ისმის „you are a ghost“, ყველა მსახიობი გარბის კულისებისკენ, გამოაქვთ პოლიეთილენის თეთრი პარკები, რიგრიგობით გამორბიან და საქართველოს ტანზე ახვევენ.
ხვალ რომ პუტინი აღარ იყოს, ეს სტრუქტურული პრობლემები ქვეყანაში მაინც დარჩება. დარჩება ტოტალიტარული სისტემაც, ვინაიდან ის მილიონობით ადამიანისგან შედგება.
რუსეთს დასავლეთ ევროპა არასდროს აღიქვამდა საკუთარ ნაწილად, ამიტომ ის მუდამ რჩებოდა რასობრივ იმპერიად, რომელიც დასავლეთ ევროპის წინაშე თავს კოლონიად მიიჩნევს და ეყრდნობა დაწევა-გასწრების ლოგიკას.
ფოტოებს რამდენიმე თვის განმავლობაში ვაგროვებდი ნიუსებიდან, ფეისბუკიდან, თამბლერიდან და ყველა ციფრული კომუნიდან, სადაც პოსტავდა აღმოსავლეთის ხალხი. ყველა ფოტო მოპარულია, რა თქმა უნდა.
მგონი, რუსეთში არ ყოფილა მეორე ასეთი იმპერატორი, რომელსაც, სალდათის ჩექმიდან პუშკინის ლექსამდე ყველაფერი მხოლოდ თავისად მიაჩნდა.
საუბრები უკრაინის მოქალაქეებთან ჩაწერილია 2022 წლის აპრილსა და მაისში.
მსოფლიოს აღარ სჭირდება დარწმუნება, რომ უკრაინაში ნამდვილად ომია... რომ საკუთარი სახლებიდან აყრილი შეშინებული ოჯახები თითო გასაშლელ საწოლზეც ეტევიან, ზოგჯერ მთელი ბარგითაც კი, რომელიც გამოიყოლეს.
ვლადიმერ პუტინის პოლიტიკა წარსულით ცდილობს მომავლის შექმნას. „მომავალი წარსული” ყველაზე უკეთ შეეფერება მის ხედვას. ხაიამის შეგონება, „წარსულ სიცოცხლეს ვერ აღიდგენ,
როსტოვი გახდა ნაცრისფერი, ნისლიანი, სუპერკრიმინალური ქალაქი ‒ ნული პერსპექტივით. მახსოვს, როგორ მორიგეობდნენ ჩემი მშობლები ღამღამობით ‒ სამ საათზე დგებოდნენ და სახლის გარშემო პატრულირებდნენ.
ახალ რუსეთში კულტურა აღარ თამაშობს მთავარ როლს ეროვნულ თვითიდენტიფიკაციაში, მაგრამ მას ნამდვილად არ უდგას ბოლო დღეები.
ეს არის ინდიგოს პოდკასტის მესამე ეპიზოდი, რომლითაც ვასრულებთ სამნაწილიან სერიას და რომელსაც დავარქვით „ვინ ვართ ჩვენ“
დღეს ელნურ ალისოისთან ერთად, ყარაჯალარში, ფარი ხანუმ სოფიევას ინიციატივით აშენებულ მატარებლების სადგურს ვეძებთ.
ზოგს ტანსაცმელი დაამახსოვრდა, ზოგს ჭურჭელი, ზოგს სურათები, მაგრამ ზუსტად ვერ ამბობენ, რას იცავდა და აერთიანებდა ეს სივრცე.
ეს არის ინდიგოს სამნაწილიანი პოდკასტის პირველი ეპიზოდი, რომელსაც „სოფიევა და პირველი რესპუბლიკა“ დავარქვით.
ძველი რეცეპტები შეიცავს ცოდნას არა მხოლოდ ძველი ყოფის შესახებ, არამედ - ძველი აზროვნების, დამოკიდებულებების ასახსნელადაც გამოდგება
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: