გახსენით მობილურ აპლიკაციაში
ბებიაჩემი საუკეთესო მეჩაიე იყო გურიაში, ულამაზესი დაბერდა მზის ქვეშ ჩაის ზეგნებში, ქმარი ავტობუსის მძღოლი ჰყავდა, პატარა ვიყავი, რომ გარდაიცვალა.
კოლექტიური დღესასწაული, რისი მომსწრენიც 31 დეკემბერს რუსთაველის გამზირზე გავხდით, ბრძოლის განმავლობაში გაჩენილი კავშირების განმტკიცების და იარების მოშუშების პროცესის აუცილებელი ნაწილია.
კადრი, რომლითაც ორ პატარა გოგოს დიდობაში მოვუყვები, სად იყო დედა, როცა მათ ეძინათ.
ავტორი მედეა იმერლიშვილი
“Where am I when I’m not in reality or in my imagination?”
„ნატვრის ხე“ 2015 წელს დაიწყო, როცა ჩემთვის სრულიად უცხო ადგილას აღმოვჩდი.
არ არსებობდნენ, სანამ მხოლოდ ბუნება იყო.
ჯანსაღი ბრაზი გამოხატულებაა განცდის: შენ მე ამას ვეღარ გამიკეთებ!
ევექსის ფოტოპროექტი ექიმების პროფესიული დღის აღსანიშნავად
თბილისში არის ადგილები, რომლებიც ინახავენ საბჭოური გეტოს მტვერსა და ნარჩენებს.
ზამთრის ფერმკრთალ რეალობას “შინ” გავურბივარ, რომელიც სახლიდან შორს - უდაბნოში ან მიტოვებულ სოფელშია.
ეს ჩემი სახლია წიწამურში, რომელსაც სულ ვხედავ სიზმარში.
სარკეს ჩავუვლი, ანარეკლს ვესვრი მწარ-მწარე სიტყვებს.
გამოცდილების ფრაგმენტების შერწყმას საკუთარი არსებობის სრული სურათის შექმნა შეუძლია.
ფოტოები, რომლებიც XX საუკუნის ბოლო თბილისურ დღეს აღბეჭდავს.
ყველაფერი ჯერ კიდევ წინ არის, ყველაფერი ჯერ კიდევ შესაძლებელია.
კადრები ავარჩიე გადაღების მომენტში განცდილი მსგავსი შეგრძნების მიხედვით, აქ ჩემთვის ბევრი ძვირფასი ადამიანი, მომენტი და ადგილია აღბეჭდილი.
ასაკის მატება კანონზომიერია, რომელსაც თან ახლავს თავისებური სევდა. სევდას შეუძლია შთააგონოს შემოქმედობითობა
ფოტოები ასახავს ჩემეული სასოწარკვეთილებითა და სევდით დანახულ რეალურ სამყაროს, რომელიც ნისლში სიარულს გავს.
სიფხიზლეში არასოდეს მინახავს ისეთი ლამაზი ცა და ღრუბლები, როგორიც სიზმრებში.
რა არის პორტრეტი? ჩემთვის ეს ადამიანის გამოსახულებაა გარემოში. ვუყურებ სრულიად უცნობ ადამიანებს სივრცეში და ხანდახან ეს სივრცე თავად მეტყველებს მათზე.
მინდოდა ჩემს ფირზე აღმებეჭდა ამ ხმაურიანი კავშირგაბმულობის ძველი და დადუმებული ნაწილი- თუ როგორ იცავენ დაქსელილ ლიანდაგებზე დროში გაჩერებული ვაგონები სიჩუმეს, მგზავრების ძველ ფიქრებსა და გრძნობებს.
უყურებ და იძირები, იძირები სადღაც შორს, თითქოს შენს რეალობაში, შენს სამყაროში...
ახლა რომ შემეძლოს მასთან დალაპარაკება და მისი ისე გაშვება იმიერში, ვეტყოდი, ჩვენთან სოფელში, თავის გაკეთებულ ფანჩატურში, მზის სხივად მოსულიყო.
„არის სამყაროს ერთი ნაწილი, რომელიც სულ მიზიდავდა. ის სხვისთვის თუ ჩვეულებრივი იყო, ჩემთვის მიუწვდომლად რჩებოდა - ვერც ვათვალიერებდი, ვერც ვეხებოდი და ვერც სხვა რამ“.
გარემოს ქმნიან სინათლეები, ჩრდილები, ანარეკლები, მცენარეები.
The toilet is the only place where you can hear your deep thoughts and pouring water.
თამთა ჩხაიძის ფოტოამბავი წყალტუბოდან
აგვისტოს ომგამოვლილი ადამიანების ფოტოამბავი
რას იტყოდა დუნაი, ლაპარაკი რომ შეეძლოს?
გიორგი ცუცქირიძე – ფირზე იღებს და ფირებს ამჟღავნებს.
„წყალს შეუძლია ის, რაც ადამიანებს არ შეგვიძლია.”
ნეაპოლმა დაგვიკიდა, არ შეგვიმჩნია – არ უცდია, ყოფილიყო ზუსტი, სუფთა და პიწკინა. ყველა გეგმა აგვირია.
ადამიანი წვრილმანებშია.
ომი, ხანძარი, ბუნება, ადამიანები, ჩრდილები, ემოციები.
„მე ახალ მეგობარს ველოდები. ვივლით ერთად ბნელ და მაინც ნათელ ქუჩებში, ვილაპარაკებთ ჩვენს გრძნობებზე, სიკეთეზე, თავისუფლებაზე".
“პროფილში შეიძლება დაინახო ადამიანის ცხოვრება. ხელებიც ბევრს ლაპარაკობს. ბუნდოვან ფერებში მხოლოდ ერთის პოვნა შეიძლება. მე ასე მჯერა.”
ამ პატარა კვადრატში ბევრად ლამაზი და მარტივი ჩანს ეს ნატურმორტიც და ეს ამხელა სამყაროც.
ყველაფერი ხომ რაღაც მთლიანობის ნაწილია – ვინ არის ადამიანი ამ მთლიანობისთვის?
ფოტოგრაფი გია ჩხატარაშვილი უშგულზე, ზემო აჭარასა და გურულ პორტრეტებზე.
საშუალო ტემპერატურა სახანძრო-სამაშველო ჯგუფის გამშვებ პუნქტში: 27° C საშუალო ტემპერატურა საბურავების წვისას: 400°C ფოტოამბავი ისნის რაიონში, საბურავების საწყობში გაჩენილი ხანძრის შესახებ.
სხვა პლანეტა, როგორც ჩანს, ძალიან ახლოსაა ჩემთან - სურათები ასახავს ობიექტებს, რომელთა შორის არსებულ სიცარიელეში შესაძლებელია ჩემი დაუცველობისა და მღელვარების პოვნა.
იყო და არა იყო რა, იყო ღამე, როდესაც...
"დაკარგული ჩრდილები" ფოტოგრაფ საბა ხითარიშვილის პროექტია. შთაგონების წყარო უცნობი ადამიანებია, რომელთაც ყოველდღიურად ვხვდებით ქუჩაში.
მარტინ პარი ბრიტანელი ფოტოგრაფი და ფოტოჟურნალისტია. მას ჩვენი დროის მემატიანედ თვლიან.
სოციალურ ესთეტიკაზე საუბრისას უნდა ვაღიაროთ მედიის როლი. ადგილობრივი ინსტიტუტების მიერ უგულებელყოფილი თანამედროვე ხელოვნება თბილისში სხვადასხვა არხებითა და პროგრამებით პოულობს თავის გზას.
ვივიენ მაიერი წლების მანძილზე უცნობ ფოტოგრაფად რჩებოდა. 2013 წელს, ჯონ მალუფმა ვივიენ მაიერზე დოკუმენტური ფილმი გადაიღო, რომელიც ვივიენის აღმოჩენაზეა და მის პოპულარობამდე გზას გვიყვება.
ოთხი წლის განმავლობაში გიორგი შენგელია კამერით აფიქსირებდა თბილისის რელიგიურ ცხოვრებას. დოკუმენტურ სერიას, რომელიც ამ პერიოდის განმავლობაში შეიქმნა, პირველად ახლა ვაქვეყნებთ.
გამოფენის შესახებ ომარ გოგიჩაიშვილს ვესაუბრებით, რომელიც ლაპარაკობს თავის ნამუშევრებზე და კავშირებზე, რომელიც გამოფენილი არტისტების ქმნილებებს აერთიანებს.
ალექსანდრე ქიტიაშვილი უკვე მესამე წელია რაც ფრინველებს აკვირდება. აღწერს მათ ქცევებს და აწარმოებს ფოტოდოკუმენტაციას.
საბა გორგოძის ფოტოპროექტი "წარმოსახვითი სამყარო" გვიყვება დაუმუშავებელ ისტორიებს თინეიჯერების ცხოვრების შესახებ.
"ვიღებ ყველანაირ ლოგინს, არეულს, დალაგებულს, გასასწორებელს. ალბათ, იმიტომ, რომ ყველა ლოგინი თავის ამბავს ჰყვება. ჰოდა გადავწყვიტე ეს ამბები მომეყოლა"
რეალურ ცხოვრებაში, ჩვენს ქალაქში, ჩემს სხეულში, ჩემს სახლში სიმეტრიები არ არსებობს. ამიტომ, რისი დეფიციტიც მაქვს, იმისკენ მივილტვი.
კაპა-სტაინბეკის ისტორიული მოგზაურობის გასამეორებლად შეიკრიბნენ გერმანელი ფოტოგრაფი, თომას დვორჟაკი და ბრიტანელი ჟურნალისტი, ჯულიუს შტრაუსი.
ჩემი ნამუშევრების უმეტესობა რეალისტურია. არ მიყვარს დადგმული ფოტოები. რეალობა გარკვეულწილად, აბსტრაქტული და ამბივალენტურია.
სულ: შედეგი
შედეგი არ მოიძებნა, სცადეთ თავიდან
ელ.ფოსტა ან პაროლი არასწორია
გთხოვთ ჩაწეროთ დადასტურების კოდი, რომელიც გამოიგზავნა თქვენს ელ-პოსტის მისამართზე :
უკაცრავად დაფიქსირდა შეცდომა
კოდი გაიგზავნა წარმატებით. გთხოვთ შეამოწმოთ "სპამ" ფოლდერი.
დარჩენილი რაოდენობა: